Όλο θέλει να είναι έξω από τα πράγματα ο πεζογράφος της οικογένειας κι όλο χώνει τη μύτη του στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας, που είναι βέβαια εδώ και κάμποσες δεκαετίες το κλειστό επάγγελμα του σογιού του. Προς κυβερνητικούς αξιωματούχους: (Ακόμα τούτη την άνοιξη) ραγιάδες, ραγιάδες! Δεν ξέρω πόσο και πώς θ’ αντιδράσουν οι άμεσα βαλλόμενοι υπουργοί τού πρωτότοκου αδελφού του εμπρός σ’ αυτήν τη βούλα της ακαματοσύνης και της δουλοπρέπειας που διαδικτυακά τους κόλλησε ο στυλίστας της δυναστείας.

Αύριο (σήμερα), έτσι κι αλλιώς, θα’ χουν να ξαναζήσουν στην πράξη την «υπερδημοκρατία»- «συμμετοχική» και δεν συμμαζεύεται- που επαγγέλθηκε ο πρωθυπουργός τους, καθώς εκείνος θα κρατά μεν τους άσους του κλειστούς, ενώ αυτοί θα πρέπει να ξεθαρρέψουν και να μπλοφάρουν επί τέλους- τι λεβέντες είναι, πώς θ’ αποσείσουν τη ρετσινιά του ραγιαδισμού;- με τα πεντάρια τους.

Παίζεται κρίσιμο, λοιπόν, παιχνίδι εδώ. Εκ των πραγμάτων δε μου πέφτει κανένας λόγος και ασφαλώς δεν ζηλεύω τους παίκτες που θα καθίσουν, με δηλωμένες ή κρυφές φιλοδοξίες, σ’ αυτό το  τραπέζι της πόκας με τη σημαδεμένη τράπουλα. Με τσίγκλισε ωστόσο κι εμένα το προαναφερθέν κακότροπο  σχόλιο του καθ’ έξιν  παρείσακτου Προεδρικού αδελφού, και, τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε μια πολύ παλιά ιστορία, που δε μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να σας τη διηγηθώ.

Σίγουρα σφράγισε τη δική μου προσωπική ζωή, την επαγγελματική και ηθική μου σταδιοδρομία, αλλά δε διστάζω να της βρω και κάποιο γενικότερο νόημα για τον τρόπο που κύλησε η ζωή στη χώρα μας εδώ και κάμποσα χρόνια.

Γιορτινές μέρες ήταν και τότε. Χριστούγεννα- Πρωτοχρονιά στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Εργαζόμουν με σύμβαση στον ΕΟΤ και διηύθυνα επί μία διετία το γραφείο της Στοκχόλμης (έδρα της υπηρεσίας και για τις υπόλοιπες Σκανδιναβικές χώρες). Πανέμορφη πόλη κι από τότε που είχα πατήσει το πόδι μου στον μαγευτικό βορρά ένιωθα σαν τον Γιούγκερμαν που επιστρέφει κάποια στιγμή στα πάτρια εδάφη. Εξαίρετα εγκλιματισμένος θέλω να πω και πανευτυχής με τη δουλειά και την υπόλοιπη απολαυστική ζωή μου.

Υπάρχουν όμως πάντα και ωραιότερες περιπέτειες. Καλωσόρισα λοιπόν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου την αρκετά αιφνιδιαστική πρόταση και τον κατεπείγοντα επίσημο διορισμό μου- με εντολή άμεσης μετακίνησης- στη Διεύθυνση της Νέας Υόρκης- Αμερικής. Δεν το κρύβω, ήταν το όνειρό μου από τότε που είχα προσληφθεί στον Οργανισμό (κλείναν ήδη 8 χρόνια δόκιμης υπηρεσίας). New York, New York, if you can make it there. Κι άστε τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για τον εαυτό μου και, φυσικά, για την πατρίδα. (Άλλο μεγάλο μεράκι κι αυτό της τότε δουλειάς μου: να είσαι οικοδεσπότης της χώρας σου στα ξένα.)

