|
Νοσταλγώντας το παρελθόν και ανακαλύπτοντας το παρόν της παγκόσμιας μουσικής σκηνής επιμέλεια: Black Cat
Εβδομάδα 8 έως 14 Οκτωβρίου 2012 Charlie και Craig Reid, τα δίδυμα αδέρφια από το Leith της Σκωτίας. Μεγάλωσαν στο Εδιμβούργο και κατά τη διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων αρέσκονταν στο να εκτονώνουν τις εφηβικές τους ανησυχίες σε περιστασιακά πανκ ροκ γκρουπάκια μέχρι που το 1983 αποφάσισαν να φτιάξουν μια αποκλειστικά δική τους μπάντα. Έτσι προέκυψαν οι Proclaimers και ενώ οι δίδυμοι διαγγελείς προσπαθούσαν να αποκτήσουν το δικό τους κοινό, η μοίρα τους έπαιξε ένα πολύ ευχάριστο παιχνίδι όταν οι Βρετανοί Housemartins τους προσκάλεσαν να παίξουν μαζί τους στο UK tour του 1986. Ένας φίλος του Charlie και του Craig είχε στείλει στους Housemartins ένα ντέμο, αυτοί ενθουσιάστηκαν και οι πύλες της δημοσιότητας άνοιξαν με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Δύο χρόνια αργότερα οι Proclaimers θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο και αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το πιο δημοφιλές τους άλμπουμ. Sunshine on Leith, στο εξώφυλλο τα αδέρφια ατενίζουν τη γενέτειρά τους και εμείς ακούγοντας το I’m on my way άθελά μας χαμογελάμε στη σκέψη του πράσινου γίγαντα Shrek και του φίλου του, του γαϊδαρου καθώς πηγαίνουν να σκοτώσουν τον τρομερό δράκο και να σώσουν την όμορφη πριγκίπισσα Fiona… Εβδομάδα 1 έως 7 Οκτωβρίου 2012 Madrugada, η μπλε ώρα, η χαραυγή, το ξεκίνημα μιας νέας μέρας. Η προσδοκία για το καλύτερο που ξημερώνει ζωγραφισμένο με τα πιο θλιμμένα χρώματα. Αυτό ακριβώς ήταν και η μουσική των Νορβηγών Madrugada. Σχηματίστηκαν το 1992 σε μια μικρή πόλη μόλις 3000 κατοίκων στο Νορβηγικό βορά. Το ελληνικό κοινό αναγνώρισε την αξία τους αδιαφορώντας για την προκλητική στάση του υπόλοιπου μουσικού κόσμου να γυρίσει τις πλάτες σε μία από τις επιφανέστερες μπάντες τις σύγχρονης ροκ σκηνής. Το Μάιο του 2007 το συγκρότημα ξεκινούσε την ηχογράφηση του 6ου άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους. Η απώλεια του κιθαρίστα Robert Buras θα το μετατρέψει σε αποχαιρετιστήριο. Ένα χρόνο αργότερα και λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ, η μπάντα θα αποχαιρετήσει το κοινό της με μια γλυκιά συναυλία στο Όσλο, βαμμένη και αυτή στα χρώματα της αυγής. Η νοσταλγική διάθεση των REM, συναντά την πιο σκοτεινή πλευρά του Nick Cave και μαζί κολυμπούν στα απέραντα ερωτικά πελάγη του Leonard Cohen. What’s on your mind… Εβδομάδα 24 έως 30 Σεπτεμβρίου 2012 1967. Μέσα από τα ραδιόφωνα της ηλιόλουστης δυτικής ακτής ο Scott McKenzie ακούγεται σαν τουριστική διαφήμιση, αν πρόκειται να έρθεις στο Σαν Φρανσίσκο φρόντισε να φοράς λουλούδια στα μαλλιά σου, ενώ τα παιδιά των λουλουδιών οραματίζονται ένα κόσμο γεμάτο αγάπη και ειρήνη. Στην άλλη άκρη όμως των Ηνωμένων πολιτειών η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ο σκοτεινός υπόκοσμος της βίας, των ναρκωτικών και της κοινωνικής αποξένωσης τροφοδοτούν την ανάπτυξη μιας ροκ σκηνής που τραγουδά χωρίς περιστροφές για ένα κόσμο σκληρό και απόλυτα υπαρκτό. Οι Velvet Underground γνωρίζουν πολύ καλά αυτόν τον κόσμο, αντλούν την έμπνευσή τους από την καθημερινότητα του αστικού περιθωρίου και διαμορφώνουν έναν ήχο σκληρό, ακατέργαστο, εσκεμμένα παράφωνο και συνάμα αφοπλιστικά ειλικρινή. Το άλμπουμ The Velvet Underground and Nico ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο μόλις μέρες τον Απρίλιο του 1966. Ο Andy Warhol, υπεύθυνος για την παραγωγή του δίσκου σχεδίασε τη θρυλική μπανάνα και δημιούργησε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα όλων των εποχών. Η ομορφιά και η ασχήμια, η μελωδικότητα και ο θόρυβος, η δεξιοτεχνία και η απλότητα συνυπάρχουν και επαναπροσδιορίζουν την πορεία του rock n roll. Τελικά, το καλοκαίρι της αγάπης θα θέσει τους Velvet Underground στο περιθώριο και το άλμπουμ δεν θα γνωρίσει την επιτυχία που του άξιζε, παρόλο που σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών. Εβδομάδα 17 έως 23 Σεπτεμβρίου 2012 Ο Keith Edward Elam γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1961 στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Ο πατέρας του ήταν δικαστής και η μητέρα του υπεύθυνη σε σχολική βιβλιοθήκη της Βοστόνης. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων, πήρε το μεταπτυχιακό του από το Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης και το 1985 σε ηλικία πλέον 24 ετών τράβηξε χειρόφρενο και έκανε επιτόπια στροφή 180 μοιρών για να μετονομαστεί σε Guru και να σχηματίσει μαζί με τον dj Premier τους Gang Starr με μουσικό προσανατολισμό το hip hop της δυτικής ακτής. Το 1993 ο Guru μεταφέρει το hip hop στο πεδίο της jazz, παρουσιάζοντας το project Jazzmatazz, μία σειρά από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα από το χώρο της jazzκαι της soul. Δεκάδες συμμετοχές σε μουσικά σχήματα από το χώρο του hip hop, εμφανίσεις σε κινηματογραφικές ταινίες και 15 άλμπουμ με το τελευταίο να κυκλοφορεί ένα χρόνο πριν φύγει από τη ζωή από καρδιακή ανακοπή, το Φεβρουάριο του 2010. Το Lovesick περιλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ των Gang Starr ενώ ως single στην 7ιντση up-tempo εκδοχή του μας θυμίζει μία από της καλύτερες στιγμές του αγαπημένου emcee. Εβδομάδα 10 έως 16 Σεπτεμβρίου 2012 Ψυχεδελική Soul, ενίοτε αποκαλούμενη και Black Rock, ένα είδος της μουσικής Soul, το οποίο συνδυάζει τα χαρακτηριστικά της Soul με αυτά του ψυχεδελικού Rock. Έκανε την εμφάνισή της στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και συνεχίστηκε τη δεκαετία του ‘70, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη τόσο της Soul όσο και του Funk με κύριους εκφραστές τις εκρηκτικές παραγωγές του Norman Whitfield, τους