Το πολιτικό σκηνικό του δικομματικού μονοκομματισμού αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια μας. Ηδη η κυρίαρχη ρητορική του συστήματος τραυλίζει και τα παπαγαλοκαρακόλια του απευθύνονται στον ΣΥΡΙΖΑ ως στην επόμενη κυβέρνηση - στα πιο

πολλά πάνελ δοκιμασμένοι απολογητές του συστήματος πετάνε τις ασπίδες και φοράνε πλέον με προσοχή τα καλσόν τους να μην τα σκίσουν.

Το πολιτικό εποικοδόμημα αποσυντίθεται διότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον στις απαιτήσεις της οικονομικής ολιγαρχίας, που αλλάζει βιαίως την παραγωγική δομή της χώρας, παίρνοντας πάνω στη νέα δομή νέες θέσεις. Το πολιτικό σκηνικό που τόσα χρόνια υπηρέτησε τις επιλογές της οικονομικής ολιγαρχίας, διεθνούς κι εθνικής, δεν δύναται άλλο, διότι εφθάρη.

Αυτήν τη φθορά την επιτείνει ακόμα περισσότερο η εμφάνιση στο προσκήνιο ενός μέρους του λαού, ήδη ισχυρού που μπορεί να γίνει ισχυρότερο, ο οποίος, υφιστάμενος τις καταστροφές της κρίσης, επανατοποθετείται. Και πολιτικά, και ηθικά, και ιδεολογικά. Κι αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, όσον

και στην αποσύνθεση της Ν.Δ., η οποία φαίνεται να παίρνει τον δρόμο για μια νίλα, εις ό,τι αφορά τις σχέσεις της με την κοινωνία, ανάλογη του ΠΑΣΟΚ.

Η σπαραγματική αντίδραση του κυβερνώντος κόμματος στη χειραφέτηση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους του λαού απ’ τους εκβιασμούς και τα διλήμματα που υπέστη τον τελευταίο καιρό, μαρτυρά του λόγου του αληθές. Τη στιγμή που οι πολίτες βλέπουν, και οι περισσότεροι βιώνουν, όχι μόνον την πλήρη αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, η κυβέρνηση το μόνον που έχει να αντιπαραθέσει είναι αν είναι άθεος ο κ. Τσίπρας, αν θα αυτοεξορισθεί η κυρία Αλ Σάλεχ και αν η κυρία Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου διαθέτει αρκετές χειροβομβίδες κρότου (Κεδίκογλου) λάμψης (Σαμαρά) για να τις πετάει ο κυρ Τζαμτζής στα μιάσματα που έχουν σηκώσει κεφάλι στους καφενέδες της επικράτειας.

Οι Γερμανοί και η κυβέρνηση το παράκαναν. Η κρίση αρχίζει και ραγίζει την κρούστα κάτω απ’ την οποίαν οι Δυνατοί έκρυβαν τις αιτίες της και τους σκοπούς της. Αίφνης ο Γιωργάκης δεν ήθελε «κούρεμα του χρέους» (πράγμα που, ειρήσθω εν παρόδω, θα έστελνε στο διάολο όλον αυτόν τον τζόγο με τα CDS). Αίφνης οι μίζες

βγαίνουν στον αφρό σαν τα βατράχια στην επιφάνεια της λίμνης. Αίφνης μπορεί να βγει στον αφρό το τι δάνεια, σε ποιους και με τι όρους έχει χορηγήσει η Αγροτική.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι με όσα έχουν γίνει ώς τώρα και τη λάσπη που βγαίνει στον αφρό, αλλά κυρίως με όσα θα πρέπει να γίνουν στη συνέχεια. Ερχεται Τρίτο Μνημόνιο, πώς θα το διαχειρισθούν; Κανείς απ’ τους αριθμούς που προσπαθούν να κατασκευάσουν δεν τους βγαίνει - τι θα κάνουν; Αντιθέτως, όλοι οι αριθμοί που εξόρκισαν ή ορκίσθηκαν πως δεν θα τους αφήσουν να υπάρξουν σηκώνονται απ’ τη γη όπως οι γίγαντες απ’ τα δόντια του δράκου και αποθηριώνονται - πώς θα τους αντιμετωπίσουν;

Το μόνον που ξέρουν να κάνουν είναι ό,τι και έως τώρα έκαναν. Να δίνουν και νέα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν, να εκχωρούν απ’ το σώμα της πατρίδας όποιο κομμάτι ορέγονται τα όρνια, να χρυσοπληρώνουν τα γκόλντεν μπόυς και να αλλάζουν όλες τις παθολογίες προς το χειρότερο, όπως κατόρθωσαν με την ΕΡΤ, το ΕΣΥ, τους εξοπλισμούς, την εξωτερική πολιτική κι όλα τα άλλα.

Αν όλα αυτά έφεραν το ΠΑΣΟΚ στο 3% και τη Χρυσή Αυγή στο 8%-10%, σημαίνουν ότι και η Ν.Δ. βλέπει μπροστά της τον γκρεμό - μια κατιούσα προ τον πάτο ή και ένα απότομο γκρεμοτσάκισμα. Με μια πρεμούρα λοιπόν που μοιάζει να είναι περισσότερο πανικός, το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να ανασυνθέσει τον εαυτόν του, ώστε να παραμείνει χρήσιμο στους πάτρονές του

και να μην μπει η χώρα στους κλυδωνισμούς που μπορεί να επιφέρουν οι πειρασμοί του λαού να αλλάξει τα πράγματα. Εναντίον ενός τέτοιου ενδεχόμενου γίνονται προσπάθειες να ανασυντεθεί η λαϊκή Δεξιά, δεξιά και αριστερά της Ν.Δ. Να καταφέρουν οι 58 να

χτίσουν μιαν κιβωτό, έστω ψαρόβαρκα, που θα χωράει 59, με την τριχοτόμηση της ΔΗΜΑΡ, την καρατόμηση του στυμμένου σαν λεμονόκουπα Μπενύτο και με όποια άλλη κίνηση θα μπορούσε να δώσει στα φθαρμένα υλικά της Σημιτοελλάδας μιαν κάποια χρησιμότητα για την εκκολαπτόμενη Μερκελοελλάδα.

Αυτή η Ελλάδα, πρώην ψωροκώσταινα, πρώην «ισχυρή Ελλάδα» και νυν προτεκτοράτο, έχει ημερομηνία λήξης, όπως ημερομηνία λήξης έχει κι αυτή η Σιδηρά Ευρώπη. Τώρα ή αργότερα, αυτά τα κατασκευάσματα προώρισται να καταρρεύσουν, διότι είναι παράλογα και έχουν δώσει στο χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια αβυσσαλέες διαστάσεις.

Αν αυτή η κατάρρευση αργήσει κι άλλο ή επισπευσθεί, εις ό,τι αφορά τη χώρα μας, έχει να κάνει με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος αναδείχθηκε εκ των πραγμάτων, δηλαδή ως εκ της πολιτικής του στάσης, σε καταλύτη μιας διαδικασίας ανατροπής όσων συμβαίνουν στη χώρα, καθώς ο δικομματισμός κι οι ξένοι προστάτες του τα επέβαλαν.

Μπορεί αρκετοί πολίτες, αριστεροί ή δεξιοί, να μην είναι βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει όσα ευαγγελίζεται, αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ φανεί συνεπής, θα είναι αυτοί οι ίδιοι που θα βγουν στο προσκήνιο. Και τότε όλα θα είναι και θα γίνουν πολύ διαφορετικά...

email:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

πηγή