Στο ρυθμό των εκβιασμών

Από το Μαρικάκι

Η έξωθεν πίεση λοιπόν είναι παρούσα και ισχυρή, έχει δε αναβαθμιστεί με την απειλή άμεσης εξόδου από το ευρώ(της οποίας τη βασιμότητα φροντίζουν να θολώνουν με αλληλοσυγρκουόμενες δηλώσεις), οπότε υπό αυτό το πρίσμα στο εσωτερικό εκπέμπεται το μήνυμα ότι δεν υπάρχει χρόνος, τα «ισοδύναμα»(για την εξεύρεση των οποίων ούτως ή άλλως οι δυνατότητες είναι περιορισμένες όπως παραδέχονται και οι θιασώτες τους) πάνε περίπατο, χέρι – χέρι με την επαναδιαπραγμάτευση και την περιβόητη επιμήκυνση (η οποία επί της ουσίας σημαίνει πολύ λιγότερα απ’ ό, τι υπόσχεται). Το βάρος πέφτει στα γνωστά σκληρά μέτρα τσεκουρώματος περικοπών μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, στην ολοκληρωτική διάλυση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και σε λοιπές Fast Track «μεταρρυθμίσεις» και ιδιωτικοποιήσεις, με περιτύλιγμα το επιχείρημα «δε γίνεται αλλιώς» και ότι «δεν υπάρχει χρόνος».

Κάπως έτσι ενισχύεται η πίεση να ληφθούν τα μέτρα γρήγορα ώστε να αποσοβηθεί δήθεν ο κίνδυνος της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ που… τρομάζουν τους επενδυτές (οι οποίοι κατά τα λοιπά θα έκαναν ουρά για να ρίξουν τα λεφτά τους σε μια οικονομία που χτυπάει παγκόσμιο ρεκόρ ύφεσης) κατά το επιχείρημα που αναπαράγεται στη δημοσιογραφική πιάτσα.

Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά εξαγγέλλονται για να εξαγγέλλονται ώστε όλοι να παίζουν τους ρόλους που έχουν διαμοιραστεί, σωστά: οι «έξω» του σκληρού και άτεγκτου  (ενώπιον των αγορών), οι μέσα τους συναινετικούς, συνεργάσιμους και αποτελεσματικούς (έναντι των έξω). Γιατί η υλοποίηση περαιτέρω περικοπών και των συγχωνεύσεων / καταργήσεων φορέων και οργανισμών κι ακόμη περισσότερο των ιδιωτικοποιήσεων μοιραία θα οδηγήσουν σε έκρυθμο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό κλίμα. Είναι αυτό το ζητούμενο; Προφανώς κάποιους δεν τους νοιάζει και κάποιι άλλοι νομίζουν ότι θα καταφέρουν να το διαχειριστούν…

πηγή