του Σάββα Καλεντερίδη - 07 11 2011

Το θέμα είναι ότι ο Σαμαράς, υπό την πίεση -στην κυριολεξία- θεών και δαιμόνων, αναγκάστηκε να πει ναι σε μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν εκείνοι που μας οδήγησαν στο ΔΝΤ-Τρόικα, με τον τρόπο -παραμένει αδιευκρίνιστος μέχρι τώρα- που το έκαναν.

Από τη στιγμή όμως που έγινε αυτό, είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν ο ευπατρίδης πολιτικός να κινήσει διαδικασίες στο μέλλον, για να μάθει ο Ελληνικός λαός τί έγινε από τις εκλογές του 2009 και μετά, όταν μια ομάδα εγκάθετων της παγκόσμιας διακυβέρνησης κατασυκοφάντησε και διέσυρε τη χώρα διεθνώς, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Επίσης, θα είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσει το κόμμα του από τα στοιχεία εκείνα που σπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και συναλλάχθηκαν αποκάλυπτα με ξένα και ντόπια πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Με άλλα λόγια, αυτό που επιδιώχτηκε όλες αυτές τις ημέρες που ο Σαμαράς δέχτηκε απίστευτες πιέσεις, δεν ήταν η εθνική συναίνεση ή εθνική συνεννόηση, αλλά η συνενοχή του.
Πέρα από την κάλυψη των σοβαρότατων δημοσιονομικών αναγκών της χώρας, το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ήταν να καταστεί συνένοχος ο Σαμαράς, για να μην μπορέσει να αντισταθεί και να διαχειριστεί με αποτελεσματικό τρόπο τα εθνικά μας ζητήματα το διάστημα που θα είναι πρωθυπουργός .

Και για να μην κουράζονται ορισμένοι, πιστεύω ότι χώρα βρίσκεται σε πόλεμο και δέχεται γενικευμένη επίθεση από όρνεα εκτός και εντός Ελλάδος και ότι η κατάσταση αυτή για να αντιμετωπιστεί απαιτείται εθνική συναίνεση και συνεννόηση.

Όμως άλλο εθνική συναίνεση και συνεννόηση και άλλο συνενοχή.

Για να δοθεί δε το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, διαδικασία που θα εξασφαλίσει το κατάλληλο κλίμα για τη δημιουργία αρραγούς μετώπου, για να κερδίσουμε τις μάχες που έρχονται και τον πόλεμο, που θα είναι σκληρός και αδυσώπητος.

Είπαμε, άλλο εθνική συναίνεση και συνεννόηση και άλλο συνενοχή.