Σταύρος Χριστακόπουλος

Πικρές αλήθειες που προκύπτουν από την πολιτική συρρίκνωση της τέως τρικομματικής κυβέρνησης... Πολλές από αυτές θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε, αλλά τι σημασία έχει; Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει σε κάθε βήμα τους.

● Οι στόχοι τους δεν μπορούν να επιτευχθούν.

● Κάθε κίνηση προς την υποτιθέμενη επίτευξη των στόχων αυτών, χωρίς να δίνει λύσεις, θα προσθέτει νέα θύματα στην κοινωνία.

● Κάθε νέο θύμα που θα «εκτελείται» αδίκως από τα μνημονιακά πυρά θα προσθέτει στην απόγνωση.

Ήδη το πάλαι ποτέ 80% των δύο κομμάτων έχει περιοριστεί στη δημοσκοπική περιοχή κάτω του 30% στην πρόθεση ψήφου. Μέχρι να γίνουν οι εκλογές κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τη μοίρα τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον χρόνο των εκλογών, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι πριν από τις εκλογές της Μέρκελ.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μερών της τρόικας, αλλά και με ποιους τρόπους θα χρηματοδοτηθούν τα μεγάλα κενά που ήδη διαπιστώνονται, τα οποία οι Βορειοευρωπαίοι «εταίροι» αρνούνται να καλύψουν.

Κανείς επίσης δεν μπορεί να προβλέψει ποιοι και πόσοι εσωτερικοί ανταγωνισμοί – για λόγους πολιτικής επιβίωσης καθενός από τους κυβερνητικούς εταίρους – μπορεί να αποβούν μοιραίοι για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Κούρεμα από το πρώτο ευρώ;

Η παρούσα κυβέρνηση έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα: δεν είναι νέα, αλλά ήδη παμπάλαιη και, στα μάτια των δανειστών, δραματικά «καθυστερημένη», αν όχι αποτυχημένη, και μάλιστα με μικρότερο πολιτικό εύρος απ’ ό,τι πριν από την κρίση στην ΕΡΤ. Στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας μάλιστα δεν υπάρχει στολίδι που να μπορεί να την καλλωπίσει. Μένει μόνο η κινδυνολογία: «Εμείς ή το χάος» (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ).

Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημά της είναι ότι, εξ αιτίας των κενών, των «αποτυχιών» και των καθυστερήσεων, αλλά και λόγω της επιταχυνόμενης απονέκρωσης της οικονομίας και της αδυναμίας συλλογής εσόδων, είναι η πιο εξαρτημένη – συγκριτικά με κάθε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση – από τα κέφια των δανειστών.

Οι δανειστές, από την πλευρά τους, δεν πρόκειται να κάνουν ad hoc «χάρες» στην Ελλάδα. Προέχει το «μεγάλο μαγαζί»: η ευρωζώνη. Μόνο ό,τι διασφαλίζει τη σταθερότητά της – κατά την άποψη της ηγεσίας της – μπορεί να αποφασιστεί, αφού η κρίση έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της.

Σε αυτό το πεδίο ήδη βλέπουμε ότι, για «τρύπα» ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ στο τραπεζικό σύστημα, αποφασίστηκε ότι διατίθενται μόλις 60 δισ. από το ευρωσύστημα. Επιπλέον οι χώρες και οι καταθέτες θα συμμετέχουν στις τραπεζικές διασώσεις, αφού θα προηγούνται όμως οι μέτοχοι και οι πιστωτές.

Επί της ουσίας, μετά και το παράδειγμα της Κύπρου, οι καταθέτες παύουν πλέον να αντιμετωπίζονται ως ασφαλισμένοι αποταμιευτές, αλλά αναγνωρίζονται ως επενδυτές που αναλαμβάνουν ρίσκο και φέρουν ακεραία την ευθύνη των επιλογών τους.

