Βαθύ Ράιχ(;)

Εργαζόμουν, στη δεκαετία του 1990, στα «Νέα» όταν η Γερμανία, στο πλαίσιο ενός πολυμελούς ακόμα Διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πρωτοστατούσε στη διαδικασία για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Υπήρξαν λίγοι τότε στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότεροι στην Ευρώπη που μίλησαν για τον «τρίτο πειρασμό» της Γερμανίας. Φυσικά θεωρήθηκαν γραφικοί.

Κι όμως το αδιανόητο συνέβη! Μετά τις μερσεντές που οι Γερμανοί έστελναν στη Γιουγκοσλαβία επί εικοσαετίαν, της έστειλαν εν τέλει και τα ΝΑΤΟϊκά τανκς - το αδιανόητο, ο πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος είχε επισυμβεί.

Η Γερμανία προσεταιρίσθηκε αμέσως την Κροατία και τη Σλοβενία, υποστήριξε την καταλυτική (για όλη την Ευρώπη) στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στη Βοσνία (και κατόπιν στο Κοσσυφοπέδιο) και άφησε την υπόλοιπη δυτική Ευρώπη να κοιμάται τον ύπνο του ηλιθίου στο «πολυπολιτισμικό» Σεράγεβο -τρίχες πολυπολιτισμικό- κι από εκεί εξεδιώχθησαν οι «άλλοι», εν προκειμένω οι Σέρβοι.

Ομως το ουσιώδες ήταν ότι, για τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, η διαδικασία για την αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έμπαινε στην τελική ευθεία.

Εν πρώτοις με την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Και κατά δεύτερον με τη συνολική αναδόμηση της Ευρώπης σε επίπεδο κρατών, περιφερειών, ζωνών.

Ο «τρίτος πειρασμός» της Γερμανίας για ένα άτυπο στην αρχή (κυρίως οικονομικό και βλέπουμε) «Δ’ Ράιχ» ήταν πλέον φανερός παντού. Η Γερμανία αποχαλινώθηκε, η Μπούντεσβερ βρέθηκε να εκστρατεύει εκτός γερμανικών συνόρων, παρακολουθώντας και υποστηρίζοντας τον αμερικανικό στρατό στους ιμπεριαλιστικούς του πολέμους από το Ιρακ έως το Αφγανιστάν.

Την ίδια εποχή, με τη μεταρρύθμιση Σρέντερ, η Γερμανία προχωρούσε εσωτερικώς στη μετάλλαξή της από κράτος κοινωνικών προνοιών σε κράτος μονεταριστικό. Ο εκφυλισμός της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συγκριθεί μόνον με έναν «κεραυνοβόλο πόλεμο» κι όχι μόνον εις ό,τι αφορά την ταχύτητα. Οι Γερμανοί πολίτες

ακόμα λειτουργούν υπό το «σοκ και το δέος» της «οικονομικής φρίκης» που τους έχει επιβληθεί, έτσι ώστε να μη βλέπουν με κακό μάτι όσους Ευρωπαίους εκπίπτουν σε μοίρα χειρότερη απ’ τη δική τους.

Ταυτοχρόνως, με την ίδια εκπληκτική ταχύτητα, η Ευρώπη που είχε ήδη ξεπέσει να διευθύνεται από ένα (πολυπολικό μεν, ερήμην των υπόλοιπων δε) Διευθυντήριο, έβλεπε την ακόμα χειρότερη εξέλιξη: να διευθύνεται από έναν γερμανογαλλικό άξονα με τη Γαλλία καρφωμένη στην μιαν άκρη του, ως να επρόκειτο περί σούβλας.

Μια ματιά στον ευρωπαϊκό χάρτη αρκεί. Η Γερμανία με την ανοχή των ΗΠΑ έχει δημιουργήσει μια σειρά δορυφορικών κρατών, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και άλλες. Εχει καθιερώσει και διαρκώς διευρύνει έναν «ζωτικό χώρο» στις σχέσεις της με κράτη όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και άλλες. Διατηρεί προνομιακές σχέσεις με την Τουρκία (που αγγίζουν και την ελληνική Θράκη), ενώ η επιδρομή της για τον έλεγχο του ευρωπαϊκού Νότου δεν χρειάζεται υπόμνηση. Υπόμνηση χρειάζεται ότι όλα αυτά η Γερμανία τα έχει ξανακάνει.

Σε μιαν ήπειρο που ευαγγελίσθηκε την κατάργηση των συνόρων, η Γερμανία χαράζει νέα σύνορα, αναβιώνει παλαιά και δημιουργεί κατά το δοκούν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες με ολόκληρες χώρες, μέσα σε χώρες και δίπλα σε χώρες.

Η Γερμανία χτίζοντας ταξικά σύνορα παντού νεκρανασταίνει τους εθνικισμούς. Κι όχι μόνον, αλλά τους τροφοδοτεί προσπαθώντας να υποκαταστήσει τα κράτη με τις περιφέρειες, τους λαούς με τους πληθυσμούς και τις κοινωνίες από τις τράπεζες.

