Προσομοίωση εμφυλίου

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το δίλημμα «Μνημόνιο ή δραχμή» φαίνεται να πάλιωσε. Στις εκλογές θα κλείνει έναν χρόνο, καθώς χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο. Δεν αρκούσε κι έτσι τη λύση έδωσε η αγριότητα των ΜΑΤ. Δεν θα μπορούσε ούτε εν όψει των εκλογών, ήδη φθαρμένο, να διαδραματίσει τον επιθυμητό κεντρικό του ρόλο. Και τα ΜΑΤ δεν αρκούσαν. Ως εκ τούτου βρέθηκε το απαραίτητο συμπλήρωμά τους: οι... ελεύθεροι σκοπευτές – συγγνώμη, «παρατηρητές»!

● Η απόσταση από το γελοίο έως το τραγικό είναι, όπως γνωρίζουμε, ελάχιστη.

● Ακόμη χειρότερα, μηδαμινή είναι η διαφορά ενός κράτους πανικόβλητου και διαλυμένου από ένα κράτος αυταρχικό. Όπως και η διαφορά μεταξύ ενός τρομοκρατημένου κράτους από ένα κράτος - τρομοκράτη.

● Μηδαμινή είναι η απόσταση ενός φασίστα που επιχειρεί να επιβληθεί κλείνοντας έναν λαό στο σπίτι του από έναν αποτυχημένο, ανίκανο και ξεπουλημένο ηλίθιο, που δεν μπορεί πια να κυβερνήσει και επίσης επιχειρεί να επιβληθεί κλείνοντας έναν λαό στο σπίτι του.

● Μηδαμινή είναι η διαφορά μεταξύ της προσαγωγής του διαδηλωτή από αυτήν του παππού που χτυπάει τεντζερέδια. Απλώς στη δεύτερη περίπτωση αποδεικνύεις ότι είσαι εντελώς ανίκανος όχι να ελέγξεις, αλλά έστω και να διαχειριστείς στοιχειωδώς όσα δημιούργησες.

● Μηδαμινή επίσης είναι η διαφορά της προληπτικής προσαγωγής για να μην πάει κάποιος σε διαδήλωση από αυτήν για να μην πάει στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Απλώς στη δεύτερη περίπτωση αποκαλύπτεται πως αυτοί που δίνουν τις εντολές δεν αισθάνονται ασφαλείς ούτε καν με χιλιάδες ματατζήδες και ελεύθερους σκοπευτές.

Αυτό το κράτος, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί που τη συγκροτούν κι αυτοί που τη στηρίζουν πάνε σε εκλογές – τις οποίες δεν ήθελαν και έκαναν τα πάντα για να μην γίνουν. Κι αυτοί που τις ήθελαν, τώρα μετανιώνουν πικρά που επέμεναν.

Έτσι επιστρατεύουν μια προσομοίωση εμφυλίου, την οποία εφαρμόζουν με όλο τον φανατισμό και τη βλακεία που διακρίνει τους αποτυχημένους.

Δυστυχώς δεν είναι αστείο το θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ακόμη δυστυχέστερα, ό,τι κι αν γίνει στις εκλογές, τα δύσκολα έρχονται αμέσως μετά: τον Ιούνιο.

● Αν σήμερα τρομοκρατούν με τους ελεύθερους σκοπευτές ακόμη και στις παρελάσεις ομολογώντας την αποτυχία και την ανικανότητά τους, τι θα συμβεί από τον Ιούνιο και μετά, όταν οι αβάσταχτες και υπογεγραμμένες στα μνημόνια «υποχρεώσεις» για την Ελλάδα θα επιχειρηθεί να γίνουν πράξη, όπως ευθαρσώς προειδοποιούν καθημερινά οι κατ’ εξοχήν «αρμόδιοι»;

● Αν οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν το μπλοκ εξουσίας, ανίκανες και αποτυχημένες να επιβιώσουν, δεν μπορούν σήμερα να σταθούν και οι εκπρόσωποί τους δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν δημοσίως, πώς αύριο θα κυβερνήσουν; Πώς θα στηρίξουν το επόμενο κοινής αποδοχής ανδρείκελο;

Δημοκρατική «συσκευασία» πάντως στην εφαρμογή αυτού του ανθρωπιστικού εφιάλτη γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υπάρξει. Όχι μόνο επειδή είναι ανίκανοι, αλλά κυρίως επειδή είναι απαξιωμένοι. Επειδή δεν στρέφονται εναντίον μιας μερίδας της κοινωνίας, αλλά εναντίον ολόκληρου του ελληνικού λαού, τον οποίο οι ίδιοι θέτουν απέναντί τους.

Ο συμβιβασμός μεταξύ δημοκρατίας και επιβολής των απαιτήσεων της τρόικας δεν θα είναι για πολύ εφικτός. Αυτό δεν το ξέρουν μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι εκτός Ελλάδος εντολείς τους. Οι οποίοι προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν το αδιέξοδο. Όχι απαραιτήτως με... τανκς.

πηγή