του Κώστα Βαξεβάνη

Πλησιάζουμε στο τέλος. Όχι στο τέλος με την εσχατολογική έννοια το οποίο προφητεύουν τέσσερις μήνες από τον τυφλό πολιτικά Θεοδωράκη έως την ανοιχτομάτα Ντόρα Μπακογιάννη. Στο τέλος της διαπραγμάτευσης. Η οριοθέτηση του τέλους δεν ορίζεται από τις ημερομηνίες σύμφωνα με τις οποίες χρεοκοπούμε το δίχως άλλο, αλλά από τις συμπεριφορές.

Τις τελευταίες μέρες, υπάρχει μια συντονισμένη και επιθετική προσπάθεια  να δημιουργηθεί κλίμα τελεσιγράφου προς την ελληνική πλευρά. Δηλώσεις με νόημα, δημοσιεύματα με βεβαιότητα καταστροφής, ακόμη και συνεντεύξεις χαμένες στη μετάφραση, οδηγούν στο συμπέρασμα πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο. Ξανακούσαμε για Grexit, ξαναδιαβάσαμε πως η Ευρώπη είναι θωρακισμένη και δεν κινδυνεύει απ την Ελλάδα, και συγκλονιστήκαμε από μια ακόμη προφητεία πως σήμερα μέρα Παρασκευή, έρχεται το capital control και το κλείσιμο των τραπεζών. Αν θυμάμαι καλά πριν δύο μέρες επίσης, δεν θα πληρώνονταν οι μισθοί.

Τι συμβαίνει λοιπόν και ενεργοποιήθηκαν όλα τα ξεχασμένα εργαλεία εκβιασμού μαζί με τα ζόμπι της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας;

Πρόκειται για την ύστατη προσπάθεια να πιεστεί η ελληνική πλευρά και να υποχωρήσει στην τελευταία γραμμή άμυνας, η οποία δεν θα έχει σχέση με τις κόκκινες γραμμές που θέτει η κυβέρνηση.

Είναι λογικό συμπέρασμα πως η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Κάπου πρέπει να καταλήξει. Η διαιώνιση δεν κουράζει μόνο την ελληνική πλευρά, δεν φθείρει μόνο την κυβέρνηση, αλλά αποδυναμώνει ως απειλητικό εχθρό και τον Σόιμπλε και την παρέα του. Όλοι λοιπόν έχουν πολιτικούς λόγους και όχι μόνο οικονομικούς να τελειώσει αυτή η διαδικασία.  Έτσι, μπροστά στην τελική ευθεία για την συμφωνία, οι θεσμοί και οι δεσμοί της ευρωπαϊκής λιτότητας παίζουν τα τελευταία τους χαρτιά.

Το ασφυκτικό κλίμα που δημιουργείται  από δημοσιεύματα, διαρροές, ακόμη και δηλώσεις, δημιουργεί τις απαραίτητες πολιτικές και ψυχολογικές προϋποθέσεις για να πιεστεί η κυβέρνηση και να συρθεί στις πιο ευνοϊκές γι’ αυτούς θέσεις.

Τι θα γίνει όμως αν η ελληνική πλευρά ακολουθήσει άλλο δρόμο από αυτόν που προσπαθούν να διαμορφώσουν ως μονόδρομο μπροστά της; Αν επιλέξει μια αντισυμβατική συμπεριφορά, που δεν προβλέπεται και δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν; Ποιός θα πάρει το ρίσκο της αστάθειας στην δυνατή και σταθερή κατά τα άλλα Ευρώπη;

Αν μπορούσαν να ξεμπερδεύουν με την Ελλάδα χωρίς κόστος θα το είχαν κάνει. Ούτε ψυχοπονιάρηδες είναι, ούτε φιλεύσπλαχνοι. Επειδή έχω χάσει το μέτρημα για το πότε χρεοκοπούμε, πεθαίνουμε και έρχεται η δευτέρα παρουσία όπου θα εμφανιστεί ο Θεοδωράκης  ως άγγελος στο πλευρό της Μέρκελ μπροστά στην Bundesbank,  προτιμώ να σκέφτομαι το απλό και λογικό: φτάνουμε στο τέλος και παίζουν τα ρέστα τους. Ε και όπως είναι λογικό, σε ένα τέτοιο κουραστικό παιχνίδι, ο Ψαριανός κουβαλάει τα καφεδάκια.

πηγή