Για ποιον κτυπά η καμπάνα;

Η Ελλάδα εμφανίζεται καθημερινά, από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ της αλλοδαπής ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ως το κράτος με τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα οικονομικά προβλήματα, ως το ανεπιθύμητο μέλος του eurogroup.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Αν ναι, γιατί το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε αρκετά νωρίτερα αλλά μόλις πριν από μερικούς μήνες; Μήπως το υψηλότερο από το αναμενόμενο έλλειμμα ήταν απλώς το έναυσμα μιας συντονισμένης επίθεσης εναντίον της Ελληνικής οικονομίας με απώτερο στόχο την αποσταθεροποίηση του ευρώ και του eurogroup;

Είναι πλέον ορατό από όλους ότι η έλλειψη συνοχής και αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα όλου του οικοδομήματος.

Ο αγγλοσαξoνικός άξονας εκμεταλλευόμενος το γεγονός μεταφέρει με επιτυχία δικά του προβλήματα στην Ευρωζώνη και προκαλεί έστω και έμμεσα συντονισμένες επιθέσεις στο ευρώ οι οποίες επανατοποθετούν το δολάριο στο θρόνο του «παγκόσμιου» νομίσματος.

Η φθορά και τελικώς η κατάρρευση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν θα έχει ως μεγάλο χαμένο την Ελλάδα αλλά τους ταγούς αυτού, την Γαλλία και κυρίως την Γερμανία.

Η χώρα μας όσο και αν ακούγεται απίστευτο στην  παρούσα φάση έχει πολύ λιγότερα προβλήματα και πολύ πιο εύκολης επίλυσης από τα αντίστοιχα προβλήματα των άλλων μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας μας εστιάζονται στην κακή δομή και λειτουργία του δημόσιου τομέα της ενώ οι βασικές οικονομικές συνιστώσες ανάπτυξής της είναι ακόμη υγιείς. Το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας είναι ακόμη τουλάχιστον υγιές, τα Ελληνικά νοικοκυριά δεν είναι υπερχρεωμένα (συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρωζώνης), οι αποτιμήσεις στην αγορά ακινήτων υστερούν παρασάγγας από τις αντίστοιχες Ισπανικές και η ανεργία δεν έχει διογκωθεί όπως σε άλλες χώρες.

Το Ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί να είναι βεβαίως υψηλό αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που σε φυσιολογικές συνθήκες να έχει πρόβλημα αναχρηματοδότησης.

Το δημόσιο έλλειμμα μπορεί να τιθασευτεί σχετικά εύκολα αφού τα περιθώρια βελτίωσης της λειτουργικότητας του δημόσιου τομέα είναι τεράστια μιας και μέχρι σήμερα το δημόσιο λειτουργεί ανάλγητα και με κύρια κινητήρια συνιστώσα του την αδράνεια.

Με τον εξορθολογισμό των κρατικών δαπανών και δραστική μείωση του δημόσιου ελλείμματος το χρέος θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί σε επίπεδα κάτω του κρισίμου σημείου (αξίζει να σημειωθεί ότι και σήμερα το χρέος κινείται σε επίπεδα πολύ κατώτερα του κρισίμου σημείου, αλλά επιταχύνει επικίνδυνα) του.

Σε μια οικονομία οι τόκοι του δημοσίου χρέους δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 33% των δημόσιων εσόδων. Στην παρούσα φάση η Ελλάδα πληρώνει σε τόκους 12 δις ευρώ ετησίως ενώ τα έσοδά της βάσει του προϋπολογισμού του 2010 θα ανέλθουν στα 53 δις ευρώ. Δηλαδή οι τόκοι θα αποτελούν το 22,7% των δημόσιων εσόδων ποσοστό μακρά του 40% το οποίο αποτελεί το κρίσιμο σημείο χρεωκοπίας μιας οικονομίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι μικρότερο σε ποσοστό του ΑΕΠ από το αντίστοιχα ποσοστά πολλών εκ των επικριτών μας. Αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη της υγιούς ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα.

