Ό,τι αμφιβολία υπήρχε για το τι μπορεί να είναι οι 58, λύθηκε με την παρουσία των 700 και το θαύμα του εκδοτικού μεσσιανισμού να τους εμφανίσει ως πεντακισχιλίους. Για να παραφράσω τον ποιητή «τι είναι αριστερός, τι μη αριστερός και τι το ανάμεσό τους;». Μα η κίνηση των 58 μπορεί να είναι η απάντηση. Η κίνηση που ξεκινά από τις παρυφές του διεφθαρμένου Σημιτισμού και καταλήγει ως τα όρη της πολιτικής σκέψης του Νίκου Μπίστη που ναι, κινούνται με τη δύναμη της διαρκούς πολιτικής του θέλησης.
του Κώστα Βαξεβάνη
Η Κεντροαριστερά των 58, δεν ήταν τίποτα άλλο από το Σημίτη στο κέντρο, την ομάδα ενός ξεπεσμένου ΠΑΣΟΚ στα δεξιά του και την αφρόκρεμα του επί χρόνια βολεμένου αριστεροδιανοουμενισμού στα αριστερά του. Μέσα σε αυτό τον αχταρμά των νέων δημοσίων σχέσεων της προσπάθειας αλληλοδιάσωσης, ακόμη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπορούσε να φορέσει το φωτοστέφανο του σωτήρα συνομιλητή και να πάρει την ευλογία από τον Γρηγόρη Ψαριανό, του οποίου πλέον το γιλεκάκι αντιμετωπίζεται ως πετραχήλι στον αγχωμένο κόσμο της διαπλοκής.
Εκεί ήταν και αυτοί που κάθισαν στις υπουργικές καρέκλες και αυτοί που γύριζαν στους διαδρόμους των υπουργείων αναζητώντας μια επιδότηση που να πιστοποιεί την τέχνη τους που δεν πιστοποιούσε το κοινό. Εκεί ήταν και οι οπαδοί του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και της «ελεύθερης αγοράς» αλλά και οι παντρεμένοι επί χρόνια με τον κρατισμό των φιλοκυβερνητικών δημοσίων σχέσεων. Εκεί ήταν και τα εκτρώματα της αιμομικτικής σχέσης lifestyle και πολιτικής, αλλά και οι κλώνοι της σύγχρονης εθνικοφροσύνης που απαιτεί «τσάι και συμπάθεια» αντί για διμαρτυρία και αγανάκτηση.
Οι μόνοι που έλειπαν ήταν ο Άκης γιατί ήταν στη φυλακή, ο Σαμαράς γιατί την ίδια μέρα είχε κάνει και άλλη εμφάνιση στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του διευθυντή του Mega και βέβαια ο Πέτρος Κωστόπουλος γιατί ενδεχομένως θεωρούσε πιο αποτελεσματικό να βρίζει τον Τσίπρα μαγειρεύοντας μπουγάτσα το πρωί στο κανάλι παρά να χάνει το χρόνο του με μπανάλ τύπους που έχει βαρεθεί από την εποχή της Μυκόνου.
Όσοι μαζεύτηκαν στο Ακροπόλ για να φωτογραφηθούν ως κοινωνινικά και πολιτικά ανήσυχοι από τις κάμερες του Ψυχάρη, δεν έψαχναν καμιά εναλλακτική ενάντια στο κατεστημένο. Ήταν το ίδιο το κατεστημένο επί χρόνια, ο καθένας με τον τρόπο του. Ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν αντιπαρατέθηκαν ποτέ με αυτό.
Αυτά για τα πρόσωπα που αποτέλεσαν το πρόσωπο της νέας κίνησης. Γιατί αν μιλήσουμε για τις πολιτικές, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Μέσα σε ένα τοπίο καταστροφής που οφείλεται σε πολιτικές και όχι σε αόριστες ανευθυνότητες, το παλιό κατεστημένο εφευρίσκει για μια ακόμη φορά το Κέντρο, το οποίο ταυτίζει με τη σύνεση. Η λογική των ίσων ευθυνών φαντάζει υπευθυνότητα στα αυτιά του απολίτικου και στα μάτια του φοβισμένου. Αυτό το Κέντρο, όχι μόνο δεν έχει κοινωνική βάση για να πατήσει, αλλά καλύπτει το έγκλημα. Μοιάζει με αυτόν που βλέποντας τον ληστή μαχαιροβγάλτη να μαχαιρώνει το άοπλο θύμα του, φωνάζει όλο ανησυχία «μην μαλώνετε ρε παιδιά».
Το νέο εφευρισκόμενο Κέντρο, δεν είναι η μέση όπου βρίσκεται πιθανόν η αλήθεια, αλλά το άκρο που θεωρεί το ίδιο υπεύθυνους θύμα και θύτη. Όσο για το το τι σχέση έχει όλο αυτό με την Αριστερά αυτό είναι πλέον μοιάζει αυταπόδεικτο. Ό,τι σχέση έχει η Σώτη με έναν άνθρωπο που του έχουν κόψει το ρεύμα.
πηγή |
