Εις μάτην η μπούρμπερη και ο κοπετός για τις επιλογές του Φρανσουά Ολαντρέ (κατά κόσμον Ολάν και κατά pronunciation Τρέμη: Ολόν). Ο Γάλλος μεσιέ λε πρεζιντάν ανάμεσα στις κυρίες Βαλερί Τριεβελέρ και Ζιουλί Γκαγιέ έχει επιλέξει τη φράου Μέρκελ. Με τη Γερμανίδα Καγκελάριο στον ρόλο μιας Γερμανίδας Καγκελαρίου και τη Γαλλία στον ρόλο της πτωχής πλην τιμίας αγροτοπούλας που όμως βυθίζεται στον άκαρδο κόσμο της αμαρτίας και του πόνου.

Καλημέρα σας. Δύο μεγέθη της ελληνικής οικονομίας αρκεί να δούμε και τα συμπεράσματα προκύπτουν εύγλωττα, όπως τα λόγια του Δημοσθένη. Το Ελληνικό ΑΕΠ το 2009, πριν ο Γιωργάκης να το προσφέρει κυρίως πιάτο στα όρνια, ήταν 240 δισ. ευρώ. Σήμερα, ύστερα από ένα και μισό συν ένα Μνημόνια έχει καταβαραθρωθεί στα 194 δισ. ευρώ, για το 2012, και υπολογίζεται στα 183 δισ. ευρώ για το 2013. Τέτοια καταστροφή στο ΑΕΠ μιας χώρας συμβαίνει μόνο με μακροχρόνιο πόλεμο. Που τον χάνει.

Κατά την ίδια περίοδο το χρέος της χώρας, το 2009 ήταν 310 δισ. ευρώ και σήμερα, παρά τα ιλιγγιώδη ποσά που καταβάλλονται ετησίως για την εξυπηρέτησή του, το χρέος έχει εκτιναχθεί στα 321 δισ. ευρώ. Και προβλέπεται να

εκτιναχθεί ακόμα περισσότερο, αν μπούμε σε Τρίτο Μνημόνιο. Ηδη όμως με όλο και μικρότερο ΑΕΠ αποκτούμε όλο και μεγαλύτερο χρέος.

Η κατάσταση είναι τραγική και το ρεζουμέ της καταστροφικής πολιτικής που ακολουθείται αποτυπώνεται σε αυτούς τους αριθμούς. Τα υπόλοιπα είναι μαλακιολογίες ή απόπειρες εφαρμογής δημιουργικών λογιστικών επί του πτώματος.

Για να εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα αυξηθεί, ούτε θα αυξάνεται, θα πρέπει για τα επόμενα τριάντα χρόνια να καταβάλλει η Ελλάδα κατ’ έτος 9-10 δισ. ευρώ, καθαρά λεφτά, δηλαδή λεφτά από πλεόνασμα. Οπερ αδύνατον. Απολύτως αδύνατον. Και απολύτως καταστροφικό, διότι θα συνεπάγεται ατέλειωτη λιτότητα, γενικό ξεπούλημα και αργόν (ώσπου να της έρθει ο ξαφνικός) θάνατο της χώρας.

Το χρέος αυτό είναι «βιώσιμο» μόνον υπό τη μορφή του απέθαντου. Του βαμπίρ. Που θα μας ρουφάει το αίμα έως δεκάτης τετάρτης γενεάς. Μόνον ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς βρίσκουν το «ελληνικό χρέος πιο βιώσιμο σε σχέση με τα χρέη άλλων χωρών», πλην όμως ούτε Νόμπελ Γελοιότητος ούτε Γκίνες Πονηρίας έχουν καθιερωθεί ακόμα, ώστε να τα λάβουν και τα δύο και οι δύο πανηγυρικώς!

Η σύντομη διαδρομή της Ελλάδας προς την καταστροφή της μπορεί να περιγραφεί σε τρεις σταθμούς: κρίση δανεισμού - κρίση χρέους - παγίδα χρέους.