Θεωρείται, εδώ, σύμφωνα και με τις δηλώσεις μετά το προχθεσινό Ecofin, ότι είναι ασφαλισμένοι οι καταθέτες κάτω των 100.000 ευρώ. Θα ισχύσει όμως αυτό στην Ελλάδα, όπου οι καταθέσεις είναι εξαιρετικά χαμηλές, ή μήπως ένα κούρεμα καταθέσεων θα αρχίσει, λόγω «ειδικών συνθηκών» (η Ελλάδα είναι πάντα μια... «ειδική περίπτωση», κατά τους επιτηρητές μας), από το πρώτο ευρώ;

Για να καταλάβουμε το πρόβλημα και να δούμε από πού προκύπτει η δυσπιστία μας, ας θυμηθούμε τα στοιχεία της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών του Ιουνίου του 2012:

● Την 30ή Ιουνίου 2012, το 93% των φυσικών προσώπων - καταθετών των τραπεζών διέθεταν καταθέσεις συνολικού ύψους έως 10.000 ευρώ, ενώ μόλις το 0,4% αυτών είχαν καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, ποσό που συνιστά και το ανώτατο όριο αποζημίωσης ανά καταθέτη από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ). Αντίστοιχα ποσοστά παρατηρούνται και στα λοιπά βασικά διεθνή νομίσματα.

● Ειδικότερα το 81,5% των φυσικών προσώπων - καταθετών των τραπεζών διέθεταν καταθέσεις από 0 έως 2.000 ευρώ, το 11,3% καταθέσεις από 2.001 μέχρι 10.000 ευρώ, το 5,9% καταθέσεις από 10.001 μέχρι 50.000 ευρώ, το 0,9% καταθέσεις από 50.001 μέχρι 100.000 και μόλις το 0,4% από 100.001 και άνω. Σε περίπτωση ύπαρξης συνδικαιούχων στους λογαριασμούς, τα ποσά κατανεμήθηκαν ισομερώς σε κάθε έναν από αυτούς.

Κι άλλα «χαμπέρια»

Το επόμενο ερώτημα είναι: Πώς ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς περίμεναν ότι οι Ευρωπαίοι – αναδρομικά μάλιστα – θα... αφαιρούσαν από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τα 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών;

Ο ίδιος ο Σόιμπλε το ξεκαθάρισε στο τελευταίο Eurogroup λέγοντας ότι «δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για τις χώρες που έχουν ήδη διασώσει τις τράπεζές τους να μεταφέρουν τα χρέη από τις παρεμβάσεις αυτές στο ταμείο διάσωσης της Ευρωζώνης». Για να μην αφήσει δε περιθώριο παρερμηνείας, πρόσθεσε ότι «η δυνατότητα του ESM είναι περιορισμένη και ότι δεν έχει νόημα να καλλιεργούμε ψευδείς προσδοκίες, οι οποίες μόνο απογοήτευση θα μπορούσαν να φέρουν στις αγορές».

Είναι όμως κι άλλα τα «χαμπέρια» που μας έρχονται: εκατοντάδες επιπλέον ευρώ θα επιβαρύνουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ λόγω απελευθέρωσης του τιμολογίου και της βαρύτερης φορολόγησης των ακινήτων. Κατά τα λοιπά, «ελαφρυνθήκαμε» όλοι από τα... τέσσερα (4) ευρώ που δίναμε για να έχουμε δημόσια ραδιοτηλεόραση ως εναλλακτική στα σκουπίδια των ιδιωτικών τουρκοκάναλων.

Όσο οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα (και) αυτής της κυβέρνησης θα φουντώνουν, τόσο οι τραγικές επιλογές της θα οδηγούν προς τη γελοιοποίηση ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο, από τον χρόνιο παρασιτισμό του έναντι της Ευρώπης, έχει περάσει στην απόλυτη εξάρτησή του από αυτήν.

Και μάλιστα χωρίς ορατή πιθανότητα – ούτε ικανότητα εκ μέρους των συγκυβερνώντων – η Ελλάδα να απαλλαγεί από το καθεστώς της «πρώτης αποικίας χρέους» της ευρωζώνης.

πηγή