Funkadelic και φυσικά τους Sly and the Family Stone. Τι κι αν έχουν περάσει περίπου 40 χρόνια από τότε. Οι Monophonics, αυτή η εξαμελής καλιφορνέζικη μπάντα, επιμένει soul και ψυχεδελικά. Σχηματίστηκαν το 2005, αρχικά ως μία καθαρόαιμη instrumental μπάντα και πολύ γρήγορα διακρίθηκαν για το στιβαρό φανκ ήχο με τις στυλιστικές αναφορές στις περασμένες δεκαετίες αλλά και το σταθερό πάτημά τους στη νεό-soul σκηνή. Στις μέρες μας επιστρέφουν δυναμικά με το νέο τους άλμπουμ με τίτλο In your Brain, προσθέτουν στίχους στις συνθέσεις τους και ως ισότιμα μέλη της εξαιρετικής Ubiquity Records στέλνουν χαιρετίσματα στον Sly Stone και την παρέα του. There’s a Riot Going On… Εβδομάδα 3 έως 9 Σεπτεμβρίου 2012 Πολλές φορές είναι μάταιο να ψάχνουμε μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού την κρυμμένη του ιστορία. Ίσως γιατί κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε απλουστεύσεις και εικασίες που πιθανότατα να αφαιρέσουν κάτι από την πολύτιμη μαγεία του. Πόσο μάλλον όταν το τραγούδι μιλά για μια θλιβερή ιστορία αγάπης. Το Love will tear us apart γράφτηκε από τον Ian Curtis πριν από 33 χρόνια και κυκλοφόρησε ως single ένα μήνα πριν ο τραγουδιστής και συνθέτης των Joy Division αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του. Λέγεται ότι ο τίτλος αποτελεί μια ειρωνική αναφορά στο Love will keep us together του Neil Sedaka. Mid tempo ρυθμός, επαναλαμβανόμενο μηχανικό drumming, η σήμα κατατεθέν θρηνώδεις μπασογραμμή του Peter Hook και φυσικά η βαρύτονη χαρακτηριστική φωνή του Ian Curtis Αυτοβιογραφικό ή όχι, το Love will tear us apart υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία των Joy Division και η μοναδική στιγμή που αυτή η post punk μπάντα από τη Βρετανία πλησίασε τόσο κοντά σ’ αυτό που αποκαλούμε ποπ.. Εβδομάδα 27 Αυγούστου έως 2 Σεπτεμβρίου 2012 Επάνω στη πίστα o παρουσιαστής του σώου, ντυμένος με ένα καφέ κοστούμι της δεκαετίας του ‘50 και δίπλα του μια άψογη ρέπλικα της Marilyn Monroe αναγγέλλουν το πρόγραμμα. Και τώρα η στιγμή που όλοι περιμένατε, ο διάσημος διαγωνισμός twist του εστιατορίου Jack Rabbit Slim’s. Ένα τυχερό ζευγάρι θα κερδίσει αυτό το πανέμορφο έπαθλο που κρατά στα χέρια της η Marilyn. Ποιοι θα είναι λοιπόν οι πρώτοι μας διαγωνιζόμενοι; Εμείς, ακούγεται αποφασιστικά η φωνή της νεαρής κοπέλας με το λευκό πουκάμισο και τα γαλάζια μάτια. Ο συνοδός της αιφνιδιάζεται και φέρνει αντιρρήσεις όμως η κοπέλα με αυστηρό ύφος ξεκαθαρίζει τη θέση της. Ο Marcel ο σύζυγός μου, το αφεντικό σου δηλαδή, σου ζήτησε να με βγάλεις έξω και να κάνεις ότι σου ζητήσω. Λοιπόν αυτό που θέλω είναι να χορέψω, να νικήσω και να πάρω το βραβείο. Κι έτσι, η Mia Wallace και ο Vincent Vega θα ανέβουν στην πίστα για να χορέψουν ενώ από τα ηχεία θα ακουστεί το You never can tell του Chuck Berry ένα από τα τραγούδια που έγραψε ο Berry κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων κρατήσεών του στις φυλακές κατηγορούμενος για αποπλάνηση μιας δεκατετράχρονης Apache. Ρατσισμός και προκατάληψη ή πραγματικότητα; "C'est la vie", say the old folks, it goes to show you never can tell Εβδομάδα 20 έως 26 Αυγούστου 2012 Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τη γέννηση της jazz ή του rock ‘n’roll και αντίστοιχα πολλοί οι φερόμενοι ως πατέρες ή ιδρυτές. Στη βίβλο του hip hop πάλι τα πράγματα είναι περισσότερο συγκεκριμένα και σύμφωνα με τις γραφές, όλα ξεκινούν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, κάπου εκεί, στο βόρειο Bronx από τον νεαρό Joseph Saddler που εκείνη την εποχή σπούδαζε ηλεκτρολόγος μηχανικός, όμως το μεγάλο του πάθος ήταν η μουσική. Η καριέρα του Joseph άρχισε συμμετέχοντας ως DJ σε block parties που διοργανώνονταν στις γειτονιές του Bronx. Από πολύ μικρός άλλωστε πειραματίζονταν με τους δίσκους βινυλίου του πατέρα του και συνδυάζοντας τις γνώσεις του πάνω στα μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου αποφάσισε να μετατρέψει τα πικάπ σε ιδιόμορφα μουσικά όργανα. Οι δίσκοι του γέμισαν σημάδια από κραγιόν και φωσφορούχα στυλό. Double-back, back-door, back-spin, phasing μερικές από τις τεχνικές της περίφημης Quick Mix Theory του τρόπου δηλαδή παραγωγής ήχων και μουσικής από το άγγιγμα και τη δυναμική παρέμβαση στη λειτουργία των πικάπ, της θεωρίας που έθεσε ουσιαστικά τις βάσεις για όλα όσα κάνει σήμερα ό σύγχρονος DJ. Και ήταν ο ίδιος ο Joseph Saddler που στο τέλος περίπου της δεκαετίας του ’70 τελειοποιώντας την τεχνική του θα ζητήσει από τους emcees να τον ακολουθήσουν ραπάροντας πάνω στα εκρηκτικά beats που εκτοξεύονταν από τα πλατό του. The Adventures of Grandmaster Flash on the Wheels of Steel και από το 1982 το μήνυμα ακούγεται πιο απειλητικό από ποτέ. «Μη με ζορίζεις γιατί έχω φτάσει στα όριά μου και προσπαθώ να μην τρελαθώ» . Εβδομάδα 13 έως 19 Αυγούστου 2012 Θα έλεγε κανείς πως κάπως έτσι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος καλλιτεχνικής δημιουργίας για τον απόλυτο ποπ σταρ των 80’s, τον Lionel Richie. Γεννημένος στο Tuskegge της Alabama, ξεκίνησε τη μουσική του σταδιοδρομία κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 ως τραγουδιστής των Commodores, πολύ γρήγορα όμως ακολούθησε σόλο καριέρα. Ο δημιουργός του Easy, του Endless Love, της all time classic μπαλάντας Lady που ερμήνευσε ο Kenny Rodgers αλλά και του All night long και του Dancing On The Ceiling αποφάσισε να συγκεντρώσει σε ένα ιδιαίτερο best of όλες τις μεγάλες του επιτυχίες, να καλέσει παλιούς και νέους μουσικούς και να κυκλοφορήσει έτσι το δέκατο άλμπουμ διαλέγοντας μάλιστα το όνομα της γενέτειράς του ως τίτλο του. 14 τραγούδια, καλεσμένοι και οικοδεσπότης σε μεγάλα κέφια και όσο για εμάς, We're going to Party, Fiesta, forever Come on and sing along! Εβδομάδα 6 έως 12 Αυγούστου 2012 Corde du Roi ή Corduroy? Το δεύτερο, εκτός αν θέλουμε να συνδυάσουμε τα παραπάνω οπότε καταλήγουμε στο γεγονός ότι ο βασιλιάς φορούσε κοτλέ. Όπως και να ‘χει, αυτή η τετραμελής μπάντα από το Λονδίνο διάλεξε το δημοφιλές ύφασμα για όνομά της και εμφανίστηκε στα μουσικά πράγματα το 1991 κλείνοντας συμβόλαιο με την Acid Jazz Records του Eddie Piller και του Giles Peterson. Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος τους με τον προβοκατόρικο τίτλο High Havoc. Ένα soundtrack για μια φανταστική ταινία, όπως σχολιάζουν οι ίδιοι, μια ταινία που τα έχει όλα, ατμόσφαιρα, αγωνία, σκηνές καταδίωξης και φυσικά happy ending. Όμως μία από τις ομορφότερες στιγμές, όχι μόνο του άλμπουμ ταινίας, αλλά και ολόκληρης της acid jazz σκηνής, είναι το αρτυμένο με ένα ελαφρύ λάτιν χαρμάνι, Something in my eye Εβδομάδα 30 Ιουλίου 5 Αυγούστου 2012 13 Ιουνίου έως 22 Νοεμβρίου 1975. Ο Peter Frampton, πρώην συνιδρυτής των Humble Pie, εμφανίζεται ζωντανά στο San Francisco και στη Νέα Υόρκη. Έξι μεγάλες συναυλίες, οι οποίες θα αποτελέσουν το υλικό για το Frampton Comes Alive που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1976. Το αρχικά μονό και στη συνέχεια διπλό LP θα γίνει οχτώ φορές πλατινένιο και μέσα από αυτό θα ξεχωρίσουμε και θα λατρέψουμε το νοσταλγικό Show me the way. Το τραγούδι συμπεριλαμβάνονταν στο τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του Frampton, όμως η χρήση του θρυλικού talk box και η μοναδική αίσθηση που εισπράττει ο ακροατής από το γεμάτο ενέργεια live show, κατάφεραν τελικά να μετατρέψουν το Show me the way σε ένα από τα καλύτερα και ίσως το περισσότερο αναγνωρίσιμο τραγούδι του Frampton. Εβδομάδα 23 έως 29 Ιουλίου 2012 Το τελευταίο μου τάνγκο στην Αθήνα. Ταγκό δακρύβρεχτο πού τρέχει στις φλέβες μου. Όχι ασπρόμαυρο αλλά με τη διακριτική απουσία χρωματικών κορεσμών και όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο Daniel Armando των Apurimac δεν πρωτοτυπεί χτίζοντας ένα τραγούδι στην ισπανική γλώσσα με λέξεις που έχουν ελληνική ρίζα ενώ ως Αργεντίνος, γνωρίζει τη δύναμη του τάνγκο ως έντεχνο μουσικό είδος με διαταξική απήχηση. Και κάπως έτσι μας πετά το γάντι. Μαζί με τους Apurimac, η Έλλη Πασπαλά. Εβδομάδα 16 έως 22 Ιουλίου 2012 Η Sissy Hankshaw, το φωτομοντέλο με τους τεράστιους αντίχειρες, οι περιπλανήσεις με οτοστόπ και η θυελλώδης σχέση με την εκρηκτική Bonanza Jellybean η οποία διευθύνει ένα ράντσο με καουμπόισσες. Αυτό λίγο πολύ είναι το στόρι του δεύτερου κατά σειρά βιβλίου του αμερικανού συγγραφέα Τομ Ρόμπινς με τίτλο « Ακόμη και οι καουμπόισσες μελαγχολούν» που κυκλοφόρησε το 1976. 17 χρόνια αργότερα, μαζί με τον φίλο του σκηνοθέτη Gus Van Sant θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν τις καουμπόισσες στην οθόνη. Η συγγραφική όμως επιτυχία θα μετατραπεί σε παταγώδη κινηματογραφική αποτυχία. Έτσι οι καουμπόισσες έχουν ένα ακόμη λόγο να μελαγχολούν, κι αν κάτι έμεινε για να σώσει τη Sissy και την παρέας της από την κατάθλιψη, είναι το soundtrack της ταινίας που επιμελήθηκαν οι kd Lang και ο Ben Mink. 1993 Just keep me moving Εβδομάδα 9 έως 15 Ιουλίου 2012 Κοφτερές γραβάτες ή Έντονοι δεσμοί; Αν και ενδυματολογικά παρέπεμπαν στο πρώτο, ο δημιουργός τους είχε στο μυαλό του το δεύτερο όταν πριν από τριάντα χρόνια περίπου δημιουργούσε τους Sharp Ties. Με καταγωγή από την Ιθάκη και την Καλαμάτα, ο Τόλης Φασόης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νότια Αφρική. Εκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο θέατρο, ερχόμενος όμως στην Ελλάδα το 1980, η αγγλική του προφορά δεν του επιτρέπει να εργαστεί ως ηθοποιός. Έτσι στρέφεται στη μουσική. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Σαν έφηβος στο Κέϊπ Τάουν έπαιζε σκα όμως η μεγάλη του αδυναμία ήταν η βρετανική πανκ. Αυτά τα τρία στοιχεία, αγγλικός στίχος δηλαδή, οι reggae και οι πανκ επιρροές θα αποτελέσουν τη βάση για την εκρηκτική ποπ του Get that beat. Εβδομάδα 2 έως 8 Ιουλίου 2012 Τέλη του 2010. Ο Dan Auerbach, κιθαρίστας και τραγουδιστής της blues rock μπάντας The Black Keys από το Ohio, στέκεται αποφασιστικά έξω από το σπίτι του Dr John στη Νέα Ορλεάνη. Σκοπός της επίσκεψης είναι να μεταφέρει στον Mac Rebennack την φιλοδοξία του να αναλάβει την παραγωγή της επόμενης δισκογραφικής του δουλειάς. «Πιστέψτε με, θα είναι ο καλύτερος δίσκος που έχετε κάνει ως τώρα», δήλωσε αποφασιστικά ο τριαντατριάχρονος μουσικός και ο Night Tripper με τη σειρά του του μετέφερε τα καλά λόγια που είχε ακούσει για αυτόν και τους Black Keys. Έτσι, η συμφωνία για τη συνεργασία έκλεισε στα μέσα του 2011 και στις 3 Απριλίου του 2012 κυκλοφόρησε το Locked Down για λογαριασμό της Nonesuch Records. Blues, voodoo funk, afrobeat και το χαρακτηριστικό παίξιμο του Dr John στο πιάνο ο οποίος στα 71 του χρόνια καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η εξέγερση και η επανάσταση είναι η τελική λύση. Εβδομάδα 18 έως 24 Ιουνίου 2012 Θα είχε άραγε επιτυχία στις μέρες μας ένα τραγούδι αφιερωμένο από τον υιό στην εκλιπούσα μητέρα του με αναφορές στη σχέση τους όταν αυτός ήταν μικρό παιδί; Μάλλον απίθανο. Βρισκόμαστε στη χρονιά του 1970 και ένας γάλλος μουσικός που έπαιζε φυσαρμόνικα στο γκρουπ του Django Reinhardt, γράφει ένα τραγούδι για να διασκεδάσει το χρόνο του κατά τη διάρκεια ενός μποτιλιαρίσματος στους δρόμους του Παρισιού. Λίγους μήνες αργότερα, η δεκαεξάχρονη τότε Ivana Spagna θα κάνει το ντεμπούτο της ηχογραφώντας το με ιταλικούς στίχους και πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας χρόνος από την κυκλοφορία του τραγουδιού, ένας άλλος γάλλος, παραγωγός ενός ποπ συγκροτήματος από την Ισπανία, θα ψυχανεμιστεί την κρυμμένη του δυναμική και θα αναθέσει στον τραγουδιστή του γκρουπ να