Φοβού τους... δημοκράτες

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πολλή... ανησυχία έχει πέσει εσχάτως για τη δημοκρατία. Εντυπωσιακός ο αριθμός άρθρων και σχολίων που επιχειρούν διασπορά φόβου και αναρίθμητες οι κραυγές για τα φιλοχουντικά «σταγονίδια» στον στρατό, τα οποία προφανώς αποτελούν τη νέα μεγάλη... απειλή. Μέχρι για απειλή μιας ελληνικού τύπου Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μπορούσε κάποιος να διαβάσει τις προηγούμενες μέρες. Παράξενα πράγματα, αν μη τι άλλο...

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του είδους της αρθρογραφίας και των σχολίων είναι ότι προέρχεται από δημοσιογράφους σε ισχυρά συγκροτήματα ΜΜΕ, τα οποία κατά κανόνα σφυρίζουν αδιάφορα όταν καταφανείς παραβάσεις του τύπου και της ουσίας της δημοκρατίας συντελούνται μπροστά στα μάτια τους. Αλλά και όταν η δημοκρατία τείνει να ευτελίζεται.

Ακόμη χειρότερα, συμβαίνει να είναι ακριβώς τα ίδια Μέσα που ενθαρρύνουν και στηρίζουν πλήρως αυτού του είδους τις παραβάσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια παραδείγματα παραβάσεων αυτού του είδους, οι οποίες μένουν πάντα μακράν του ενδιαφέροντος των οψίμως ανησυχούντων:

● Η Ελλάδα κυβερνάται, υπό την επίκληση συνθηκών «εκτάκτου ανάγκης», δεσμευμένη από μια δανειακή σύμβαση άγνωστη στον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο της οποίας χάνεται κάθε επίφαση εθνικής κυριαρχίας, ενώ έχει ήδη εκχωρηθεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου ακόμη και η κρατική ασυλία.

● Ακόμη κυβερνάται υπό τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο εξωχώριων θεσμών (επιτηρητών) και μάλιστα κατά τρόπο που δεν προβλέπεται καν από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Γι’ αυτό μάλιστα έχει προκύψει η νομικά και ουσιαστικά βλακώδης «συσκευασία» της «πρόσκλησης τεχνικών συμβούλων» εκ μέρους της κυβέρνησης Παπανδρέου.

● Στο πλαίσιο της δημοσιονομικής επιτήρησης η πολιτική εξουσία νομοθετεί αμφίβολης συνταγματικότητας αλλά και κανιβαλικής αγριότητας μέτρα – όπως το χαράτσι επί των ακινήτων να εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ – παρότι ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο πυρήνας του ευρωπαϊκού σκέλους της τρόικας, ξεκαθαρίζει ότι το μέτρο αυτό κινείται έξω από τη λογική των οδηγιών της και του ευρωπαϊκού δικαίου.

Πολλά θα μπορούσαν να είναι τα παραδείγματα εθελοτυφλίας των ΜΜΕ, αλλά δεν είναι της ώρας. Ας σημειώσουμε όμως ότι τα ίδια αυτά Μέσα – έντυπα και ηλεκτρονικά – έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστα ανακλαστικά στις περιπτώσεις που θεωρούν ότι πρέπει να ζητήσουν είτε υπογραφές προς την τρόικα (Σαμαράς) είτε πιστοποιητικά δημοκρατικών φρονημάτων (ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ) κάθε φορά που η πατρίς... ευρίσκεται εν κινδύνω.

Πρόκειται για τα ίδια ΜΜΕ που έκαναν γαργάρα επί χρόνια τη μεγαλύτερη οικονομική απάτη της μεταπολίτευσης: το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 1999-2000, τότε που, μέσα από μια απίστευτη χειραγώγηση σημειώθηκε η μεγαλύτερη και ταχύτερη, κατά τη μεταπολίτευση, μεταφορά πλούτου από όλη την Ελλάδα προς τις τσέπες μερικών δεκάδων οικογενειών.

Είναι ακόμη αξιοθαύμαστη η συνέπειά τους στην καταδίκη κάθε μορφής συνδικαλισμού, στην ξεδιάντροπη συκοφάντηση κάθε αντίρρησης προς το σημερινό οικονομικό και πολιτικό έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, στην προαγωγή και καλλιέργεια φασιστικών αντιλήψεων περί συλλογικής συνενοχής για τη χρεοκοπία της χώρας.

Τέλος είναι ταχύτατα τα ανακλαστικά τους στην ανάδειξη μιας κλίκας νοσταλγών της χούντας σε τρομερό κίνδυνο για τη δημοκρατία. Παρότι γνωρίζουν άριστα ότι τέτοιου είδους «σταγονίδια» υπήρχαν πάντα πολυάριθμα τόσο στον στρατό όσο και στην αστυνομία (για την οποία πάντοτε τηρούν απόλυτη σιγή – όχι τυχαία προφανώς).

Είναι όμως αφόρητα κάλπικη η «ευαισθησία» αυτών των ΜΜΕ αν αναλογιστούμε ότι επί χρόνια έχουν... «εργολαβικά» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αναλάβει το «ξέπλυμα» της ακροδεξιάς, των θαυμαστών της 21ης Απριλίου και του Μεταξά, των οποίων έχουν αναλάβει την προστασία και την (πολιτική...) σίτιση και στέγαση, για να τους αποθέσουν ως εγγυητές της συνοχής και μακροημέρευσης της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Εξ ίσου κάλπικη και καταδικασμένη είναι η απόπειρά τους να εμφανίσουν ως... εγγυήτρια της δημοκρατίας μια κυβέρνηση - διαχειρίστρια της χρεοκοπίας, η οποία ανέλαβε εν μέσω της κρίσης, με την προηγούμενη κυβέρνηση ακυρωμένη, χωρίς να έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου καθώς αποτελεί απλώς τη συνέχεια του Παπανδρέου και των δικών του και επιχειρεί την ολοκλήρωση του πολιτικού σχεδιασμού τους.

Το πιο ενδιαφέρον με αυτά τα ΜΜΕ όμως δεν είναι οι παραπάνω συμπεριφορές τους – γνωστές άλλωστε από χρόνια – αλλά η καταφανής απόπειρά τους να χειραγωγήσουν τη μελλοντική ανασύνθεση ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.

Δυστυχώς γι’ αυτούς – και τελικά για όλους μας – δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομαλή πολιτική μετάβαση, για μια ευκόλως διαχειρίσιμη αλλαγή εποχής. Η χώρα στο σύνολό της καταρρέει τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο και απειλείται με μια εθνικών διαστάσεων καταστροφή εξ αιτίας ακριβώς της «συνταγής» που τα ίδια αυτά ΜΜΕ προπαγανδίζουν ασυστόλως.

Όσο για τα πρόσωπα που συστηματικά προετοιμάζουν, ώστε να τα σερβίρουν ως εναλλακτικές λύσεις, είναι τόσο πολύ φθαρμένα, για γέλια και για κλάματα, ώστε να αποτελούν αδιαμφισβήτητο ποιοτικό δείκτη περί της κάκιστης αντίληψής τους και για τη δημοκρατία και για την πολιτική.

Με επιλογή τους βρίσκονται απέναντι στον ελληνικό λαό. Ούτε μαζί του ούτε δίπλα του.

πηγή