Σήμερα στη Βοσνία πολλοί αγωνίζονται εναντίον όσων αγωνίσθηκαν για να γίνουν στο πρόσφατο παρελθόν.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ενίοτε ανυπόφορα σαρκαστική.

Το χρονικό είναι μικρό. Μια σταλιά ιστορίας. Ομως από βαρύ ύδωρ.

Πριν από λίγα χρόνια έγινε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το αδιανόητο, δηλαδή πόλεμος επί ευρωπαϊκού εδάφους, ο πρώτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ψυχή αυτού του μεταψυχροπολεμικού πολέμου, η Γερμανία. Σκοπός της επιχείρησης (και ως μπίζνας) η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (πατριωτικού, ιδιαιτέρως, ως προς τη Γιουγκοσλαβία), καθώς και η ταξική καταβύθιση της περιοχής σε ειδική οικονομική ζώνη των Αμερικανοευρωπαίων, με ειδικό ενδιαφέρον της Γερμανίας για ζωτικό χώρο σε ορισμένες περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας.

Οι στόχοι επιτεύχθηκαν όλοι και με το παραπάνω. Αυτοί που ευαγγελίζονταν μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, εγκατέστησαν Σκαιά Σύνορα μεταξύ των κρατών που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία. Σύνορα, σινικά τείχη. Ποτισμένα με αίμα αιώνων - που το βρικολάκιασαν ποτίζοντάς το με αίμα φρέσκο οι λαθρέμποροι των Εθνών απ’ την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Κι όχι μόνον σύνορα Τείχη του Αίσχους μεταξύ των νέων κρατών που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και σύνορα Απαρτχάιντ στο εσωτερικό τους, όπως συνέβη στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και τη FYROM.

H Γιουγκοσλαβία έγινε σμπαράλια, τα κράτη που αναδύθηκαν απ’ τα ερείπιά της επέστρεψαν «στον πιο σκοτεινό βαλκανικό μεσαίωνα» με τις ευλογίες της Δύσης -κράτη που ηττήθηκαν όλα εν τη γενέσει τους. Που γεννήθηκαν με μια ήττα στίγμα μέσα τους - η Κροατία εξαρτήθηκε αμέσως απ’ τη Γερμανία, η Σλοβενία έκανε Ανσλους από μόνη της, το Μαυροβούνιο αποσχίσθηκε απ’ τη Σερβία για να μην αισθάνεται τόσο φτωχό όσον η κολασμένη μητέρα-χώρα, στη FYROM παγιδεύτηκαν μέσα σε μικρομεγαλίστικές φενάκες, ενώ για τη Βοσνία πολυπολιτισμός απεδείχθη να είναι η επιστροφή σε έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό τύπου «κοσμικής» σαρίας.

Ισως ορισμένοι να νομίζουν ότι η Δύση μέσα στην υπεροψία της δεν τα έβλεπε όλα αυτά, όχι τουλάχιστον ώσπου να γίνουν. Ανοησίες. Η Δύση τα ήθελε απ’ την αρχή και απ’ την αρχή τα σχεδίασε. Πριν καν κατακάτσει ο κουρνιαχτός του πολέμου, άρχισε να σηκώνεται η σκόνη της «ανοικοδόμησης». Ο πόλεμος-εργολαβία σε όλη του τη «δόξα»! Εργοτάξια, συμβόλαια, «κυβερνήσεις» επιπέδου Πρίστινα, νομάρχες που έγιναν πρωθυπουργοί, μαφιόζοι, εθνικιστές, φύλαρχοι, ξένα στρατεύματα, όλοι έστησαν ένα χορό δισεκατομμυρίων ευρώ στην πρώην Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας.

Ταξίδεψα στη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο. Συρματοπλέγματα, φυλάκια, Ισπανοί στρατιωτικοί, Γάλλοι, άλλοι στο πλαίσιο του ΟΗΕ, άλλοι του ΝΑΤΟ, ντόπιοι συμμορίτες, ουτσεκάδες, φονιάδες, πράκτορες, προβοκάτορες, νεοναζί αληταράδες, παραστρατιωτικοί, παρακρατικοί, όλοι φύλαγαν κάποια διάβαση, κάποιο πέρασμα, διόδια, μπαχτσίσι, διαβατήριο για να πας από τη μια επικράτεια της τρέλας στην άλλη, μέσα στην επικράτεια της ίδιας καταισχύνης.

Ο θρίαμβος της δυτικής πολιτικής εις ό,τι αφορά τον πλουραλισμό, τον αντιρατσισμό, τον αντιεθνικισμό, τον πολυπολιτισμό, την πολιτική ορθότητα στα λόγια και τον πιο βαθύ ρατσισμό, τον εκφασισμό, την ταξική υποδούλωση και την πιο αισχρή υποδαύλιση του εθνικισμού στην πράξη.

Η Γιουγκοσλαβία έζησε στο τέλος του 20^ού αιώνα το δικό της 1204, ακόμα πιο δόλιο και καταστροφικό -διότι τώρα υποτίθεται ότι η Δύση βρίσκεται μετά τον διαφωτισμό-, στην πραγματικότητα βρίσκεται παγιδευμένη στον βρόχο του ρεβανσισμού που επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία.