ξαναγράψει τους στίχους, αυτή τη φορά όμως στην αγγλική γλώσσα. Μέσα σε ένα χρόνο είχαν γίνει περίπου 270 διασκευές. Αυτή είναι η μικρή ιστορία της μεγαλύτερης επιτυχίας των Pop Tops. “Oh Mammy Blue“ Εβδομάδα 11 έως 17 Ιουνίου 2012 Ο Elton John τον χαρακτηρίζει ως τον «σπουδαιότερο συνθέτη στον πλανήτη». Οι New York Times τον εξυμνούν για την «αυθεντικότητα» του και το ελληνικό κοινό τον αποθέωσε πριν από δύο χρόνια στο θέατρο του Λυκαβηττού παρακολουθώντας μαγεμένο, ένα απόκοσμο σκοτεινό και βαθιά απελπισμένο live show στο οποίο απαγορεύονταν το χειροκρότημα. Συνθέτης, performer, ερμηνευτής O 38χρονος καναδός Rufus Wainwright αναφέρεται σαν ένας ποπ αστέρας αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Αναγνωρισμένος από το κοινό και τους συναδέλφους του, πολλοί βλέπουν στην ευγενική φυσιογνωμία του έναn άξιο διάδοχο των μεγάλων τραγουδοποιών. Κι αυτός επανέρχεται με το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ του για να τους δικαιώσει. 12 τραγούδια ενορχηστρωμένα από τον βρετανό Mark Ronson με τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του Rufus, συνεργασίες με μουσικούς που φτάνουν μέχρι τους Dap Kings και τον ίδιο πρωταγωνιστή σε ισάριθμα μικρά θεατρικά μονόπρακτα. Out of the game Εβδομάδα 4 έως 10 Ιουνίου 2012 Ρίχνοντας μια ματιά στη δικτυακή τοποθεσία της AMERICAN SOCIETY OF COMPOSERS, AUTHORS AND PUBLISHERS, κάτω από τον τίτλο Summertime, εμφανίζονται τα ονόματα των George και Ira Gershwin, και του Edwin DuBose Heyward των δημιουργών δηλαδή ενός από τα δημοφιλέστερα μουσικά θέματα όλων των εποχών. Στη διπλανή όμως στήλη, κάτω από τον τίτλο “Performers”, ξεκινά μία ατέλειωτη λίστα, μουσικών που έχουν συμπεριλάβει αυτή την άρια που γράφτηκε το 1935 για την όπερα Porgy and Bess στο ρεπερτόριό τους. Περισσότερα από 250 ονόματα φιγουράρουν εκεί, ο κατάλογος ανανεώνεται συνεχώς, όμως το όνομα του πολυτάλαντου Ray Gaskins από τη Βαλτιμόρη απουσιάζει. Ο Ray είναι τραγουδιστής, παίζει πλήκτρα και σαξόφωνο, είναι ξάδερφος της Jocelyn Brown και για τουλάχιστον 20 χρόνια συνόδευε τον μεγάλο Roy Ayers στις εμφανίσεις του. Το 2009 κυκλοφόρησε το πέμπτο άλμπουμ του με τίτλο A night in the life. Εκεί θα βρούμε το δικό του Summertime. Καλό καλοκαίρι…… Εβδομάδα 28 Μαΐου έως 3 Ιουνίου 2012 Τελικά ποιος φταίει; Το 1968 η Κρύσταλ μαζί με το Τρίο Λούκας απέφυγαν να κατονομάσουν ευθέως τους υπεύθυνους σύγχρονοι όμως αναλυτές των τραγουδιών της ισχυρίζονται ότι πίσω από τον αθώο στίχο «Πες πως φταίει η βροχή που δεν ήρθες χαρά μου» κρύβονταν βαθύτερα πολιτικά μηνύματα. Την ίδια χρονιά, η Βίκυ Μοσχολιού με το τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα «Τι να φταίει» αναρωτιέται και ταυτόχρονα απαντά ότι μάλλον δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά, χωρίς όμως και πάλι να κατονομάζει πρόσωπα. Ούτε ο Γιώργος Νταλάρας απαντά στο βασικό ερώτημα, το 1971 όμως μέσα όμως από τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου μας φέρνει αντιμέτωπους με μια μεγάλη αλήθεια. «Η φαντασία μου τα φταίει που σ’ ‘έπλασε όπως ήθελε αυτή». Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πάλι δε μασά τα λόγια του. 1990, τίτλος τραγουδιού «Φταίει ο χοντρός» και ο Λουκιανός, αφού παραδέχεται και τη δική μας ευθύνη, δίνει για πρώτη φορά στην ιστορία το όνομα του αδίστακτου Χατζηπετρή. Στις μέρες μας ακόμη ψάχνουν, όμως η απάντηση έχει δοθεί από το 1946 και η Αλέξια μας θυμίζει την ανήθικη γυναίκα που ευθύνεται για τη μεγάλη πυρκαγιά του Σικάγο το 1871, τη χιονοθύελλα του 1888 στη Νέα Υόρκη το σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906 και σίγουρα φταίει και για τα δικά μας δεινά. Put the Blame on Mame boys…… Εβδομάδα 21 έως 27 Μαΐου 2012 Μία πορεία 33 ετών έχει καταγράψει το μουσικό ταξίμετρο για τους Incognito, το acid jazz project που έθεσε σε κίνηση το 1979 ο συνθέτης, κιθαρίστας και παραγωγός Jean Paul Maunick. Κατά τη διάρκεια αυτής της μακρόχρονης διαδρομής, εκτός από τα βασικά μέλη, στο όχημα έχουν ανέβει για μεγάλες ή μικρότερες βόλτες δεκάδες λαμπερά ονόματα όπως ο Snowboy, o Chris Botti, o Paul Weller, o Max Beesley, η Jocelyn Brown και η Carleen Anderson, ενώ σε κάθε σταθμό επιβίβασης ή αποβίβασης αποτυπώνονταν τα ακούσματα, οι εικόνες και οι αλληλεπιδράσεις της μπάντας με τους συνοδοιπόρους της. 2012, δέκατος τέταρτος σταθμός με τίτλο “Surreal” και όπως φαίνεται, ο κυβερνήτης Jean Paul, το πλήρωμα και οι επιβάτες, συνεχίζουν να ταξιδεύουν με αστείρευτο κέφι, Incognito. Εμείς φορτώνουμε στο cd player το Goodbye to Yesterday και τους ακολουθούμε… Εβδομάδα 14 έως 20 Μαΐου 2012 The Soul Snatchers, μία εννεαμελής μπάντα από την Ολλανδία, με εμφανή τη διάθεση για soul/funk παιχνιδίσματα έχοντας όμως πάντα ως σημείο αναφοράς τη δεκαετία του ’60. Ton Kolk στο μπάσο και Phil Martin στα ντραμς, μουσικοί και παραγωγοί, υπεύθυνοι όχι μόνο για τους Soul Snatchers αλλά και για άλλες φανκοκαταστάσεις όπως οι Afro Influenced Funk Federation και η Laura Vane and the Vipertones. Πάντως ακούγοντας τα τραγούδια τους, η τηρούμενη αναλογία στο μουσικό χαρμάνι φαίνεται να κλειδώνει στο 70/30, με τη φανκ να κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό. Σε δύο άλμπουμ αποτυπώνεται η μέχρι τώρα δουλειά τους, με πιο πρόσφατο το φετινό «Scratch My Itch» όπου συνεχίζουν τη συνεργασία τους με τον τραγουδιστή Jimi Bellmartin. Όσο για το τραγούδι που κλέβει τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή, το Who I am που εκτός από τραγούδι της εβδομάδας, έχει ήδη αποκτήσει θέση στη λίστα για το soundtrack αυτού του καλοκαιριού. Εβδομάδα 7 έως 13 Μαΐου 2012 Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτόν τον πρεσβευτή των τεχνών; Μουσικός, τραγουδιστής, στιχουργός, παραγωγός, αλλά και ηθοποιός, αρθρογράφος, και συγγραφέας. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική έγινε όταν ήταν 14 χρονών μαθαίνοντας τρομπέτα και στα 19 του έκανε τις πρώτες του ηχογραφήσεις. Αν και η μεγάλη του αγάπη υπήρξε η τζαζ μουσική, στον ατέλειωτο δισκογραφικό κατάλογο που απαριθμεί πάνω από 30 άλμπουμ, θα τον συναντήσουμε να τραγουδά τα μπλουζ, να ροκάρει οργισμένα, να ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο της σόουλ και ταυτόχρονα να ηχογραφεί με κλασικές ορχήστρες και χορωδιακά σύνολα. Επέβαλε το όνομά του στις δισκογραφικές εταιρίες που για σειρά ετών προσπαθούσαν να τον πείσουν να το αντικαταστήσει με κάποιο περισσότερο εύηχο και εμπορικό. Ο λόγος λοιπόν για τον γερμανό Knut Kiessewetter που μέσα από το άλμπουμ Stop, Watch and Listen που ηχογραφήθηκε το 1970 μας καλεί σε ένα ξέφρενο ολίσθημα προς τα αριστερά. Roll on the left side Εβδομάδα 30 Απριλίου έως 6 Μαΐου 2012 Ο σπόρος για να φυτρώσουν οι ρίζες μπήκε το 1987 από τον rapper Black Thought και τον ντράμερ Questlove, αν και στο ληξιαρχείο της Philadelphia στην Pennsylvania των Ηνωμένων πολιτειών, αναφέρονται ως Tariq Trotter και Ahmir Thompson. Ο λόγος για τους Roots οι οποίοι υιοθέτησαν τη φιλοσοφία περί live instrumentation των πρωτοπόρων του Hip Hop, Stetsasonic, τόσο στο στούντιο όσο και στις συναυλίες τους. 15 χρόνια αργότερα, η ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα φέρνει χαμόγελα στους Roots, αλλά και άγχος για την επόμενη κίνηση. Κάτω από τέτοιες συνθήκες κυκλοφόρησε το 2002 το πέμπτο τους άλμπουμ με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Phrenology”. Μαζί τους θα στριμωχτούν στο στούντιο μουσικοί όπως ο Jill Scott, ο Mos Def και η Alicia Keys αυτός όμως που θα χαρίσει στο δίσκο ένα από τα καλύτερα τραγούδια, είναι ο Cody Chesnutt, δανείζοντας στους Roots ένα τραγούδι του από τον προσωπικό πρώτο του δίσκο που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. The Seed, με το χαρακτηριστικό επίθεμα 2.0, είναι ο τίτλος του τραγουδιού, ο Chesnutt παίζει κιθάρα και τραγουδά και ο νέος σπόρος γλιτώνει τελικά τους Roots από το φρενοκομείο και τους χαρίζει δύο υποψηφιότητες, τόσο για τα βραβεία MTV με το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο και για το καλύτερο rap άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Εβδομάδα 23 έως 29 Απριλίου 2012 Ο John Geils, ο Danny Klein και ο Richard Salwitz o επονομαζόμενος αργότερα και Magic Dick, ήταν συμφοιτητές στην πολυτεχνική σχολή του Worcester της Μασαχουσέτης όταν αποφάσισαν κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 60 να δημιουργήσουν ένα μπλουζ ακουστικό τρίο. Κιθάρα, μπάσο και φυσαρμόνικα, για τους Bad Boys from Boston, όπως ονομάστηκαν αρχικά, που τελικά παράτησαν τις σπουδές τους, μετέτρεψαν τον ήχο τους σύμφωνα με τις επιθυμίες του J Geils σε περισσότερο ηλεκτρικό και το 1967 καλωσόρισαν δύο ακόμη μουσικούς στην παρέα τους, τον ντράμερ Stephen Jo Bladd και τον χαρισματικό πρώην dj και τραγουδιστή Peter Wolf. Αυτή είναι μία σύντομη αναφορά στη δημιουργία των J. Geils Band, αυτής της blues rock μπάντας με τον χαρακτηριστικό ήχο της φυσαρμόνικας αλλά και των πλήκτρων του οργανίστα Seth Justman που προστέθηκε λίγο αργότερα και μαζί με τον Peter Wolf έγραψε πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του γκρουπ. 14 άλμπουμ, δύο από τα οποία ζωντανά ηχογραφημένα και μία ανέλπιστη επιτυχία προς το τέλος της καριέρας τους για την οποία θα πέσουν οι τίτλοι τέλους το 1985. Όλο αυτό το υλικό θα μπει στο μαγικό τσουκ μποξ του τραγουδιού της εβδομάδας, το οποίο αναβοσβήνοντας πολύχρωμα φωτάκια θα σταματήσει στη χρονιά του 1973, τότε που οι J. Geils Band κυκλοφορούσαν τον τέταρτο δίσκο τους. “Make up your mind” Εβδομάδα 16 έως 22 Απριλίου 2012 Πάνε δέκα χρόνια από εκείνο το μοιραίο τηλεφώνημα που είχε λαχταρίσει για τα καλά τον παραγωγό και πνευματικό πατέρα των US3, Geoff Wilkinson. O Geoff είχε κυκλοφορήσει τότε ένα τραγούδι κάνοντας sampling στη μεγάλη επιτυχία Sookie Sookie του κιθαρίστα Grant Green. Ο Kiss FM του Λονδίνου έπαιζε συνεχώς το τραγούδι το οποίο λατρεύτηκε από τους οπαδούς της underground jazz σκηνής. Υπήρχε όμως μια μικρή λεπτομέρεια που ο Geoff μάλλον δεν είχε προλάβει να σκεφτεί. Τα πνευματικά δικαιώματα. Γι αυτό όταν σήκωσε το τηλέφωνο και η αυστηρή φωνή στην άλλη άκρη συστήθηκε ως ο πρόεδρος της θρυλικής Blue Note, ο Geoff Wilkinson είχε ήδη ετοιμάσει τη βαλιτσούλα του για τη φυλακή. «Κύριε Wilkinson, ως πρόεδρος της Blue Note Records, σας παραχωρώ πλήρη πρόσβαση στον κατάλογο της εταιρίας και ανυπομονώ να συνεργαστούμε». Κάτω από αυτή την ανέλπιστη εξέλιξη, κυκλοφόρησε το 1993 ο πρώτος δίσκος των US3 κάνοντας το όνειρο του Geoff να βγει αληθινό να κάνει δηλαδή το συγκρότημα σημείο σύνδεσης της τζαζ με τους νέους ανθρώπους και φυσικά όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Τον Οκτώβριο του 2011 κυκλοφόρησε το όγδοο άλμπουμ των US3 σε συνεργασία με τον Πορτoρικανό ράπερ Oveous Maximus, ένα καλειδοσκόπιο ήχων από τη latin και το flamengo έως το afrobeat. “Lie, cheat and steal” Is this the only way? Εβδομάδα 9 έως 15 Απριλίου 2012 "Let's Call the Whole Thing Off” Η βασική ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό του Ira Gershwin από το 1926 αλλά χρειάστηκε να περάσουν έντεκα χρόνια για να προκύψει το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο μικρότερος αδελφός του George για τις ανάγκες του μιούζικαλ “Shall we dance”. Ο Peter Peters που υποδύεται ο Fred Astaire, είναι ένας χορευτής μπαλέτου που ερωτεύεται την Linda Keene τη Ginger Rogers δηλαδή, όταν βλέπει μια φωτογραφία της. Για λόγους δημοσιότητας και χωρίς να το γνωρίζουν, κυκλοφορεί η φήμη ότι οι δύο χορευτές είναι παντρεμένοι. Ο