Σόιμπλε: Η ευημερία μας. Ο κόσμος, με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία του, αλλάζει με ταχύ ρυθμό. Όσοι θέλουν να διατηρηθούν δεν μπορούν να προχωρήσουν μόνοι τους. Μπορεί να λειτουργήσει μόνο η συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και με ένα ευρωπαϊκό νόμισμα. Διαφορετικά θα πάμε πολύ πίσω, κατι που θα οδηγήσει σε σημαντική απώλεια της ευημερίας μας και της κοινωνικής ασφάλειας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα μπορούσε να επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση απο μια κατάρρευση της νομισματικής ένωσης;
Σόιμπλε: Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ο κίνδυνος ότι, σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ - η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν πιστεύω ότι πρόκειται να συμβεί - πολλά από αυτά που έχουμε επιτύχει και μας αρέσουν να τεθούν υπό αμφισβήτηση, από την κοινή εσωτερική αγορά μέχρι την ελευθερία μετακίνησης στην Ευρώπη. Αλλά κατάρρευση της ΕΕ; Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο! Ο κόσμος κινείται όλο και πιο κοντά, και εμείς μιλάμε για τη δυνατότητα της κάθε χώρας στην Ευρώπη να ανταπεξέλθει μόνη της; Αυτό δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν θα γίνει!
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ήταν λάθος η δημιουργία του ευρώ;
Σόιμπλε: Όχι. Η νομισματική ένωση ήταν η λογική συνέπεια της προώθησης της οικονομικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ωστόσο, το ευρώ είναι μια τερατογέννεση. Η αναγκαία πολιτική ένωση ήταν απούσα.
Σόιμπλε: Το να το αποκαλείτε έτσι είναι ανοησία!. Αλλά είναι σαφές ότι θέλαμε μια πολιτική ένωση εκείνη την εποχή, αλλά δεν ήταν δυνατό. Η Γερμανία θα ήταν διατεθειμένη να παραδώσει την εξουσία της στις Βρυξέλλες, διότι μόνο μέσω της Ευρώπης ήταν δυνατό για εμάςνα λάβουμε μια νέα ευκαιρία μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, άλλες χώρες είχαν πρόβλημα με την ιδέα, λόγω των ιδιαίτερων παραδόσεων, για παράδειγμα, ή επειδή είχαν μόλις ανακτήσει την εθνική ανεξαρτησία τους μετά την πτώση του Σιδηρούν Παραπετάσματος (Σοβιετική Ένωση). Ως εκ τούτου, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες ερώτημα: Μήπως έχουμε εισαγάγει το ευρώ, χωρίς να διαθέτουμε την αναγκαία πολιτική ένωση και ακόμα, θεωρούμε ότι το ευρώ θα μας φέρει πιο κοντά ή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και σε αυτή την κατάσταση προτιμήσατε να πάρετε το ρίσκο.
Σόιμπλε: Αν είχαμε πει ότι πάντα κάνουμε βήματα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εφόσον αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αμέσως και στο εκατό τοις εκατό, δεν θα είχαμε προχωρήσει ούτε ένα μέτρο. Γι 'αυτό θέλαμε να εισαγάγουμε το ευρώ πρώτα και στη συνέχεια να πάρουμε γρήγορα τις αποφάσεις που απαιτούνται για μια πολιτική ένωση. Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker είχε δίκιο όταν είπε, εκείνη την εποχή, ότι το ευρώ θα αποδειχθεί ότι είναι ο πατέρας των μελλοντικών ευρωπαϊκών εξελίξεων.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εν τω μεταξύ, όμως, το κοινό νόμισμα έχει, καταστροφικές δυνάμεις.
Σόιμπλε: Τώρα υπερβάλλετε. Η Ευρώπη έχει λειτουργήσει πάντα με βάση δύο αρχές: Ότι δεν είναι δυνατόν στην αρχή, θα συμβεί με τον καιρό και ότι δεν λειτουργεί, θα πρέπει να διορθωθεί με τον καιρό. Γι 'αυτό και οι τέλειες λύσεις αργούν τόσο πολύ στην Ευρώπη. Και γι 'αυτό τώρα βελτιώνουμε την αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ακούγεται σχεδόν σαν να λαχταρούσατε για την κρίση, έτσι ώστε να μπορέσετε να διορθώσετε τις ατέλειες του ευρώ.
