Το ευρωπαϊκό πολιτικό ντόμινο

Η παραπάνω διαπίστωση του George Friedman ιδρυτή του stratfor μας δίνει τη δυνατότητα να τοποθετήσουμε την οδυνηρή ελληνική πραγματικότητα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα δεν  αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα.  Αν υπάρχει τέτοια ιδιαιτερότητα, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στην ανθεκτικότητα του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας το οποίο έχει κατορθώσει παρά την αδυναμία του να αντιμετωπίσει την κρίση και παρά την καταστροφή που προκάλεσε να βρίσκεται στα πράγματα.

Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα της ανεργίας στην ΕΕ είναι τέτοιας έκτασης που ήδη επηρεάζει καταλυτικά το πολιτικό παιχνίδι και εντός των κρατών και εντός του ενιαίου ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου. Η ένταση αυτής της επιρροής της ανεργίας είναι τόσο ισχυρή που βάσιμα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι θα συμπαρασύρει τελικά και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Εξ άλλου, η Ελλάδα είναι ήδη πρωταθλήτρια στην ανεργία.

Ήδη στην Ιταλία, η πολιτική (παραγωγής ανέργων) σκληρών δημοσιονομικών προσαρμογών  που ακολούθησε ο τεχνοκράτης  διορισμένος πρωθυπουργός και υπαινίχτηκε ότι θα συνεχίσει η «κεντροαριστερή» πρόταση αποτυπώθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα με την  νίκη του κινήματος των πέντε αστέρων.  Η συντριβή των πολιτικών της λιτότητας στην Ιταλία έχει και μια επιπλέον σημασία, καθώς στη γειτονική χώρα η ανεργία είναι 11% που μοιάζει ελάχιστο σε σύγκριση με το ελληνικό 27 ή το ισπανικό 26%.

Η γεωπολιτική ματιά του stratfor επικεντρώνεται στην γεωγραφία της ευρωπαϊκής ανεργίας και παρατηρεί ότι μόνο τέσσερις χώρες στην Ευρώπη βρίσκονται κάτω από 6% ανεργία. Έχει ενδιαφέρον ότι πρόκειται για τη Γερμανία και χώρες που συνορεύουν με τη Γερμανία: Αυστρία, Ολλανδία Λουξεμβούργο.

Στην άμεση περιφέρεια του ευρωπαϊκού γερμανικού πυρήνα βλέπουμε την ανεργία να σκαρφαλώνει  στη Δανία στο 7,4, στο Ηνωμένο Βασίλειο στο 7,7 στη  Γαλλία σε 10,6 και στην η Πολωνία με 10,6%. Και από κει, να εκτοξεύεται  στην περιφέρεια: Ιταλία είναι στο 11,7 Λιθουανία είναι 13,3, Ιρλανδία 14,7 , Πορτογαλία 17,6  Ισπανία είναι στο 26,2 και Ελλάδα στο 27 %.

Οι παραπάνω αριθμοί περιγράφουν τόσο το οικονομικό όσο και το πολιτικό αδιέξοδο, αν ληφθούν υπόψη τα εξής:
Ότι η Γερμανία είναι  η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών αντιστοιχούν στο 51% του ακαθάριστου γερμανικού εγχώριου προϊόντος, και περισσότερο από το ήμισυ των εξαγωγών της Γερμανίας κατευθύνονται  σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Με άλλα λόγια, η ίδια η Γερμανία είναι παγιδευμένη σε ένα μοντέλο που οδηγεί και την ίδια στην ύφεση, αφού το μισό των εξαγωγών της κατευθύνεται σε χώρες της ΕΕ, οι οποίες εξ αιτίας των πολιτικών λιτότητας δεν είναι δυνατόν να απορροφήσουν τις γερμανικές εξαγωγές.

Πολύ περισσότερο, οι κυβερνήσεις των χωρών  της ευρωπαϊκής (γερμανικής) περιφέρειας  ακολουθώντας πειθήνια τις γερμανικές οικονομικές εντολές εξαντλούν ταχύτατα το πολιτικό τους κεφάλαιο, ανοίγοντας το δρόμο για την εμφάνιση άλλων πολιτικών δυνάμεων που διακηρύσσουν την πρόθεσή τους να αμφισβητήσουν ή να επαναδιαπραγματευθούν το γερμανικό μοντέλο.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η  κυρία Μέρκελ δεν θα προλάβει να φτάσει στις κάλπες  όσο ανέμελα το σχεδίαζε. Μπορεί η Γερμανία να ηγεμονεύει στην Ευρώπη, αλλά υπάρχουν και οι παγκόσμιοι ηγεμόνες. Οι οποίοι προφανώς θα εκμεταλλευτούν κάθε αδυναμία στη γερμανική αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Με πιο απλά λόγια, η υπονόμευση εκείνων των ευρωπαϊκών πολιτικών  δυνάμεων που εκφράζουν περισσότερο τα γερμανικά συμφέροντα από αυτά των λαών οι οποίοι τις εκλέγουν, είναι σχετικά απλή υπόθεση…

πηγή