Peter και η Linda αποφασίζουν να παίξουν το παιχνίδι της δημοσιότητας, να παντρευτούν δηλαδή και μετά να χωρίσουν. Άλλωστε μόνιμα διαφωνούν, ακόμη και για γλωσσικά ζητήματα. “You like to-may-toes and I like to-mah-toes” ισχυρίζεται ο Fred ενώ λίγο αργότερα, φορώντας roller skates, μας χαρίζουν μία από τις ομορφότερες χορευτικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Το τραγούδι ερμηνεύεται μοναδικά από την Ella Fitzgerald και τον Louis Armstrong. Εβδομάδα 2 έως 8 Απριλίου 2012 Το sampling αποτελεί ένα από τα βασικά δομικά στοιχεία του Hip Hop, η επαναχρησιμοποίηση δηλαδή μέρους μιας προγενέστερης ηχογράφησης που θα λειτουργήσει ως το κεντρικό μοτίβο πάνω στο οποίο ο rapper θα χτίσει το νέο τραγούδι. Βρισκόμαστε στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 90. Μια νέα cool rap σκηνή αναπτύσσεται και ο Soon E MC είναι ήδη στα πράγματα έχοντας κάνει τις κατάλληλες γνωριμίες, επωφελούμενος δε από την επιτυχία του πρωτοπόρου MC Solar, υπογράφει συμβόλαιο με την ΕΜΙ και ο dj Seeq αναλαμβάνει την παραγωγή. Αυτό που μένει είναι η επιλογή του κατάλληλου sample και η αναζήτηση θα οδηγήσει σε ένα δίσκο της Dianna Ross από το 1973. Το εισαγωγικό θέμα με τα βιολιά από το Brown Baby θα αποτελέσει τη βάση για το “Elucider ce Mystere”. H jazzy παραγωγή, η ζεστή βαθιά φωνή του Soon E και το ατμοσφαιρικό Motown μοτίβο, θα δημιουργήσουν ένα hip hop standard που συνεχίζει να στοιχειώνει αντί να λύνει το μυστήριο. Εβδομάδα 26 Μαρτίου έως 1 Απριλίου 2012 Το 1978 οι ΑΒΒΑ, το συγκρότημα από τη Σουηδία που είδε τη φήμη του να απογειώνεται μετά τη νικηφόρα συμμετοχή του στο διαγωνισμό της Eurovision, μπαίνει στο στούντιο για την ηχογράφηση του έκτου άλμπουμ. Μέχρι τότε, οι κατάλογοι επιτυχιών τόσο της Μεγάλης Βρετανίας όσο και πολλών ευρωπαϊκών χωρών, φιλοξενούν αδιάλειπτα τα τραγούδια τους τοποθετώντας τα μάλιστα στην κορυφή. Έτσι λοιπόν στις 6 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσουν το πρώτο single από το επερχόμενο άλμπουμ Voulez Vous. Πρόκειται για το Summer night city, το οποίο ηχογραφήθηκε στο νέο τους studio και η μίξη του διήρκησε πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι τους. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί τους δημιουργούς του και πιθανόν αυτός είναι και ο λόγος που τελικά παρέμεινε ως single και δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ. Οι ΑΒΒΑ πάντως συνέχισαν να το ερμηνεύουν στις συναυλίες τους χωρίς όμως τη χαρακτηριστική εισαγωγή του μέχρι το 1983 τότε δηλαδή που η Agnetha o Benny o Bjorn και η Ann Frid αποφάσισαν να ακολουθήσουν ξεχωριστούς μουσικούς δρόμους. Πείτε το απλή σύμπτωση, αλλά την ίδια χρονιά, ο συμπατριώτης τους Niels Landgren κάνει την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση και είναι αυτός που το 2004 με το μαγικό τρομπόνι του, αποτίνοντας φόρο τιμής στο αγαπημένο pop group θα μετατρέψει το Summer night city σε έναν εκρηκτικό φανκ δυναμίτη. Εβδομάδα 19έως 25 Μαρτίου 2012 Ας ξεκινήσουμε από τους μουσικούς. DAMON MINCHELLA στο μπάσο, ο δημιουργός των Ocean Colour Scene, συνεργάτης του Paul Weller για περισσότερα από 12 χρόνια ενώ στο βιογραφικό του αναφέρονται συνεργασίες με ονόματα όπως οι Who, o Dr John, o Jimmy Page, o Paul McCartney, και η Amy Winehouse. SEAMUS BEAGHEN στο όργανο με τα πλήκτρα του να συνοδεύουν μουσικούς όπως ο Iggy Pop, ο Morrissey, οι Supergrass, οι Madness, ο Barry Adamson και ο θρυλικός Tom Jones. STEVE WHITE στα ντραμς, μέλος των Style Council και συνεργάτης των Working Week και Galiano. Αυτοί είναι οι Trio Valore ένα περιστασιακό σχήμα τριών βρετανών που τιμούν την μουσική κληρονομιά που τους δόθηκε, αξιοποιούν την πλούσια εμπειρία τους και μας αφήνουν παρακαταθήκη το ένα και μοναδικό άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2008. Return of the Iron Monkey και το φερώνυμο κομμάτι να τα σπάει γα τα καλά. Εβδομάδα 12έως 18 Μαρτίου 2012 Στην αρχή ήταν ο λόγος, όπως λέει ο συγγραφέας, αλλά ο τραγουδοποιός ξέρει ότι η μελωδία προηγείται και οι λέξεις ακολουθούν. Κάπως έτσι δούλευε πάντα για μένα. Μ’ αρέσει να αναδεικνύω το καθαρό συναίσθημα της μουσικής χωρίς τα διανοουμενίστικα αδιέξοδα που δημιουργεί το μυαλό βαδίζοντας στη λεωφόρο της καρδιάς. Έτσι προέκυψαν τα καλύτερα τραγούδια μου, τα περισσότερα από τα οποία δείχνουν να αντέχουν στο χρόνο. Ήμουν εκεί όταν γεννήθηκαν και νοιώθω όμορφα που ακόμη αρέσουν. Μη μου ζητάτε να ξεχωρίσω το καλύτερο τραγούδι μου, είναι αδύνατο να το κάνω. Άλλωστε από τη στιγμή που θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι, γίνεται κτήμα όλων και σαν ένα αυτόνομο κομμάτι τέχνης, επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Έτσι προλογίζει ο ίδιος ο Neil Diamond τη διπλή συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια του που κυκλοφόρησε το 1992. 37 συνθέσεις που καλύπτουν την περίοδο από το 1966 έως το 1992. "Girl, you’ll be a woman soon" Εβδομάδα 5 έως 11 Μαρτίου 2012 Μία φορά κι ένα καιρό, μια καλόκαρδη γυναίκα πηγαίνοντας στη δουλειά της, συνάντησε σε μια γωνιά ένα φίδι. Το χαριτωμένο, πολύχρωμο δέρμα του, είχε παγώσει και φαινόταν αξιολύπητο. Η γυναίκα συγκινήθηκε και κλαίγοντας είπε στο φίδι: Θα σε πάρω μαζί μου στο σπίτι και θα σε φροντίσω. Αχ ναι, καλή μου κυρία, πάρτε με μαζί σας, έγνεψε το φίδι. Η σπλαχνική γυναίκα τήρησε το λόγο της. Ξάπλωσε το φίδι σε ένα κρεβάτι με μεταξωτά σεντόνια και το έβαλε δίπλα στο τζάκι προσφέροντας του γάλα και μέλι. Την άλλη μέρα γυρνώντας από τη δουλειά της, είδε με χαρά ότι το φίδι είχε συνέλθει εντελώς. Το πήρε τρυφερά στην αγκαλιά της, το χάιδεψε, το φίλησε και του ψιθύρισε απαλά: Αν δεν σε είχα πάρει μαζί μου ίσως να είχες πεθάνει. Όμως προς μεγάλη της έκπληξη, αντί το φίδι να την ευχαριστήσει, γύρισε