Ποιους φοβάται το Μαξίμου;

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Συγγνώμη, αλλά αυτοί στο Μαξίμου θα μας τρελάνουν τελείως; Αρχικά διοχετεύθηκαν οι φήμες (από ποιον πρώτον;) ότι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να εκφωνήσει τον συνήθη κεντρικό λόγο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης κατά την επίσημη επίσκεψή του το διήμερο 10-11 Σεπτεμβρίου. Αυτές υποτίθεται ότι... διαψεύστηκαν την Κυριακή το πρωί και μάλιστα κατηγορηματικά: ο πρωθυπουργός... θα μιλήσει.

Μάλιστα όχι μόνο θα μιλήσει, αλλά θα βάλει ως κεντρικό του άξονα την ανάπτυξη (ένα το κρατούμενο) και την καταπολέμηση της ανεργίας (δύο τα κρατούμενα). Αυτά τα γενικόλογα και καθησυχαστικά πήγαν να πνίξουν εν τη γενέσει τους ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό θέμα, το οποίο ωστόσο δημιουργήθηκε επειδή το Μαξίμου... επέλεξε να δημιουργηθεί.

Πριν πάμε στην ουσία του πράγματος, ας θυμίσουμε – όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά για να ξέρουμε κάθε φορά ποιος μιλάει για ποιο θέμα – πως από την Πέμπτη το πρωί οι αναγνώστες του έντυπου «Π» διάβαζαν στην εισαγωγή του κειμένου των σελίδων 4-5 τα εξής:

«Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης και η εκεί πρωθυπουργική παρουσία ήταν παλαιότερα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προβολής του όποιου κυβερνητικού έργου και ταυτοχρόνως του καθησυχασμού των όσων ανησυχιών της κοινής γνώμης για την πορεία της οικονομίας. Ήταν επίσης μια καλή ευκαιρία για εξαγγελίες "μεγάλων έργων" και μέτρων ενίσχυσης ειδικών πελατειακών ομάδων, οι οποίες, λόγω διαπραγματευτικής δύναμης, είχαν λαμβάνειν από τον κρατικό κορβανά.

Ενίοτε, όμως, η ΔΕΘ μπορούσε να αποδειχθεί θανάσιμη παγίδα για έναν απρόσεκτο πρωθυπουργό –  κάτι που επιβεβαιώθηκε απολύτως με τη μοιραία απάντηση Καραμανλή, το 2008, σε ερώτημα για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Εκείνη η "ατυχής" ημέρα του τότε πρωθυπουργού σήμανε την αρχή της δημοσκοπικής κατρακύλας και της πολιτικής απαξίωσης της Ν.Δ. και της κυβέρνησής της.

Η τελευταία κατέληξε σε μια βαρύτατη εκλογική συντριβή και μια εσωκομματική κρίση υπαρξιακών διαστάσεων, από την οποία ακόμη και σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αγωνίζεται να συνέλθει – με μέτρια πάντως επιτυχία.

Με το φάντασμα της συντριβής Καραμανλή να πλανάται ακόμη και στις μέρες μας πάνω από το Μαξίμου – καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου βιώνει μία από τις χειρότερες φάσεις της θητείας του –, είναι εύλογο ο νυν πρωθυπουργός να αναζητεί εναγωνίως μια "συσκευασία" που θα του επιτρέψει να... φύγει από τη Θεσσαλονίκη πολιτικά "σώος"».

Το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί, το θέμα σκάει και προκαλεί τη χειρότερη δυνατή εντύπωση: Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να αποφεύγει την πιο βαρυσήμαντη – σε... ομαλές πολιτικές εποχές – ευκαιρία απεύθυνσης προς τον ελληνικό λαό και τους παραγωγικούς φορείς, και μάλιστα για τα ζητήματα οικονομίας;

Η κατ’ αρχήν διάψευση – όπως κυκλοφόρησε από Σάββατο βράδυ και δημοσιεύθηκε Κυριακή πρωί – έλεγε όσα αναφέραμε πιο πάνω: ότι ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο θα μιλήσει, αλλά θα εστιάσει σε ζητήματα ανάπτυξης και καταπολέμησης της ανεργίας.

Από κάθε άποψη ενδιαφέρον το... «πακέτο», με την ύφεση να βαράει «οχτάρια» (σαν τον ιδιοφυή και κατ’ εξοχήν αξιοπρεπή ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου και σινεμά Ορέστη Μακρή στον πιο διάσημο ρόλο του) και την ανεργία να περιμένει τον Σεπτέμβριο, τον μήνα της ΔΕΘ, για να ξεπεράσει κατά πολύ ακόμη και τα ποσοστά που οδήγησαν στη μαζική έξοδο και την τραγική για τη χώρα μετανάστευση μετά τον εμφύλιο.

Ψάχνουν για κορόιδα...

Δεν είναι όμως όλα σ’ αυτή τη ζωή όπως φαίνονται με το πρώτο άκουσμα και την πρώτη ματιά...