Σόιμπλε: Λοιπόν, δεν είναι αρκετά κακό, δεδομένου μάλιστα ότι δεν έχω την τάση για απαισιοδοξία ούτε για παραίτηση. Αλλά όσο περισσότεροι άνθρωποι δούν τι διακυβεύεται, τόσο περισσότερο είναι πρόθυμοι να εξάγουν τα σωστά συμπεράσματα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ποιά είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει η Ευρώπη;
Σόιμπλε: Χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είστε σαφώς υπέρμαχος της θεωρίας του ποδηλάτου: Εκείνοι που δεν μπορούν να προχωρήσουν, πέφτουν κάτω.
Σόιμπλε: Ναι, φυσικά.
Spiegel: Αλλά επίσης φαίνεται να δέχεστε ότι ο σχεδιασμός είναι ασταθής.
Σόιμπλε: Με συγχωρείτε, αλλά η επιθυμία για βελτίωση είναι μια βασική προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο "Φάουστ" ο Γκαίτε γράφει: ''Σε αυτήν την ταχεία στιγμή που ικετεύω! Παρέμεινε λίγο! Είστε τόσο δίκαιη! Τότε σφυρηλατήσε τα δεσμά στα πόδια μου, τότε θα χαθώ ευχαρίστως εκεί". Έτσι είναι.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η πρόκληση για περισσότερη Ευρώπη έχει γίνει σχεδόν όσο κλασικός είναι και ο «Φάουστ».
Σόιμπλε: Ίσως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λάθος. Δυστυχώς, η Ευρώπη είναι περίπλοκη, και οι δομές της είναι τέτοιες που εμπνέουν περιορισμένη εμπιστοσύνη στους πολίτες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Spiegel: Πώς σκοπεύετε να διορθώσετε αυτό το ελάττωμα;
Σόιμπλε: Μέχρι στιγμής, τα κράτη μέλη έχουν σχεδόν πάντα τον τελευταίο λόγο στην Ευρώπη. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Στους βασικούς τομείς πολιτικής, θα πρέπει να μεταφέρουμε περισσότερες εξουσίες στις Βρυξέλλες, έτσι ώστε κάθε κράτος-μέλος να μην μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δηλαδή δεν θέλετε τίποτα λιγότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Σόιμπλε: Αν και αυτός ο όρος χρησιμοποιείται επανειλημμένα, δεν το κάνει καθόλου καλύτερο. Όχι, η Ευρώπη του μέλλοντος δεν θα είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος με βάση το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Θα έχει τη δική του δομή. Είναι ένα εξαιρετικά συναρπαστικό εγχείρημα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ακούγεται περισσότερο σαν ένα νέο πείραμα, όπως και η εισαγωγή του ευρώ. Και όμως θέλετε να μεταφέρετε όσο το δυνατόν περισσότερο δύναμη στην Ευρώπη;
Σόιμπλε: Όχι, εμείς δεν πρέπει και δεν μπορούμε ποτέ να πάρουμε αποφάσεις στην Ευρώπη, που θα εφαρμόζονται ομοιόμορφα σε όλους. Η ισχύς της Ευρώπης είναι ακριβώς η διαφορετικότητα της. Αλλά υπάρχουν πράγματα σε μια νομισματική ένωση που γίνονται πιο αποτελεσματικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Όπως ποιά, για παράδειγμα;
Σόιμπλε: Το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι έχουμε δημιουργήσει μια δημοσιονομική ένωση, στην οποία τα εθνικά κράτη εγκαταλείπουν τη δικαιοδοσία τους όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική. Επιπλέον, τα προβλήματα των ισπανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αποκαλύπτουν, για άλλη μια φορά, ότι η Ευρώπη θα ήταν καλύτερα με μια ένωση τραπεζών. Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή εποπτική αρχή, τουλάχιστον μεταξύ των μεγάλων δανειστών, η οποία στη συνέχεια μπορεί να επηρεάσει άμεσα τις τράπεζες. Τότε θα μπορούμε να τους διασώσουμε και με αμοιβαία κεφάλαια.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εδώ και μήνες, η Γερμανία βρίσκεται υπό πίεση ωστε να συμφωνήσει σε κοινά κρατικά ομόλογα, τα λεγόμενα ευρωομόλογα. Θα μπορούσε σίγουρα να θεωρηθεί ως ένα μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, εάν συμμορφωνόταν με τις επιθυμίες και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Σόιμπλε: Όσο δεν έχουμε μια δημοσιονομική ένωση, δεν μπορούμε να επωμιστούμε από κοινού την ευθύνη για τα χρέη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Γιατί είστε τόσο ανυποχώρητος στο θέμα αυτό;
Σόιμπλε: Επειδή δεν μπορεί να διαχωριστεί η ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων με την ευθύνη επωμισμού των χρεών. Αυτό ισχύει για όλους σχεδόν τους τομείς, αλλά κυρίως για τα χρήματα. Κάποιος που έχει τη δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα εις βάρος κάποιου άλλου, θα το πράξει. Θα το κάνατε και εσείς και εγώ. Οι αγορές το γνωρίζουν αυτό. Και γι 'αυτό το λόγο και οι αγορές δεν θα πείθονταν απο τα ευρωομόλογα στο τέλος.