και της έδωσε μια γερή δαγκωματιά. Σου έσωσα τη ζωή κι εσύ με δαγκώνεις, φώναξε κλαίγοντας η γυναίκα. Το ξέρεις ότι το δηλητήριο σου είναι θανατηφόρο και τώρα θα πεθάνω εξαιτίας σου. Όχου, σταμάτα ανόητη γυναίκα, είπε χαμογελώντας το ερπετό. Το ήξερες ότι ήμουνα ένα φίδι όταν με έβαζες στο σπίτι σου. Ήταν 1968 και ο Al Wilson κυκλοφορούσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Πρόκειται για το αλληγορικό The Snake του Oscar Brown Jr που γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία στο Northern Soul κύκλωμα του Ηνωμένου Βασιλείου και φυσικά συνεχίζει να αποτελεί δολοφονικό βέλος στη φαρέτρα κάθε ψαγμένου dj. Κατά τα άλλα προσοχή! Φίδια υπάρχουν… Εβδομάδα 27 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου 2012 George Ivan Morrison ο αποκαλούμενος από τους οπαδούς του The Belfast Cowboy ή ακόμη πιο ξεκάθαρα Van the Man. Γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1945 και απόκτησε την πρώτη του κιθάρα σε ηλικία 11 ετών, ενώ ένα χρόνο αργότερα δημιούργησε τους Sputniks παίζοντας Skiffle, ένα είδος παραδοσιακής μουσικής με αναφορές στη folk τη jazz και τα blues. Τα χρόνια κύλισαν, ο Van Morrison αναμφίβολα θεωρείται ως ένα από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Σταθερός και συνεπής απέναντί μας, με έντονη δισκογραφική δραστηριότητα και σημαντικές διακρίσεις, ένας αγέραστος τροβαδούρος που μέσα από τους στίχους του, δεν σταματά να μας μιλά για το μεγάλο του πιστεύω: τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής. Ελάτε λοιπόν να περάσουμε μαζί απέναντι, στη φωτεινή πλευρά του δρόμου. The Bright side of the Road από το Into the Music του 1979. Εβδομάδα 20 έως 26 Φεβρουαρίου 2012 Γυαλιστερό μαύρο και λευκό με τις ραφές πάντα ευδιάκριτες και ένα λεπτό κορδόνι απόλυτα συμμετρικά δεμένο. Τα κλασσικά swing shoes στα πόδια μιας ελληνικής gypsy swing παρέας που ξεκίνησε ως κιθαριστικό ντουέτο το 2006, και εξελίχθηκε σε τετραμελή μπάντα το 2009. Δύο κιθάρες, ένα μπάσο και ένα βιολί, τα βασικά όργανα δηλαδή που απαρτίζουν ένα gypsy swing κουαρτέτο, στα χέρια τεσσάρων κοινωνών αυτού του τόσο δημοφιλούς λαϊκού ιδιώματος. Αυτό όμως που κάνει τους Swing Shoes να πηγαίνουν τη ιστορία δύο ακόμη χορευτικά βήματα παρακάτω, είναι η επιλογή των θεμάτων. Γιατί πέρα από το απύθμενο καλάθι των κλασικών, αλλά λίγο πολύ αναμενόμενων, ένα φαινομενικά αταίριαστο υλικό από το χώρο της ελληνικής και μάλιστα της παραδοσιακής μουσικής, έρχεται για να συμπληρώσει το ρεπερτόριο. Ladies and Gents, here’s the Swing Shoes και εφόσον διανύουμε την τελευταία εβδομάδα της αποκριάς, άιντε Καραγκούνα! . Εβδομάδα 13 έως 19 Φεβρουαρίου 2012 1965 Νέα Υόρκη. Ο πρώην συντάκτης του Billboard Jerry Wexler, έχει κλείσει περίπου δέκα χρόνια επιτυχημένης συνεργασίας ως παραγωγός στην Atlantic Records. Έχει όμως να αντιμετωπίσει ένα δίλλημα που αφορά στους φασαριόζους, απείθαρχους και χωρίς καμία επιτυχία μέχρι τότε Sam Moore και Dave Prater. Θα τους εγκαταλείψει ή θα συνεχίσει μαζί τους κι αν ναι με ποιον τρόπο; Την ίδια στιγμή στο Memphis, το πείραμα της Stax Records εξελίσσεται σε ένα ατέλειωτο πάρτι. Λευκοί και μαύροι μουσικοί αποστάζουν καθημερινά εξαιρετικά χαρμάνια blues, jazz, gospel και funk και αποτελούν την απάντηση τόσο στη γυαλιστερή soul του Detroit όσο και στην ανόθευτη blues σκηνή του Σικάγο. Τo λαγωνικό Jerry Wexler δεν θα χρονοτριβήσει άλλο. Θα φορτώσει τους Sam and Dave στο πρώτο αεροπλάνο για το Μέμφις και θα ζητήσει από το δημιουργικό δίδυμο της Stax, τον Dave Porter και τον Isaac Hayes να γράψουν κάτι για τα παλικάρια του. Έτσι κι έγινε. Ένα βράδυ, μετά από πολλές ώρες ηχογράφησης και πειραματισμών, ο Dave πήγε στην τουαλέτα. Ο Porter πάλευε από νωρίς μια μελωδία μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να φωνάζει: Ελάτε γρήγορα. Το βρήκα! Hold on, I’m coming υπήρξε η απάντηση του Dave από την τουαλέτα. Και η συνέχεια; Η επισφράγιση μιας ακόμη επιτυχημένης συνεργασίας των δύο εταιριών και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Sam and Dave. Μαζί τους η θρυλική μπάντα της Stax δηλαδή ο Booker T & THE MG’s. Εβδομάδα 6 έως 12 Φεβρουαρίου 2012 Πολλές φορές, αρκεί ένα μόνο τραγούδι για να μετατρέψει έναν άγνωστο μουσικό σε αστέρι πρώτου μεγέθους. Αν η επιτυχία μάλιστα είναι πολύ μεγάλη, τότε καλλιτέχνης και τραγούδι ταυτίζονται και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εμείς οι ακροατές αναφερόμαστε με θαυμασμό στον καλλιτέχνη κι ας ξέρουμε μόνο ένα τραγούδι του. Άλλες πάλι φορές, αυτή η πολυπόθητη αναγνώριση μέσα από την τεράστια επιτυχία, δεν δημιουργεί αστέρια αλλά απλούς περαστικούς κομήτες, με φανταχτερές ουρές και λάμψη που χάνεται γρήγορα. Σε ποια από τις παραπάνω περιπτώσεις λέτε να ανήκουν οι Counting Crows; Κατά την ταπεινή μας άποψη, σίγουρα όχι στη δεύτερη. Αυτή η καλιφορνέζικη μπάντα που γεννήθηκε το 1991 και αντλεί τις επιρροές της από τον Van Morisson, τους Nirvana, τον Bob Dylan και τους REM, έχει στο ενεργητικό της πέντε studio και τρία live albums. Μία όμως είναι η μεγάλη τους επιτυχία και δεν είναι άλλη από τον κύριο Jones. Με άλλα λόγια το πρώτο single από το επίσης πρώτο album “August and Everything After” που κυκλοφόρησε το 1993. Το Mr Jones αναφέρεται στο φίλο του τραγουδιστή του γκρουπ Adam Duritz, τον Marty Jones περιγράφοντας τη ρομαντική επιθυμία των μουσικών που εργάζονται μαζί, για να πετύχουν τη μεγάλη επιτυχία. Αυτή την επιτυχία έφερε ο Mr Jones, οι Counting Crows απογειώθηκαν, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να τον ξεπεράσουν. Εβδομάδα 30 Ιανουαρίου έως 5 Φεβρουαρίου 2012 Ο Louis Jordan υπήρξε αναμφισβήτητα το μεγάλο αστέρι, ιδιαίτερα για το κοινό των μαύρων γκέτο στη δεκαετία του 40. Με τη μπάντα του, τους Tympany