Κυριακή βράδυ, λοιπόν, επιστρέφοντας στην Αθήνα από σαρανταοκτάωρη κοπάνα, έχοντας μετά λύπης μου χάσει την ακομμάτιστη πολιτική πληροφόρηση των ιδιωτικών καναλιών και το φιλικό ματς του «Θρύλου» με την Ίντερ, πέφτω με λαχτάρα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ. Και τι ακούν τ’ αφτιά μου;

Ο πρωθυπουργός, όπως με πληροφορεί η κρατική – και όχι όσο «δημόσια» θα ήθελε ο... Μόσιαλος – ΝΕΤ, θα μιλήσει στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι όμως βέβαιον ότι θα πει το «ποίημα» στη συνήθη εκδήλωση των παραγωγικών φορέων, όπου, παρεμπιπτόντως, μιλούν οι πρωθυπουργοί εδώ και αμέτρητα χρόνια. Ενδέχεται, λέει, να εκφωνήσει την ομιλία του ως πρόλογο της επίσης καθιερωμένης συνέντευξης Τύπου.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς – ακόμη και ο πλέον καλοπροαίρετος και απλώς στηριζόμενος στις διατυπούμενες από την κυβέρνηση προθέσεις;

● Ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει τι να πει περί ανάπτυξης στους κατ’ εξοχήν φορείς της λεγόμενης και «πραγματικής οικονομίας»;

● Ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει τι να πει στη χειμαζόμενη βόρεια Ελλάδα, με τα τρομακτικά οικονομικά προβλήματα και τις ανοιχτές εθνικές απειλές, για την «επόμενη μέρα» της διακυβέρνησής του;

● Ότι η δική του εκδοχή για την ανάπτυξη δεν αφορά τους εγχώριους παραγωγικούς φορείς;

● Ότι οι εξαγγελίες περί καταπολέμησης της ανεργίας ενδέχεται να τύχουν απαξιωτικής αντιμετώπισης και ενδεχομένως έμπρακτης αμφισβήτησης;

● Ότι φοβάται όχι μόνον την πιθανή «εισβολή» κάποιας «συντεχνίας» εργαζομένων – στο πλαίσιο της γενικευμένης σφαλιάρας – αλλά ακόμη και την αντίδραση των ίδιων των παραγωγικών φορέων όχι μόνο προς τις εξαγγελίες του αλλά και προς τα πεπραγμένα του;

● Ότι ακόμη και η συνήθης – έστω και απρόθυμη – στήριξη των επιχειρηματιών προς την εκάστοτε κυβέρνηση είναι πλέον παρελθόν;

● Ότι ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του εκτιμούν πως το να μιλούν μόνο σε ελεγχόμενο... δημοσιογραφικό περιβάλλον και όχι ενώπιον οποιουδήποτε θεσμικού εκπροσώπου της πραγματικής και ζώσας κοινωνίας είναι περισσότερο ασφαλές; Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με την πιο επίσημη αμφισβήτηση – αν όχι και καθαρή... συκοφάντηση! – του ρόλου της δημοσιογραφίας και την εξ ίσου επίσημη πριμοδότηση του ευρέως διαδεδομένου χαρακτηρισμού της ως σφουγγοκωλάριου τής (κάθε) εξουσίας...

Στην πραγματικότητα θα μπορούσε κάποιος να πει απείρως περισσότερα και απείρως σκληρότερα γι’ αυτού του είδους τις κυβερνητικές επιλογές – έστω κι αν εκφέρονται σε επίπεδο απλώς σχεδιασμού. Ωστόσο ας μείνουμε εδώ. Ας δείξουμε τον πρέποντα σεβασμό και σε όσους... εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτή η κυβέρνηση ακόμη προσπαθεί κάτι θετικό να κάνει.

Εξ άλλου δεν αποκλείεται τελικά η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι ο... ατρόμητος πρωθυπουργός μας τελικά θα βρει τα θάρρητα να μιλήσει ενώπιον και άλλων, που δεν είναι δημοσιογράφοι, και να τους πει ότι είναι έτοιμος, με τις μεγαλειώδεις μεταρρυθμίσεις του, και ανάπτυξη να φέρει και μείωση της ανεργίας.

Υπάρχει επίσης περίπτωση να βρεθούν αρκετοί... καλόπιστοι, οι οποίοι να πιστέψουν ότι οι ΜΚΟ των «κολλητών» είναι απάντηση στην ανεργία. Όπως και να δεχτούν ότι οι νέοι συμβασιούχοι – δηλαδή οι δανεικοί εργαζόμενοι των «κολλητών» ΜΚΟ – δεν έχουν στόχο να επιτύχουν αυτό που ακόμη δεν κατάφεραν ακόμη οι ατέλειωτες καραβιές δυστυχών μεταναστών: να ρίξουν τον μισθό στα 400 ευρώ χωρίς ασφάλιση και τις συντάξεις στα 200, για να έρθουν οι πολυπόθητες ξένες επενδύσεις των τοκογλύφων που θα πάρουν τσάμπα την εθνική περιουσία. Δηλαδή σε τιμές... χρηματιστηρίου.

Αλήθεια, από πού αντλούν το... θάρρος για να λένε (ή, έστω, να... διαρρέουν) τέτοια πράγματα χωρίς να φοβούνται τις πατσαβούρες; Προφανώς από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Αλλιώς δεν θα της πετούσαν κατάμουτρα τέτοιες αυταπόδεικτες ηλιθιότητες...

πηγή