Ερώτηση: Πως θα έπρεπε να είναι μία δημοσιονομική ένωση, έτσι ώστε η Γερμανία να μπορούσε να δεχθεί τα ευρωομόλογα;
Σόιμπλε: Σε ένα βέλτιστο σενάριο, θα πρέπει να υπάρχει ένας ευρωπαϊκός υπουργός Οικονομικών, ο οποίος θα μπορούσε να ασκήσει βέτο εναντίον των εθνικών προϋπολογισμών και ο οποίος θα πρέπει να εγκρίνει κάθε νέο δανεισμό. Θα εξαρτιόταν από τις χώρες να αποφασίσουν πώς θα ξοδέψουν τα εγκεκριμένα κονδύλια, δηλαδή, να απαντήσουν στην ερώτηση: ''Θα πρέπει να δαπανήσουμε περισσότερα χρήματα για κοινωνικές δαπάνες ή για την κατασκευή δρόμων;''
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και εσείς πιστεύετε σοβαρά ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει;
Σόιμπλε: Λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό στην πολιτική ανταγωνισμού. Όταν ο νυν ιταλός Πρωθυπουργός, κ. Mario Monti, ήταν Επίτροπος ανταγωνισμού της ΕΕ, τα έβγαλε πέρα με μεγάλες διεθνείς εταιρείες όπως η Microsoft, με επιτυχία. Ένας ευρωπαϊκός υπουργός Οικονομικών θα μπορούσε -εφ'όσον ήταν αναγκαίο- να αναγκαστεί να αναλάβει την Ιταλία, για παράδειγμα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ή τη Γερμανία. Ας υποθέσουμε ότι ο υπουργός Οικονομικών στις Βρυξέλλες, απέρριπτε τον προϋπολογισμό σας. Οι άνθρωποι εδώ θα ήταν απίστευτα εξοργισμένοι.
Σόιμπλε: Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ο κίνδυνος ότι να υπάρξουν εθνικές αντιδράσεις, και γι 'αυτό όλο αυτό απαιτεί εντατική συζήτηση. Αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: εκείνοι που θέλουν μια ισχυρή Ευρώπη πρέπει επίσης να είναι πρόθυμοι να παραδώσουν την διαδικασία λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Αλλά ακόμα και τότε χρειάζεται η ευθύνη των εκάστοτε κοινοβουλίων.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εκτός από τη δημοσιονομική πολιτική, υπάρχουν και άλλοι τομείς που θα έπρεπε να μεταφερθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
Σόιμπλε: Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι επιτακτική ανάγκη η οικονομική πολιτική να είναι μέρος αυτής. Εκτός αυτού, υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές εθνικές αρμοδιότητες στην εξωτερική πολιτική και στην πολιτική ασφάλειας. Η Ευρώπη πρέπει να μιλήσει πιο αποτελεσματικά και πιο καθαρά στον κόσμο, με μια φωνή.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Προτείνετε τη μεταφορά πολλών εθνικών αρμοδιοτήτων. Τι θα συμβεί με τη δημοκρατική νομιμοποίηση;
Σόιμπλε: Κάποια πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν και από αυτή την άποψη, επίσης, γιατί σήμερα ο καθένας έχει και ένα βήμα: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο των Υπουργών, η οποία αποτελείται από τους εθνικούς αντιπροσώπους, και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, ακόμα και για τους λάτρεις της πολιτικής. Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να εξελιχθεί σε μια πραγματική κυβέρνηση. Για το σκοπό αυτό, θα έπρεπε να εκλέγεται άμεσα, είτε από το κοινοβούλιο ή μέσω της άμεσης εκλογής του προέδρου της Επιτροπής. Είμαι υπέρ της δεύτερης επιλογής.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τι σας δίνει την ελπίδα ότι ένας άμεσα εκλεγμένος πρόεδρος θα ενώσει και δεν θα διαιρέσει την Ευρώπη;
Σόιμπλε: Η άμεση εκλογή θα πρέπει να προηγηθεί μια μεγάλης κλίμακας κινητοποίησης, και θα ενεργοποιήσει όλους τους πολίτες από την Πορτογαλία μέχρι τη Φινλανδία.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ένα άμεσα εκλεγμένος προέδρος θα είναι ισχυρος, αλλά θα ελέγχεται από ένα αδύναμο κοινοβούλιο.
