Έχουμε 387 επισκέπτες συνδεδεμένους
| Τρίτη, 20 Απρίλιος 2010 14:13 |
|
Βόλος 20 Απριλίου 2010 Κύριε Διευθυντά Ο Henri Tonnet, στο βιβλίο του «Ιστορία της Νέας Ελληνικής», θεωρώντας υπερβολικό τον ισχυρισμό του Hubert Perno ότι « Τα Ευαγγέλια είναι το πρώτο νεοελληνικό κείμενο που διαθέτουμε », μάλλον αγνοεί την πραγματικότητα της απόλυτης οικείωσης, από τον ευλαβή της εποχής μας, ενός λόγου που έχει συντηρήσει, ιδίως στο κατά Μάρκον, με εξαιρετική πιστότητα την, πριν είκοσι αιώνες, ομιλουμένη. Και επειδή οι γλωσσολόγοι και οι φιλόλογοι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης αν δεν υπήρχαν οι λογοτέχνες, μάλλον πρέπει αυτή η, από τον ως «μωρόν του κόσμου εκλεγμένο", οικείωση ( ας εννοηθεί περισσότερο ως απόλυτη, βιωματική καταβύθιση στον πυρήνα της γλώσσας, ως ουσιαστική πρόσκτησή της και λιγότερο ως επιφανειακή κάποιων λογικών της στοιχείων κατανόηση ) να επισημανθεί και σε άλλα λειτουργικά κείμενα- πεζά αλλά και ποιητικά. Πιστεύουν οι αυτόκλητοι μεταγραφείς ότι υπάρχει δυσκολία από τον ευλαβή να κατανοήσει την επωδό στις στάσεις των Χαιρετισμών; Πιστεύει ο καλός φίλος που μετέγραψε (ας μου επιτραπεί αντί του μετέφρασε) μεγαλοβδομαδιάτικα ως "Χαίρε Νύμφη που δεν νυμφεύθηκες" ότι δεν εισέρχεται στο του γελοίου ναρκοπέδιο; Ο λαός σήμερα τη "νύμφη" τη λέει νύφη και το νυμφεύομαι- εφόσον, εδώ και αιώνες, έχει καταργηθεί ο τύπος "νυμφίος"- παντρεύομαι. Για την περίπτωση που θα αιτιολογούσε την επιλογή του αυτή ως αναγκαία σύμβαση ποιητικής απόδοσης του κειμένου, θα του επισημαίναμε τον φόβο μιας ελιτίστικης καθαρολογίας, ενός εκλεκτισμού ο οποίος δεν συνάδει με τη μεταφορά του ποιήματος στην καθομιλουμένη. Ο λαός κάνει την ποίησή του τραγούδι. Ακόμη και οι επώνυμοι λαϊκοί ποιητές, όπως ο Βάρναλης, διάλεξαν, εκτός από τη λαϊκή γλώσσα, και τους ρυθμούς του δημοτικού τραγουδιού-μέτρο και ενδεχομένως ατελή ομοιοκαταληξία.. Να τον ρωτήσουμε-έτσι από περιέργεια- πώς θα μετέγραφε από το ίδιο ποίημα τα "Χαίρε δι ης βρεφουργείται ο Κτίστης- Χαίρε χρωτός του εμού θεραπεία- Χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασην"; Αλλά και την επιλογή του Μητροπολίτη Δημητριάδος να διαβάζει "πιλοτικά" ο ίδιος τα αναγνώσματα του Εσπερινού δεν την καταλαβαίνουμε. Πώς το διαπίστωσε ότι "ο κόσμος δεν τα καταλαβαίνει"; Με ποιο μέτρο μετρήθηκε η δυσαρέσκεια; Και πώς είναι δυνατόν ένας Επίσκοπος να μη κατανοεί τη μυστική- μυστηριακή, όχι μαγική-λειτουργία των κειμένων που πρόφεραν μέσα στους αιώνες χείλη αγιασμένα; Με εκτίμηση Γιάννης Τσίγκρας |
Player για Android
Απο το κινητό σας πάτε στο: ρυθμίσεις -> ασφάλεια -> και ενεργοποιήστε την εγκατάσταση εφαρμογών απο άγνωστες πηγές. Με μία εφαρμογή QR Code Reader σκανάρετε την παραπάνω εικόνα ή πατήστε εδώ.
Στήλες
Ο καιρός
Νέες Αναρτήσεις
