του Νίκου Μωραΐτη

Το twitter είναι ένα μέσο στο οποίο ο καθένας, που δεν μπορεί να έχει δημόσιο λόγο, αποκτά φωνή. Είναι όμως και το μέσο εκείνο στο οποίο άνθρωποι οι οποίοι έχασαν τη νομιμοποίηση του δημόσιου λόγου, απαξιώθηκαν από έναν ολόκληρο λαό και τέθηκαν στο χρονοντούλαπο της πολιτικής, καταφεύγουν προκειμένου να ρίξουν τον πικρό χυμό της εγκατάλειψής τους.

Το χρησιμοποιεί συχνά το μέσο ο Γιάννης Ραγκούσης.

Πρωτοπαλίκαρο του ΓΑΠ, ένας από τους δύο «στρατηγούς» του (ο άλλος ήταν ο αλήστου μνήμης Γιώργος Παπακωνσταντίνου) στο κυνήγι της εξουσίας το 2009, αλλά και στο επίτευγμα της συντριβής της χώρας στα βράχια των Μνημονίων, το 2010.

Ο πρώην υπουργός, λοιπόν, έκανε σήμερα ανάρτηση στο twitter (πού αλλού;) αναφέροντας ότι ο Τσίπρας είναι ο πιο ανέντιμος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Ποιος, αυτός που υπηρέτησε τον πιο τραγικό, αμόρφωτο και καταστροφικό για τη χώρα πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης.

Και προχώρησε σε δεύτερη ανάρτηση, γράφοντας για τον Αλέξη Τσίπρα: «Έγινε πολιτικός άντρας πάνω στο κορμί μίας βαριά άρρωστης γυναίκας». Οι όροι μπορντέλου μπορεί να ξενίζουν –μην ξεχνάμε, όμως, ότι προέρχονται από έναν άνθρωπο ο οποίος ταυτίστηκε πολιτικά με τον πρωθυπουργό εκείνο, ο οποίος έγινε πολιτικός άντρας πάνω στο κορμί ενός νεκρού πατέρα.

Υπάρχει, όμως, μία δικαιολογία για όλα αυτά. Ο Γιάννης Ραγκούσης ήταν ένας καλός δήμαρχος, θα σου πουν στην Πάρο οι περισσότεροι. Οι ίδιοι θα σου πουν ότι τον έφαγε η υπέρμετρη φιλοδοξία του να γίνει από δήμαρχος υπερυπουργός. Και έγινε. Για λίγο μόνο. Επενδύοντας στο πιο κουτσό άλογο της Ιστορίας.

Έρχομαι στη δικαιολογία, λοιπόν. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο με μετρήσιμες ικανότητες και αμέτρητες φιλοδοξίες να αποδεχτεί ότι συντάχθηκε με το πιο τραγικό πρόσωπο της Ιστορίας, τον άνθρωπο που άνοιξε την Κερκόπορτα για την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρώπη, τον πολιτικό ο οποίος έβαλε την υπογραφή του στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση ενός λαού.

Είναι αναγκασμένος, για λόγους καθαρά ψυχικής ισορροπίας, να εφεύρει έναν άλλο ως τον πλέον ανέντιμο πρωθυπουργό, να κατασκευάσει ένα τοτέμ στο οποίο να πιστέψει, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Πιστεύοντας στην πολιτική ανεντιμότητα του Τσίπρα, μπορεί να αντέξει το γεγονός ότι ταυτίστηκε τόσο πολύ με τον πιο ανέντιμο. Ζώντας μια αυταπάτη, μπορεί να σηκώσει το συντριπτικό βάρος των επιλογών του.

Σκέφτομαι ότι, αν ένας πολιτικός, προκειμένου να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες, υπηρετούσε έναν πρωθυπουργό σαν τον ΓΑΠ και αντιλαμβανόταν εκ των υστέρων τις ευθύνες του, δεν θα είχε πολλές επιλογές για μία έντιμη ζωή. Μόνο μία: τη συγγνώμη. Η συγγνώμη, όμως, θέλει άλλου είδους κότσια. Είναι πολύ πιο ανώδυνο, λοιπόν, να μετράς με tweet την εντιμότητα των άλλων, παρά να έρθεις αντιμέτωπος στον καθρέφτη με τη δική σου.



Σημείωση: Στην ανάρτησή του για την «πολιτική ανεντιμότητα» του Αλέξη Τσίπρα, ο κύριος Ραγκούσης πήρε τέσσερα retweets και έξι favorites. Λιγότερα και από το τελευταίο account του διαδικτύου. Πόσο βαρύ, να μιλάς και να μη σε ακούει κανείς…

πηγή