Σόιμπλε: Όχι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να ενισχυθεί, φυσικά. Γι 'αυτό πρέπει επιτέλους να δοθεί η εξουσία να θεσπίζει νομοσχέδια. Είναι αναχρονισμός ότι μόνο η Ευρωπαϊκη Επιτροπή έχει αυτό το ρόλο μέχρι τώρα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με άλλα λόγια, θα υπάρχει ένας άμεσα εκλεγμένος προέδρος με την κυβέρνηση του και ένα κοινοβούλιο. Τι θα συμβεί με τα κράτη-μέλη, τα οποία αποτελούν σήμερα το Συμβούλιο των Υπουργών και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;
Σόιμπλε: Θα ήταν καλύτερο να έχουμε ένα σώμα εκπροσώπων των χωρών στα πρότυπα του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συμβουλίου ή της Γερουσίας των ΗΠΑ, με κάθε χώρα να αποστέλλει ορισμένο αριθμό αντιπροσώπων σε αυτό το σώμα. Φυσικά, όλοι οι νόμοι θα απαιτούν την πλειοψηφία σε αυτό το σώμα, καθώς και στο κοινοβούλιο.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Υπάρχει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Από τη μια πλευρά έχουμε την ΕΕ, με 27 κράτη μέλη της, και από την άλλη την ομάδα των 17 χωρών της ευρωζώνης. Μήπως όλες οι δομές πρέπει να επανεξεταστούν;
Σόιμπλε: Πρέπει να προσπαθήσουμε να τα επιτύχουμε όλα αυτά για ολόκληρη την ΕΕ. Η Γερμανία πάντα υπερασπιζόταν μια ΕΕ των 27 χωρών. Όμως, δεδομένης της συνεχιζόμενης αντίσταση της Βρετανίας για τα περαιτέρω βήματα ολοκλήρωσης -όπως είδαμε και με το δημοσιονομικό σύμφωνο- υπάρχουν όρια στην αισιοδοξία μου σε αυτό το θέμα. Είναι αρκετά πιθανό να πρέπει να δημιουργήσουμε τους νέους θεσμούς για την ευρωζώνη πρώτα. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι αυτό θα είναι ένα ανοιχτό κλαμπ. Κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτο να συμμετάσχει. Σίγουρα δεν θέλουμε να χωρίσουμε την Ευρώπη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με όλο το σεβασμό στο όραμά σας,πιστεύετε οτι υπάρχει πραγματικά περισσότερη βούληση σήμερα τα κράτη-μέλη της ΕΕ να εγκαταλείψουν την εθνική κυριαρχία τους απο ότι υπήρχε στη δεκαετία του 1990;
Σόιμπλε: Η αναγνώριση ότι αυτό είναι απαραίτητο, και η προθυμία να το πράξουν, σίγουρα έχει αυξηθεί λόγω της κρίσης, και όχι μόνο στη Γερμανία. Θα προτιμούσα να μην έχουμε τόσες πολλές κρίσεις, και κυρίως να μην τόσο σοβαρές. Αλλά κάθε κρίση περιλαμβάνει επίσης την ευκαιρία να αναγνωρίσει κανείς τι είναι αναγκαίο. Αυτό είναι που οδήγησε στη δημοσιονομική συμφωνία, στην οποία 25 χώρες της ΕΕ δεσμεύτηκαν να βελτιώσουν τη δημοσιονομική πειθαρχία τους. Και κάπως έτσι επίσης θα προκύψει και η νέα Ευρώπη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μέσα στην ευφορία σας, παραβλέπετε το γεγονός ότι οι λαοί στη νότια Ευρώπη βλέπουν τις Βρυξέλλες ως απειλή.
