Τις προηγούμενες μέρες μια είδηση πέρα στα «ψιλά», δίχως να τύχει της προβολής που της άξιζε: Η κεντροδεξιά (!) κυβέρνηση της Ισλανδίας απέσυρε το αίτημα ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Προφανώς τέτοιου είδους ειδήσεις σε μια χώρα  σαν την Ελλάδα που το «με κάθε θυσία στο ευρώ» καλλιεργήθηκε και προβάλλεται ως η σύγχρονη μεγάλη ιδέα του έθνους, δημιουργούν ερωτήσεις  στην κοινωνία. Και γι αυτό θάβονται… Ας δούμε λοιπόν κάποιες απ αυτές τις ερωτήσεις (με τις απαντήσεις τους) και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του:

Τι έγινε στην Ισλανδία; Την περασμένη Πέμπτη η Ισλανδία ανακοίνωσε ότι απέσυρε οριστικά την υποψηφιότητά της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δύο χρόνια μετά την ανάδειξη της κεντροδεξιάς κυβέρνησης που είχε δεσμευτεί ότι θα έβαζε τέλος στη διαδικασία αυτή, που ξεκίνησε το 2009.

Τι γίνεται στην Ελλάδα; Από το 2010 μέχρι και σήμερα η χώρα δανείζεται για να ακολουθήσει τους κανόνες και να παραμείνει στην ΕΕ. Οι εν λόγω κανόνες συνοψίζονται στα μνημόνια τις δανειακές συμβάσεις τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με τα οποία κυβερνάται η χώρα.

Το αποτέλεσμα αυτών των κανόνων είναι πια ολοφάνερο: Ανεργία (πανευρωπαϊκό ρεκόρ), ανεργία νέων (σχεδόν παγκόσμιο ρεκόρ) περικοπές μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και παρ όλα αυτά χρέος στο 180% του ΑΕΠ- από το 120% που ήταν όταν ξεκίνησε η θεραπεία. Δεδομένων τούτων των πολιτικών επιλογών σε καθ’ ένα απ΄ τα δέκα εκατομμύρια Έλληνες του αναλογούν 2.000 ευρώ το χρόνο, κάθε χρόνο μέχρι  το 2030 για να ξεχρεωθούν τα τρέχοντα 300 δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού χρέους!

Τι έκανε η Ισλανδία με την  κρίση; Με λίγα λόγια οι Ισλανδοί έπραξαν το αυτονόητο: έχωσαν μέσα τους τραπεζίτες και έδιωξαν τους τοκογλύφους

.
Με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το Σεπτέμβριο του η Ισλανδική Κεντρική Τράπεζα βρέθηκε χωρίς ρευστότητα και το τραπεζικό σύστημα αφέθηκε να πτωχεύσει. Η Κεντρική Τράπεζα δεν μπορούσε να σώσει τις Τράπεζες ως έσχατος δανειστής. Η χώρα οδηγείτο πια σε ανεξέλικτη ύφεση, ανεργία, κατάρρευση. Η τραπεζική φούσκα είχε σκάσει εκκωφαντικά. Γνωστή η εικόνα από τις χώρες του Νότου της Ευρώπης και από την Ελλάδα. Αλλά στην εξέλιξη υπήρξαν δυο διαφοροποιήσεις σε σχέση με την ΕΕ. Εκεί, στην Ισλανδία, είπαν ξεκάθαρα ότι την ευθύνη για την κατάρρευση την έχουν οι Τράπεζες.

Εδώ μας είπαν το αντίθετο: Τα αμαρτωλά κράτη ζούσαν παραπάνω από τις δυνάμεις τους με αποτέλεσμα οι Τράπεζες να πτωχεύσουν. Μέγα ψεύδος. Στην Ισλανδία με δημοψήφισμα αποφάσισαν να μην δανειστεί η χώρα για να καλυφθούν οι ζημιές των τραπεζών. Ετσι η χώρα δεν γνώρισε τις συνταγές του Τόμσεν και των λοιπών… θεσμών. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι ήδη ορατό: Η Ισλανδία ξέφυγε από την ύφεση και τη θηλειά των δανειστών, των μνημονίων και της εποπτείας…

Τι έκανε η Ελλάδα με την κρίση; Παρέδωσε την τύχη της χώρας στα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών. Αυτοί κυβερνούσαν με μαριονέτες τις κυβερνήσεις Παπανδρέου- Παπαδήμου- Καρατζαφέρη- Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη. Αυτοί κυβερνούσαν με στόχο το ξεζούμισμα του ελληνικού λαού για να εξυπηρετηθεί ένα χρέος που (και) μαθηματικά δεν εξυπηρετείται. Αυτοί κυβερνούσαν κάνοντας ταυτόχρονα δουλειές «κάτω απ το τραπέζι» με ευυπολήπτους εγχώριους και ξένους τραπεζίτες, με ξένους και ντόπιους οικονομικούς παράγοντες, διαμεσολαβώντας για εξυπηρετήσεις στα ανώτατα κλιμάκια των ελληνικών κυβερνήσεων.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι γνωστό, ότι δεν έχει καμία σχέση με το αποτέλεσμα που είχαν στην Ισλανδία. Γιατί εκεί, στην Ισλανδία, ξεκίνησαν και καθάρισαν με τα βασικά απ την αρχή: Έχωσαν τα λαμόγια στη φυλακή και πέταξαν τους «φιλάνθρωπους» δανειστές στη θάλασσα…

Υ.Γ. κάθε φορά που θα ακούμε «στόχος είναι να παραμείνει η χώρα στο ευρώ με κάθε θυσία» καλό είναι να αναλογιστούμε ποιοι καλούνται να θυσιαστούν και για ποιων λαμογιών—εγχώριων και ξένων– τα πορτοφόλια.

πηγή