Οι δυό πιστοί μου σύντροφοι... κάτι πολύ προσωπικό

...πολλά χρόνια τώρα...με συντρόφευε η μουσική τους και οι φωνές των παρουσιαστών που δεν γνώριζα παρά μόνον από τον ήχο της φωνής τους και προσπαθούσα να τους φανταστώ στην όψη...με χάιδευαν οι μουσικές, με συντρόφευαν , μάθαινα από τα όσα οι παρουσιαστές έλεγαν...μου ήταν απαραίτητοι...τις Κυριακές ολημερίς στο ΤΡΙΤΟ,  και τα βράδια  το ΤΡΙΤΟ και στους 2 χώρους... ενώ -αργά γύρω στα μεσάνυχτα- παρακολουθούσα κάτι στη ΝΕΤ ή στο ΕΤ1, φιλμ οτιδήποτε ή "στα άκρα" ή την " εποχή των εικόνων", πριν λίγα χρόνια το υπέροχο "10", ...και πολύ-πολύ παλιά , σε μια άλλη εποχή, το "θέατρο της Κυριακής" με τους γονείς σε ατμόσφαιρα  κατάνυξης και μαγείας...οι φωνές των ηθοποιών! χαραγμένες  ακόμη  στη μνήμη -γιατί αυτοί, οι γονείς μας,  μας έμαθαν την ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ με τις επιλογές που μας καθόρισαν- και πάλι πριν πολλά χρόνια , στη φοιτητική μου ζωή, με το μικρό τρανζίστορ στο μαξιλάρι να μυούμαι στη τζαζ βαθιά μέσα στη νύχτα...

-τί να πρωτοθυμηθώ; την εκπομπή του Πετρίδη στην εφηβεία που μου έμαθε  τη ροκ,...ή  τη μαμά να γυρίζει το ράδιο από τους πειρατικούς σταθμούς με τα λαικά που ακούγαν τα κορίτσια που τη βοηθούσαν στη δουλειά της   και που μόλις έφευγαν το γύριζε στο κρατικό γιά να ακούμε καλή μουσική,...  ή τα πρώτα χρόνια του ΤΡΙΤΟΥ και τα πρωινά "Τραγούδια της γης" ...ή, έως και  προχθές την  Κυριακή,   την εκπομπή χρόνων  με τον μαγευτικό τίτλο και την παιδική φωνούλα να ρωτάει "πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούνε πιά...πάει παντού, πάει πουθενά..." ...και όταν  οι φίλοι  έρχονταν στο σπίτι, ή  οι επισκέπτες απορούσαν μέχρι και προχθές η συνάδελφος... "γιατί και τα δύο "ράδια";..." και προσπαθούσα να εξηγήσω τη "σχέση μου" μαζί τους - είδος συνδρόμου-...να μου αλλάξουν τον "σταθμό" απαγορέυονταν...ο Π.,

όταν έρχονταν,  γκρίνιαζε και απλώς χαμήλωνε πολύ τον ήχο, έως να μην ακούγονταν...εγώ όμως συνέχιζα να ακούω ή να νιώθω τους ήχους ...και όταν επέστρεφα -μέχρι και χτες- από την καθημερινή εργασία, με περίμεναν , γιατί ποτέ δεν έκλεινα το ράδιο στο σπίτι φεύγοντας, ακόμη ούτε και όταν έφευγα για ταξίδι και έλιπα μέρες , το ΤΡΙΤΟ και ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ με περίμεναν...χτες το βράδυ παρακολουθώντας το τέλος -μιας εποχής [;]- τις κραυγές και τους ψιθύρους,  συγκράτησα και συγκινήθηκα ακόμη περισσότερο από τον παρουσιαστή που είπε γύρω στις 11 "ας μας διώξουν εμάς, ας φύγουμε , αρκεί να μείνει η Φωνή της Ελλάδας, να συνεχίσει να εκπέμπει η ΕΡΤ..."

και όλα αυτά  ναι ...  όταν αντιλαμβανόμουν  το " μεγάλο πάρτυ" και το "βόθρο" που ήθελε απόφραξη...χωρίς να ευθύνονται όλοι γιαυτό...
...με την ελπίδα  της διάδοχης κατάστασης και την πίστη στους νέους  ή και με τη σκέψη να συνηθίσω και σε αυτή τη στέρηση φέτος στη ζωή μου...
...κοιμήθηκα αργά όπως κάθε βράδυ βουβή, χωρίς την παρέα μου, βουβή και η αρχή της μέρας...πένθος , αμηχανία , έλλειψη ...δεν είχα τί ν'ακούσω...
επίλογος: στο δρομάκι της γειτονιάς πηγαίνοντας  με τα πόδια γύρω στις 9.00 για το γραφείο,  όπως κάθε πρωί, στην αυλή μιας μονοκατοικίας ένα γέρικο ζευγάρι, η γυναίκα με τη σκούπα "Βασίλ(η) το ράδιο σίγησε, η ΕΡΤ έκλεισε..." και ο παππούς "δεν θ¨άκούσουμε ειδήσεις;..."

- το έγραψα το πρωί  Τετάρτης 12 Ιουνίου 2013, μέσα στη βουβαμάρα και δεν πρόλαβα να το στείλω στους φίλους μου ...τους "άρρωστους" με τη μουσική.
Χ.Δ.