Σόιμπλε: Θα ήμουν πιο προσεκτικός με δηλώσεις όπως αυτές. Στις πιο πρόσφατες επαναληπτικές εκλογές στην Ελλάδα, περισσότεροι πολίτες ψήφισαν κόμματα που υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, σε σχέση με τις πρώτες εκλογές.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αν και η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν μικρότερη.
Σόιμπλε: Ναι μπορεί. Φυσικά, πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη ανησυχούν για το μέλλον. Αλλά κατά την γνώμη μου, η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών και των ανθρώπων σε άλλες χώρες είναι υπέρ της Ευρώπης. Εκτός από σχετικά μικρά κινήματα, δεν υπάρχουν εθνικιστικές τάσεις.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στη Γερμανία, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο έχει επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στην περαιτέρω εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας. Λαμβάνοντας υπόψη το γερμανικό σύνταγμα, πόσο περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι δυνατόν;
Σόιμπλε: Αν τα πράγματα που περιέγραψα τίθονταν πράγματι σε εφαρμογή και καταλήγαμε να φτάσουμε τα όρια του συντάγματος, το Συνταγματικό Δικαστήριο θα έπρεπε να πεί: Δεν υπάρχει πρόβλημα με τη μεταφορά περισσότερων εξουσιών στις Βρυξέλλες, αλλά οι Γερμανοί θα πρέπει να πάρουν αυτή την απόφαση.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Λέτε δηλαδή ότι σύντομα θα έχουμε δημοψήφισμα στη Γερμανία;
Σόιμπλε: Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα συμβεί, και αμφιβάλλω αν κάποιος ξέρει. Αλλά υποθέτω ότι θα συμβεί νωρίτερα από ό, τι θα είχα σκεφτεί πριν από λίγους μήνες. Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στο τέλος αυτής της εβδομάδας, οι επικεφαλής των τεσσάρων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων προτίθενται να υποβάλουν συγκεκριμένες προτάσεις για μεγαλύτερη ενοποίηση. Θα δούμε τι θα συμβεί μετά από αυτό.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πιστεύετε ότι οι Γερμανοί θα ψηφίσουν για νέο σύνταγμα μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια;
Σόιμπλε: Πριν από λίγους μήνες, θα έλεγα: Σε πέντε χρόνια; Ποτέ! Αλλά τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Θέλετε να ξέρετε γιατί;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, παρακαλώ.
Σόιμπλε: Πολλοί στη Γερμανία, νόμιζαν ότι ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν τρελός όταν στάθηκε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου το 1987 και είπε: "Κύριε Γκορμπατσόφ, ας γκρεμίσουμε το τείχος!" Και όντως συνέβη δύο χρόνια αργότερα. Την εποχή εκείνη, και εγώ δεν πίστευα ότι η γερμανική διχοτόμηση θα τελείωνε. Την άνοιξη του 1989, μόλις είχα γίνει ο νέος υπουργός Εσωτερικών στη Βόννη. Ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ μου συστήθηκε και προέβλεψε ότι το τείχος θα πέσει στα επόμενα τρία χρόνια. Του απάντησα: ''Θα αμφέβαλλα για αυτό πριν απο λίγους μήνες, αλλά τώρα μπορώ να πω ότι με λίγη τύχη θα συμβεί μέσα στα επόμενα 10 χρόνια." Και ξέρετε τελικά πόσο καιρό πήρε; Λιγότερο από μισό χρόνο.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κύριε Υπουργέ, σας ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη.
Πηγή: www.spiegel.de
Μετάφραση: Άλεξ Μπουμπουκιώτης