Επί παραδείγματι η Μεγάλη Βρετανία έχει εξωτερικό χρέος της τάξεως του 450% του ΑΕΠ!, η Ολλανδία 360% του ΑΕΠ, η Αυστρία 235% και η Γερμανία 155% ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο χρέος υπολογίζεται ότι αντιστοιχεί στο 180% του ΑΕΠ.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει από τη μαζική επίθεση κερδοσκόπων και όχι από τα σοβαρά κατά άλλα οικονομικά της προβλήματα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των CDS δηλαδή των ασφαλίστρων επί των ομολογιών του δημοσίου χρέους. Η αγορά των CDS λειτουργεί χωρίς στοιχειώδεις κανόνες αφού CDS μπορούν να αγοράσουν και αυτοί που δεν κατέχουν ομόλογα. Είναι δηλαδή σα να αγοράζεις ασφάλεια πυρός για το σπίτι του γείτονα. Έχεις σε αυτή τη περίπτωση σοβαρότατο κίνητρο να το κάψεις προκειμένου να εισπράξεις τα ασφάλιστρα.

Αυτό ακριβώς πράττει η Goldman Sachs και η παρέα της. Αγόρασαν συλλήβδην το καλοκαίρι ελληνικά CDS, γνωρίζοντας εκ των έσω (ΟΔΔΗΧ) τα ελληνικά τεκταινόμενα, εν συνεχεία υπερθεμάτισαν τη πιθανολόγηση της ελληνικής χρεοκοπίας εκτοξεύοντας τις τιμές των ασφαλίστρων στα ύψη, πουλώντας τα εν συνεχεία, στις πανικοβλημένες τράπεζες, κατόχους ελληνικού χρέους που έτρεχαν να διασφαλιστούν.

Ας περάσουμε τώρα να δούμε μερικά ενδιαφέροντα οικονομικά στοιχεία της Γερμανικής οικονομίας. Το έλλειμμα αναμένεται στο 2010 το 5,5% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της στο 80% του ΑΕΠ. Το τραπεζικό της σύστημα, το οποίο δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από την υπόθεση των ενυπόθηκων δανείων των ΗΠΑ και των σύνθετων τραπεζικών προϊόντων που επακολούθησαν συνεχίζει να εμφανίζει ζημιές ακόμη και σήμερα.

Ο γερμανικός προϋπολογισμός υπολογίζει τον ρυθμό ανάπτυξης για την διετία 2011-2013 στο 2%. Όμως διαβάζοντας κάποιος προσεκτικότερα θα δει ότι αυτό είναι πολύ δύσκολα επιτεύξιμο αφού προϋποθέτει τιμές πετρελαίου μικρότερες των 75 δολαρίων ανά βαρέλι και βασικό επιτόκιο στην ΕΚΤ 1%. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι η μείωση των φορολογικών συντελεστών που ψηφίστηκε πρόσφατα και η οποία θα κοστίσει 20 δις ευρώ δεν περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό!

Αν αυτό δεν είναι «μεσογειακή δημιουργική λογιστική» τότε τι είναι;

Οι Γερμανοί ιστορικά λειτουργούν ως «ξερόλες» και δάσκαλοι περί παντός επιστητού.

Στις αρχές της παρούσης κρίσης βιάστηκαν να βγουν και να ανακοινώσουν ότι οι τράπεζές τους είναι απόλυτα υγιείς και δεν έχουν υποστεί καμία ζημιά από τα ενυπόθηκα δάνεια και τα παράγωγά τους.  

Ήταν δε, όπως όλοι θυμόμαστε, αυτοί που αντιτίθεντο σθεναρά τόσο στη μείωση του βασικού επιτοκίου της ΕΚΤ όσο και στην στήριξη των εθνικών τραπεζικών συστημάτων από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Όταν όμως μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα αναλήφθηκαν ότι αυτοί (οι τράπεζές τους) αποτελούσαν τα «μεγαλύτερα θύματα» των αετονύχηδων σαξόνων έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια και μετάλλαξαν την θέση τους αστραπιαία.

Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν και στη παρούσα δίνη (στην οποία η Ελλάδα λόγω συγκυριών-κακίστων χειρισμών βρέθηκε στον πυρήνα της) η γερμανία αποτελεί τον τελικό στόχο.

Ίσως να βρισκόμαστε και στην απαρχή ενός νέου οικονομικού-ψυχροπολεμικού Αμερικανογερμανικού πολέμου. Μη ξεχνάμε ποιοι «ξερίζωσαν» την καρδιά της Siemens από την Αμερικανική Ήπειρο, την Αφρική και τελικώς και από τον Ευρωπαϊκό νότο και ποιοι προσπαθούν τώρα να «ξεριζώσουν» την καρδιά της Goldman Sachs (και όχι μόνο) από την Ευρώπη και πιθανότατα και από άλλα σημεία του πλανήτη.