«Δεν συμφωνώ ότι ο Νότος δεν ακολούθησε τους κανόνες. Όλοι ήξεραν τί συνέβαινε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και κυρίως η Goldman Sachs, που βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ και λίγο μετά προσέλαβε τον Μάριο Ντράγκι για CEO της Ευρώπης και αργότερα τον Μάριο Μόντι ως σύμβουλο. Η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα κλήθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση για πολιτικούς λόγους, για να σταθεροποιηθεί η περιοχή και να αποφευχθεί η επιστροφή μίας δεξιάς δικτατορίας ή μία κυβέρνηση της Αριστεράς».

»Ήλπιζαν ότι η κεντρώα δημοκρατία, ο καπιταλισμός, η πρόσβαση στην αγορά της Ευρώπης και τα διαρθρωτικά ταμεία θα επέφεραν μία βιώσιμη ευημερία. Όμως στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αυτή η ελπίδα μπορούσε να κρατηθεί ζωντανή μόνο μέσω μίας τεράστιας εισαγωγής δανείων που υποκαθιστούσαν την ευημερία. Για να έχουν τα δάνεια προσιτά επιτόκια για την Ελλάδα και τους υπόλοιπους οφειλέτες, έπρεπε να γίνουν μέλη της νομισματικής ένωσης. Όσα συνέβησαν έκτοτε ήταν γνωστά και εμφανή σε όλους».

«Δεν το πιστεύω. Ο Βορράς είναι αποφασισμένος να αποτρέψει τη χρεοκοπία της Ελλάδας, ώστε να προστατεύσει τη δική του χρηματοπιστωτική βιομηχανία. Θέλει επίσης να κρατήσει τις ελλειμματικές χώρες μέσα στην ευρωζώνη, για να προστατεύσει τις εξαγωγές του από τις ανταγωνιστικές νομισματικές υποτιμήσεις και να κρατήσει τη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ σε τεχνητά χαμηλά επίπεδα. Η Γερμανία, συγκεκριμένα, είναι πρόθυμη να πληρώσει για αυτό, με τη μορφή βοήθειας, φθάνει να είναι υποφερτή και με κάποιο τρόπο κρυφή από τους ψηφοφόρους.

Οι ελίτ του Νότου, από την πλευρά τους, θέλουν να παραμείνουν στην ΟΝΕ, γνωρίζοντας ότι το πολιτικό τους μέλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συμμετοχή στην «Ευρώπη» και ελπίζοντας για συνεχή οικονομική ενίσχυση. Οι μεσαίες τάξεις του Νότου επίσης θέλουν να παραμείνουν αφού αφενός φοβούνται την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και αφετέρου πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι η γη της επαγγελίας. Φυσικά, κανείς δεν γνωρίζει αν ένα ανεξάρτητο νόμισμα τελικά θα ήταν προτιμότερο από την οικονομική ενίσχυση που οι Βρυξέλλες ή το Βερολίνο θα διατίθενται να προσφέρουν στο μέλλον».

«Το υπερβολικό δημόσιο χρέος επιλύεται μόνο μέσω της οικονομικής ανάπτυξης, της διαγραφής χρεών ή της χρεοκοπίας, ποτέ μέσω της λιτότητας. Η λιτότητα που επιβάλλεται από το εξωτερικό μπορεί να διογκώσει το πρόβλημα. Αλλά θεωρείται απαραίτητη για τον βραχυπρόθεσμο εφησυχασμό των αγορών, βάζοντας ως προτεραιότητα τις διεκδικήσεις των δανειστών και όχι των πολιτών. Είναι επίσης απαραίτητη για τον κατευνασμό των ψηφοφόρων της Βόρειας Ευρώπης, που καλούνται να εγκρίνουν τη «διάσωση» των κρατών - οφειλετών του Νότου, ή καλύτερα των τραπεζών που τα έχουν δανείσει, σε μία περίοδο που και οι βορειοευρωπαίοι υφίστανται μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες».

«Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκαν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία δεν έχουν προηγούμενο: οι ειδικοί στα χρήματα αντικαθιστούν τους ειδικούς στους ανθρώπους, κάτω από ισχυρές πιέσεις ξένων κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η εξόφληση του χρέους στους ξένους πιστωτές.

Θυμάμαι πόσο σοκαρισμένη ήταν η Μέρκελ και οι άλλοι όταν ο Παπανδρέου προσπάθησε να διενεργήσει δημοψήφισμα. Αμέσως τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Φυσικά αυτό ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σκεφτείτε τους περιορισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις εθνικές νομισματικές, οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, που τον Δεκέμβριο οδήγησαν στη συμφωνία για αναθεώρηση των Συνθηκών της ΕΕ. Όλες οι χώρες, όχι μόνο η Ελλάδα και η Ιταλία, είναι τώρα υποτελείς σε μία ευρωπαϊκή «οικονομική κυβέρνηση» που είναι σχεδιασμένη να καθιστά αδύνατο στη δημοκρατική πολιτική να διορθώνει τις πράξεις των αγορών».

«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν εξ αρχής σχεδιασμένη έτσι ώστε να προχωράει χωρίς την «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Η μετάβαση από τη νομισματική στη δημοσιονομική ένωση και από εκεί σε μία ένωση μεταφοράς πόρων, θα οδηγείται όχι από μία νέα «ευρωπαϊκή συνείδηση» των πολιτών αλλά από τις αγορές, που αξιώνουν το τέλος της οικονομικής εθνικής κυριαρχίας. Αλλά το τίμημα θα είναι οι πολίτες του Βορρά να αγανακτήσουν με τον «φόρο ανταγωνιστικότητας» που θα πρέπει να πληρώνουν στον Νότο ως αποζημίωση για τις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ενώ οι πολίτες του Νότου θα αγανακτήσουν με τη λιτότητα που θα τους επιβάλει ο Βορράς. Ο Βορράς θα αντιμετωπίζει τον Νότο ως βάρος και ο Νότος τον Βορρά, και κυρίως τη Γερμανία, ως ιμπεριαλιστές. Καθώς η Ευρώπη θα μεγαλώνει υπό την ηγεσία των αγορών, οι λαοί της θα απεχθάνονται ο ένας τον άλλον».