Ομως γιατί όλα αυτά;

Υπάρχει ένα «βαθύ» γερμανικό κράτος που απ’ την εποχή του Βίσμαρκ προσπαθεί να εκγερμανίσει την Ευρώπη; Ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος του 1870, ο Α’ Παγκόσμιος και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, θα απαντούσαν καταφατικά. Ομως η απάντηση θα ήταν λάθος. Η Γερμανία κάνει ό,τι θα έκανε κάθε δύναμη που θα βρισκόταν στη θέση της.

Το ίδιο θα έκαναν η Βρετανία ή η Γαλλία ή ακόμα και η Ισπανία ή η Ιταλία, όπως και κάθε άλλη δύναμη που θα μπορούσε να χειραφετήσει εαυτήν από τις συμβατικές τις σχέσεις και συνεπώς να χειραγωγήσει τις άλλες.

Πρόκειται κάθε φορά για τη δύναμη-όχημα που χρειάζεται το καπιταλιστικό σύστημα για να λειτουργήσει η Ευρώπη (και στο εσωτερικό της κι εν μέσω του διεθνούς περιβάλλοντος).

Βάσκανος μοίρα για τη γηραιά ήπειρο υπήρξε ότι τον ρόλο αυτόν ανέλαβε δύο φορές η Γερμανία και τώρα πάει για τρίτη.

Αν η δύναμη αυτή, η Γερμανία, εξέφρασε την πρώτη παγκοσμιοποίηση (του laisser faire) με την πολιτική των κανονιοφόρων, τώρα εκφράζει την παγκοσμιοποίηση της εποχής μας με κανονιοφόρους τους τόκους. (Για την ώρα...)

Οταν λοιπόν αντιμετωπίζουμε τη Γερμανία ως την αιχμή του δόρατος του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια ιδιομορφία του γερμανικού έθνους, αλλά με την αποστολή που έχει εκ νέου αναλάβει το γερμανικό κράτος - την εντολή, αν θέλετε.

Οταν συνεπώς η Γερμανία «μυρίζεται ανθρώπινο κρέας»... συγγνώμην φυσικό αέριο στα πέριξ της Κύπρου και επεμβαίνει με τον τρόπο που παρενέβη, δεν εκφράζει κανένα «βαθύ» γερμανικό κράτος (ούτε τουρκικό τέτοιο κράτος υπήρξε ποτέ), αλλά όλο το ευρωπαϊκό εκείνο πλέγμα συμφερόντων που, με όχημα τη Γερμανία, κάνει παιγνίδι.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε στο εξής να μετονομασθεί σε Ευρωπαϊκή Κρίση. Διότι τέτοια θα είναι, μονίμως σε κρίση, ώσπου η κρίση αυτή να γεννήσει την επόμενη ή να λυθεί. Με πόλεμο.

Η ιδιομορφία του πράγματος είναι ότι ειδικώς η Γερμανία διαθέτει ένα πολύπειρο νόου χάου σε τέτοιες βρωμοδουλειές και για αυτό η ανάλυση της συμπεριφοράς της είναι sine qua non για την κατανόηση της κρίσης και των μελλοντικών σταδίων της ου μην και μεταμορφώσεών της.

Για παράδειγμα, ποιο άλλο κράτος εκτός από τη Γερμανία θα μπορούσε να εφαρμόσει με τόση επάρκεια την πολιτική των γκαουλάιτερ, του ζωτικού χώρου -  ειδικών οικονομικών ζωνών, του αυταρχισμού διά της περιαγωγής ολόκληρων χωρών σε καθεστώς Εντολής; Ποιο άλλο κράτος εκτός από τη Γερμανία θα υπαγόρευε σε άλλα την καταστολή στο εσωτερικό τους, ώστε να ληστεύονται αποτελεσματικά απ’ το εξωτερικό οι λαοί τους; Πιθανόν η Αγγλία, θα μου πείτε! Μεγάλο το δίκιο σας, αλλά για την

ώρα τουλάχιστον οι κεφαλαιοκράτες ποντάρουν και χρησιμοποιούν τη Γερμανία. Η κυβέρνηση της οποίας έχει αποδεχθεί αυτόν τον ιστορικό ρόλο και τον ασκεί με θηριώδη αποτελεσματικότητα.

Η Γερμανία δεν κρύβεται πια πίσω απ’ τη γενίκευση «έτσι είναι ο κόσμος (ο καπιταλισμός) και τι να κάνουμε;», αλλά διεκδικεί να διαμορφώνει «αυτόν τον κόσμο» κάνοντάς του ό,τι χρειάζεται. Ο,τι χρειάζεται για να παράγει περισσότερο πλούτο για τους πλούσιους με τίμημα τη μεγαλύτερη φτώχεια για τους πολλούς.

Αυτό που έγινε και γίνεται από Πορτογαλίας έως Κύπρου χρειαζόταν ένα «μαύρο μακρύ χέρι» για να γίνει, κι αυτό είναι η Γερμανία.

Οπως κάθε χώρα που παίρνει κεφάλι απ’ τις άλλες, ούσα ύστερα «αναγκασμένη» να τους παίρνει τα κεφάλια...

πηγή

email:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.