Εκείνος που σίγουρα αισθανόμουν πως θα μπορούσε να μεγαλουργήσει στην Αμερικανική μητρόπολη ήταν ο δωδεκάχρονος γιός μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις επισημοποιήθηκε ο διορισμός μου ήταν να ψάξω να του βρω ένα σχολειό όπου θα μπορούσε να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του (φέρελπις τενίστας, μπασκετμπολίστας αλλά και ορεξάτος με τις ώρες του μαθητής).

Τον αφήσαμε στο σπίτι εκείνο το βράδυ και βγήκαμε με καλή παρέα να γιορτάσουμε τα επινίκια. Μια δυό μπουκάλες σαμπάνια παραπάνω κι αργήσαμε αρκετά να γυρίσουμε, αλλ’ ήταν ξύπνιος και μας περίμενε.

-Πρέπει να πάρεις, Δημήτρη, αύριο κιόλας νωρίς το πρωί στο τηλέφωνο κάποιον κ. Χαραλαμπίδη, Χαραλαμπόπουλο, δεν θυμάμαι πώς μου είπε ακριβώς το όνομά του (επρόκειτο προφανώς για τον Γενικό Διευθυντή της Κεντρικής μας Υπηρεσίας- άλλος προκομένος αδελφός κι αυτός).

- Γιατί αγόρι μου, τι ακριβώς σου είπε ο Προϊστάμενός μου;

- Με ρωτούσε με επιμονή, αν θέλω να φύγω από δω και να πάω στη Νέα Υόρκη. «Πες του πατέρα σου πως δεν έχει να πας πουθενά, δεν έχεις καμιά διάθεση να ξεσπιτωθείς, ν’ αφήσεις τους φίλους που έκανες στη Στοκχόλμη, να παρατήσεις στη μέση τα Σουηδικά που άρχισες να μαθαίνεις, και να βρεθείς σ’ ένα αφιλόξενο μέρος μ’ ένα σωρό κακοποιούς γύρω σας. Το ξέρεις δα το ποσοστό εγκληματικότητας στην Αμερική. Ενώ εκεί που είσαστε είναι όλα τόσο νοικοκυρεμένα και ήσυχα. Κι όλοι έχουν να λένε για τις ωραίες κι ελεύθερες Σουηδέζες.»

Το όνομα του συνομιλητή του μπορεί να μην το είχε συγκρατήσει με ακρίβεια, αλλά τα γλυκομίλητα όσο και παράξενα όμως λόγια του τα θυμόταν καταλεπτώς.

Έσπευσα βέβαια να επικοινωνήσω και να ζητήσω εξηγήσεις από το αφεντικό μου, που μόλις προ δύο ημερών είχε υπογράψει την επείγουσα μετάθεσή μου. «Τι να σου πω, βρε Δημήτρη. Υπήρξαν άνωθεν εντολές την τελευταία στιγμή.» «Πόσο άνωθεν, δηλαδή;» «Τι να στα λέω τώρα. Ψηλά, πολύ ψηλά. Λέγεται πως ο αντικαταστάτης σου- πότε είχαν προλάβει να με «αντικαταστήσουν» κιόλας, χωρίς δοκιμή, λίγα εικοσιτετράωρα μετά την «εγκατάστασή» μου;- δίδασκε, μεταξύ άλλων, σε Κολέγιο της Αμερικής δημιουργική γραφή στους γιούς του μεγάλου.» Ω, ναι, όφειλα να συνομολογήσω, τη χάρη αυτή εγώ δεν την είχα.

Υ.Γ. Συνέπεσε την εποχή της ματαιωθείσας μετάθεσής μου στη Διεύθυνση Αμερικής, τα διαφημιστικά κονδύλια που εγκρίθηκαν για την αντίκρουση των ανασταλτικών Οδηγιών της Αμερικανικής κυβέρνησης προς τους ενδιαφερομένους να επισκεφθούν τη χώρα μας να είναι όντως πλουσιοπάροχα. Υπερδιπλάσια σχεδόν του διόλου ευκαταφρόνητου την εποχή εκείνη ετήσιου προϋπολογισμού.

πηγή