Ο Γιωργάκης παρέλαβε κρίση δανεισμού και την έκανε κρίση χρέους. Οχι μόνον δεν ζήτησε (ούτε δέχθηκε) ένα έγκαιρο κούρεμα, αλλά υπερηφανευόταν κιόλας ότι μας εξασφάλισε το «μεγαλύτερο δάνειο της ιστορίας». Σε ένα ευνομούμενο κράτος θα είχε ήδη οδηγηθεί σε δίκη.

Ο κ. Σαμαράς πήρε την κρίση χρέους που δημιούργησε ο Γιωργάκης και μαζί με τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη τη μετέτρεψαν σε παγίδα χρέους. Με αποτέλεσμα το 34% των Ελλήνων να ’ναι ήδη φτωχοί, να έχουμε 1,5 εκατ. άνεργους, πάνω από 800.000 απλήρωτους, με 200.000 ψυχές να έχουν μεταναστεύσει, με 5.000 ψυχές να έχουν εκδημήσει, με χιλιάδες μαγαζιά να έχουν κλείσει, με παιδιά να υποσιτίζονται και τελειωμό να μην έχει το κακό.

Και τι κάνει για όλα αυτά η κυβέρνηση; επιβάλλει νέες θυσίες. Για να μην πάνε χαμένες οι προηγούμενες. Και κάθε φορά οι νέες θυσίες συνεπάγονται τις επόμενες. Εχουμε

εφεύρει τον ατέρμονα της θυσίας. Και μοιάζει αυτή η ιστορία με αλλεπάλληλα ναυάγια. Από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, όπου για να μην πάνε χαμένα τα καρούμπαλα από την πρώτη πρόσκρουση στα βράχια, πήγαμε στη δεύτερη πρόσκρουση και τώρα πάμε για την τρίτη. Πράγματι

ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται· και οι Γερμανοί δεν φημίζονται και ως τόσο καλοί θαλασσοπόροι (πλην στα υποβρύχια, γέρνουν δεν γέρνουν). Διότι το μπρίκι «Η Ελλάς» το κυβερνά η κυρία Μέρκελ.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, όχι η μετατροπή της σε χώρα τύπου Ρουμανίας, Βουλγαρίας ή Λετονίας, αλλά προσέτι η μετάλλαξή της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, γίνεται στο πλαίσιο μιας Ευρώπης όλο και πιο γερμανικής.

Στο Βερολίνο έχει σχηματισθεί μια κυβέρνηση με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Οχι μόνον διότι ο νεοφιλελευθερισμός ενσωμάτωσε ή αφομοίωσε τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και διότι η ευθυγράμμιση των δύο αυτών δυνάμεων αντανακλά τη συναίνεση, τη συγκατάθεση (την ομογενοποίηση, αν θέλετε) του μεγαλύτερου μέρους της γερμανικής κοινωνίας. Η Γερμανία επιβάλλει στην Ευρώπη σήμερα αυτό που η ολιγαρχία της επέβαλε στο εσωτερικό της χώρας ήδη απ’ την εποχή της Ατζέντας Σέντερ. Ο πολιτισμός της εργασίας συνετρίβη τότε όπως λίγα χρόνια νωρίτερα είχε συντριβεί στην Αγγλία επί Θάτσερ. Αν

ο ένας δολοφόνος ήταν συντηρητικός (Θάτσερ) και ο άλλος σοσιαλδημοκράτης (Σρέντερ), έχει τόση αξία, όσον οι διαφορές μεταξύ των επιγόνων τους, Μπλαιρ, Μέρκελ, Σαρκοζί, Ολάν και τα λοιπά.