Ο δρόμος απ’ το Σεράγιεβο στην Τούζλα υπήρξε βραχύς. Βιομηχανική περιοχή της Βοσνίας η Τούζλα, «απελευθερώθηκε» από τον κομμουνιστικό ζυγό της κρατικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια ιδιωτικοποιήθηκαν, μέσα σε λίγο καιρό αποψιλώθηκαν, λεηλατήθηκαν κι έκλεισαν. Οι προλετάριοι υποπρολεταριοποιήθηκαν. Και τώρα πετάνε πέτρες και μολότωφ εναντίον εκείνου που απ’ τη δεκαετία του 1990 ήθελαν να γίνουν - ή τους είχαν πείσει να θέλουν.

Θα μπορούσε να πει κανείς από εκείνους που θέλουν «μετανάστες ποιότητας», ότι ο βαλκανικός καπιταλισμός δεν είναι, βρε αδελφέ, όπως ο Βελγικός, φέρ’ ειπείν, ή ο Γαλλικός! Είναι -αντιθέτως- ένα καρκατσουλιό που ούτε οι Βέλγοι ούτε οι Γερμανοί μπόρεσαν να τον βάλουν σε τάξη. Σωστό! Μόνον να τον πτωχεύσουν μπόρεσαν. Οσο για

την καπιταλιστική τάξη στη Δύση, αν εξαιρέσουμε τα PIGS, που επίσης τα έχουν σκατώσει με βαλκανικό τρόπο, όλα τα υπόλοιπα είναι καθώς πρέπει: κινέζικα μεροκάματα Γερμανίας, 12.000.000 άνεργοι, δολοφονημένο κοινωνικό κράτος, ακροδεξιά παλινόρθωση, ρατσισμός με το καντάρι, ολοκληρωτικός έλεγχος των δικτύων της ομογενοποιημένης σκέψης - όλα πάνε μια χαρά στις προχωρημένες χώρες της δυτικής Δανιμαρκίας.

Μίζες, φτώχεια, διαφθορά, αποκολοκύνθωση στη Γερμανία; άπαγε, βδελυρέ! Ρατσισμός στην Αυστρία, τη Νορβηγία, την Ελβετία, την Ιταλία; Πίσω γορίλες! Εξάρτηση του Τύπου, καταστολή, αστυνόμευση, Μεγάλος Αδερφός, απολυταρχισμός, ολιγαρχία; - πού τα είδατε αυτά γραμμένα;

Η Τούζλα όμορφα καίγεται, όπως όμορφα κάηκε απ’ το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα οτιδήποτε θα έδινε στους λαούς της Ενωσης πρόσβαση σε ελάχιστο έστω μέρος όσων γίνονται για να κυβερνώνται. Η Ιερά Συμμαχία Εταιρειών και Τραπεζών που κυβερνά την Ενωση, έχει στην ίδια υπόληψη όλους τους λαούς, που φροντίζει να χωρίζει σε «ευρωπαίους» και «βαλκάνιους», βόρειους και νότιους, ανωτέρας ποιότητος και κατωτέρας, τεμπέληδες και πειθαρχημένους, διεφθαρμένους και ουρσουλίνες.

Το δε πιο χυδαίο απ’ όλα είναι ο κατά συνθήκην πολιτισμός της (μας). Η Ευρώπη που τάχα μιλά τη γλώσσα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του διαφωτισμού σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, επικοινωνιακό, κοινωνικό, δεν είναι παρά μια δράκα δράκων. Που βομβαρδίζουν, διαιρούν, ξεσχίζουν, που αρπάζουν όπως ο τελευταίος πρωτόγονος! μια σέχτα πολεμοκάπηλων και απάνθρωπων, που μπορούν να κάνουν Τούζλα το Μιλάνο ή τη Βαρκελώνη με την ίδια άνεση που έκαναν Μνημόνιο την Ελλάδα και μπουρδέλο (μόνον για επενδυτές) κάθε άλλη χώρα με κατώτατο μισθό 500 ευρώ - σήμερα η Λεττονία ή η Ρουμανία, αύριο η Ισπανία, όπως η Πορτογαλία, όπως η Βουλγαρία. Τούζλα και COSCO. Στην Τούζλα να παρακαλάνε να γίνουν COSCO και η COSCO να σε κάνει όποτε θέλει Τούζλα...

Η Τούζλα φλέγεται - πού θα πάει, θα καεί. Και από τις στάχτες της θα αναγεννηθεί η... ανάπτυξη. Για δεύτερη φορά. Εκεί. Οπως κι εδώ. Διότι μέσα στα περισσότερα ελληνικά σπίτια φλέγεται μια μικρή Τούζλα. Στα σπίτια των ανέργων και των απλήρωτων -στο 28% η ανεργία, 61,5% στους νέους-, στα κλειστά μαγαζιά, στα νοικοκυριά που κρύωναν όλον τον χειμώνα, στον υποσιτισμό των παιδιών, παντού

σιγόκαιγε και σιγοκαίει μια Τούζλα. Στα 7 δισ. που θα πρέπει να πληρώσουν οι φορολογούμενοι έως τον Ιούλιο, στον ζυγό των φόρων, στα αλλεπάλληλα απελπισμένα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, στις θανάσιμες εντολές που εκτελεί, μια Τούζλα μάς καίει έναν-έναν, όλους μαζί...

email:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

πηγή