Η Γερμανία δεν χρειάζεται σήμερα να επιδεινώσει άλλο το εργασιακό καθεστώς στη χώρα της. Αντιθέτως, χρειάζεται τη συναίνεση ή την ανοχή του γερμανικού λαού για να επιδεινώσει το εργασιακό καθεστώς στις άλλες χώρες. Και ως φαίνεται, τη εξαιρέσει της Γερμανικής Αριστεράς (αλλά όχι και των Γερμανών Πράσινων), το επιτυγχάνει. Διότι

με την εισαγωγή των ευέλικτων σχέσεων εργασίας (Ατζέντα Σέντερ) για την πλειονότητα των εργαζομένων, εξασφάλισε την αιχμαλωσία τους - είτε μετατρέποντας πολλούς διά των επιδομάτων προς τους χαμηλόμισθους σε πελάτες του κράτους, είτε απειλώντας τους υπόλοιπους με το τυχόν χειρότερο (αν, για παράδειγμα, τα σκατώσουν κι άλλο οι «ανεπρόκοποι» του Νότου). Με αυτόν τον «φόβο για το χειρότερο» η

γερμανική κυβέρνηση κρατάει σούζα τον λαό της ή και τον προσεταιρίζεται, προκειμένου να εξαπλώνει στην υπόλοιπη Ευρώπη πολιτικές «ζωτικού χώρου», πολιτικές ιμπεριαλιστικές, ακόμα και πολιτικές εκγερμανισμού, όπως ήδη φαίνεται και το εγγύς μέλλον θα αποδείξει.

Η Γερμανία είναι σήμερα το πιο διεφθαρμένο ευρωπαϊκό κράτος, όχι μόνον διότι δίνει μίζες, όχι μόνον διότι τοκογλυφεί ασυστόλως εναντίον όλων των άλλων, αλλά κυρίως διότι διαθέτει πλεονάσματα τα οποία δεν αναδιανέμει στον λαό της. Αντιθέτως,

τα χρησιμοποιεί ώστε να επιτύχει συσσώρευση ισχύος (που θα επιδεινώνει διαρκώς την αδυναμία όλων των άλλων). Ως φαίνεται, η θητεία της Γερμανίας στο οργανωμένο οικονομικό έγκλημα (αυτό είναι η βάση του ναζισμού) της έχει αφήσει έντονες αναμνήσεις κι ακόμα πιο έντονους πειρασμούς.

Σήμερα η Γερμανία χαράσσει για τον εαυτόν της και την Ευρώπη που επηρεάζει όλο και περισσότερο, μια κεντριστική πολιτική (που πατάει στον συγκερασμό νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας) και παρωθεί ακόμα και τους ένθερμους κάποτε ευρωπαϊστές σε δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες και όλο και πιο έντονες αιτιάσεις. Η φράση «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε», που «θέλαμε», που «μας υποσχέθηκαν» ακούγεται πιο πολύ από κάθε άλλη στην Ηπειρο.

Σε αυτόν τον γερμανοαναφορικόν ευρωπαϊκόν κεντρισμό εγείρονται αντιστάσεις. Απ’ τα δεξιά με τους «ευρωσκεπτικιστές», δεξιούς κι ακροδεξιούς. Και από τα αριστερά με τις δυνάμεις της Αριστεράς,

μεταρρυθμιστικές, ριζοσπαστικές και επαναστατικές να συγκρούονται και με τους κεντριστές και με τους δεξιο-ακροδεξιούς. Είναι ένα πολύπλοκο διεθνές φαινόμενο που καθορίζεται ιδιαιτέρως απ’ τις εθνικές ιδιομορφίες.

Για αυτό και η σημασία που αρχίζουν να αποκτούν οι Ευρωεκλογές. Εως τώρα αυτές οι εκλογές ήταν ένα πολιτικό πικ-νικ. Οσον όμως αυτά που συμβαίνουν στην κάθε χώρα, όχι μόνον επηρεάζουν τις άλλες, αλλά καθορίζουν όλο και πιο πολύ την τύχη τους, τόσον οι ευρωεκλογές αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα και εις ό,τι αφορά τη θεσμική εξέλιξη της Ενωσης και εις ό,τι αφορά τη διαμόρφωση των κυρίαρχων πολιτικών...

Είτε προς την κατεύθυνση της σύσφιξης, είτε της διάλυσης.

email:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

πηγή