Five που συνήθιζαν να ντύνονται με φανταχτερά σμόκιν, και μια ομάδα καλλίγραμμων χορευτριών που συνόδευαν την ορχήστρα και στα φωνητικά, ο βιρτουόζος στο άλτο σαξόφωνο Jordan έκανε παράλληλα κωμικούς μορφασμούς και χειρονομίες, προκαλώντας στο κοινό τεράστιο ενθουσιασμό. Βρισκόμαστε στα 1945, οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη και στις 19 Ιανουαρίου ο Jordan ηχογραφεί το Caldonia για λογαριασμό της Decca. Ο Jordan επιδιώκει εμπορική συμφωνία και με άλλη δισκογραφική εταιρεία, και γι αυτό χρεώνει τη σύνθεση του τραγουδιού στη γυναίκα του Fleecie Moore. Το τραγούδι θα γίνει νούμερο ένα, αλλά ταυτόχρονα και η αιτία για πολλούς καβγάδες ανάμεσα στον Jordan και τη Fleecie η οποία διεκδικεί χρήματα από τις πωλήσεις ενώ ήταν έτσι κι αλλιώς πυρ και μανία με τον ζωηρό σύζυγό της που εκείνη την εποχή κυκλοφορούσε με μία νεαρή χορεύτρια. Σε έναν από τους τσακωμούς τους, η Fleecie θα τον τραυματίσει σοβαρά με μαχαίρι, το ζευγάρι θα πάρει διαζύγιο, το Caldonia όμως συνεχίζει να ακούγεται το ίδιο φρέσκο κι ας έχουν περάσει 67 χρόνια Εβδομάδα 23 έως 29 Ιανουαρίου 2012 Η ιστορία έχει κάπως έτσι. Το 1967 ο γεννημένος στο Χιούστον του Τέξας Mike Newbury θα γράψει ένα τραγούδι με στόχο να επισημάνει τους κινδύνους από τη χρήση παραισθησιογόνων ουσιών και ιδιαίτερα του δημοφιλούς εκείνης της εποχής LSD. Η πρώτη ηχογράφηση θα γίνει την ίδια χρονιά από τον Jerry Lee Lewis ο οποίος όμως το απορρίπτει και το τραγούδι θα πέσει στα χέρια των First Edition, μιας νεοσύστατης country-rock μπάντας με τον Mickey Jones στα ντραμς, τον Terry Williams στην κιθάρα και τον Kenny Rogers στο μπάσο και στο τραγούδι. Οι First Edition υπογράφουν με την Reprise Records και στις αρχές του 1968 κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο. Έτσι θα έρθει και η πρώτη μεγάλη επιτυχία, με το ψυχεδελικό και αρκούντως ηλεκτρικό “Just dropped in”. Το τραγούδι θα αντέξει στο χρόνο και το 2006, οι φοβεροί και τρομεροί Dap Kings θα επανακυκλοφορήσουν το Just dropped in ως single με την εκρηκτική φωνή της Sharon Jones. Δύο σε ένα λοιπόν σε ένα mix ειδικά για το τραγούδι της εβδομάδας. Εβδομάδα 16 έως 22 Ιανουαρίου 2012 Παιδί μίας δεκαμελούς οικογένειας, η Nadia Mladjao κατάγεται από τα νησιά Κομόρο της Αφρικής και μεγάλωσε στα προάστια του Παρισιού. «Να τραγουδάω. Ότι ακριβώς ήθελα περισσότερο από τότε που ήμουν επτά ετών» δηλώνει η ίδια, όμως τα παιδικά της όνειρα παραμερίζονται, η όμορφη Nadia ασχολείται με το modeling αλλάζει το όνομά της σε Imany που στα Σουαχίλι σημαίνει «ελπίδα» και εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη. Έξι χρόνια αργότερα, κατά την επιστροφή της στο Παρίσι, θα φέρει μαζί της ένα demo cd με έξι τραγούδια που η ίδια είχε επιμεληθεί. Κι έτσι, το 2011 θα προκύψει το "Shape of a Broken Heart", και μέσα από αυτό το άλμπουμ θα ερωτευτούμε την Imany με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή της . "You will never know"
Εβδομάδα 9 έως 15 Ιανουαρίου 2012 Γεννημένος στην Αυστραλία το 1974 από Αμερικάνους γονείς, ο Christopher William Stoneking ξεκίνησε να παίζει κιθάρα όταν ήταν 11 χρονών ενώ δύο χρόνια αργότερα άρχισε να συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σύνολα. Και αν το νεαρό της ηλικίας παραπέμπει σε έναν ακόμη πιθανά ταλαντούχο μουσικό, το αξιοσημείωτο είναι η εμμονή του πιτσιρικά Stoneking με το προπολεμικό στυλ στο παίξιμο της κιθάρας και η αγάπη του για τα Blues εκείνης της περιόδου. 2008 Ο τριαντατεράχρονος πια C.W. Stoneking κυκλοφορεί το Jungle Blues, το δεύτερο άλμπουμ στη μέχρι τώρα δισκογραφική του πορεία, μια κατάθεση ψυχής πάνω στα αγαπημένα του blues. Και το τραγούδι της εβδομάδας μας ταξιδεύει σε φεγγαρόφωτες παραλίες για να μας διηγηθεί μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης με φόντο αρχέγονες παγανιστικές τελετές σε μια ακόμη πιο συγκλονιστική ερμηνεία του C.W. Stoneking. “The love me or die” Εβδομάδα 2 έως 8 Ιανουαρίου 2012 Βρισκόμαστε στα μισά της δεκαετίας του 70 και ένας υπάλληλος λογιστηρίου παραδίδει μια τραπεζική επιταγή σε έναν τριαντατριάχρονο χαμογελαστό κύριο. Πληρώστε τον κύριο Steve Miller το ποσό των 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο εντολέας Capitol Records. Σύμφωνα με τον υπάλληλο, ο γεννημένος στο Μιλγουώκι κιθαρίστας και τραγουδιστής, εισέπραττε εκείνη την εποχή δύο τέτοιες επιταγές το χρόνο. Σύμφωνα πάλι με τους συντάκτες του Billboard Book of number 1 hits, o Steve Miller υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ροκ σταρ που φρόντιζε τα πάντα μόνος του χωρίς τη βοήθεια κάποιου manager. H καλή νεράιδα είχε αγγίξει προφανώς με το ραβδάκι της τον Steve και μάλλον έτσι εξηγείται και ο ενθουσιασμός του βιρτουόζου κιθαρίστα Les Paul όταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης με τη σύζυγο του στο σπίτι των Miller, είχε ενθαρρύνει τον 5χρονο Steve να ασχοληθεί με τη μουσική. 18 studio albums, 4 live albums και περίπου 30 singles είναι ένας μικρός απολογισμός για τον Steve Miller και την μπάντα του. Και μέσα από όλο αυτό το υλικό εμείς θα καλωσορίσουμε το 2012 δανειζόμενοι κάτι από τη μαγική δύναμη του Abracadabra. Εβδομάδα 26 Δεκεμβρίου 2011 έως 1 Ιανουαρίου 2012 21 τραγούδια της εβδομάδας μοιραστήκαμε μαζί τη χρονιά που πέρασε. Και τώρα; Μετά το 21 τραβάμε χαρτί; Σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού όχι, εκτός αν… Εκτός αν παίζουμε με ψιλά, αφού τα χοντρά μας τα πήραν οι έκτακτες εισφορές και δε μας νοιάζει. Εκτός πάλι, αν είστε πρόθυμοι να συνεχίσουμε μαζί και την επομένη χρονιά το μαγικό ταξίδι με το μουσικόπλοιο του NOVA FM, τον captain Couch στη γέφυρα και όλους εμάς σαν πλήρωμα, έτοιμοι για πολλά μουσικά μίλια και νέες ηχοεξερευνήσεις. Άλλωστε, όπως λέει και ο ποιητής, “It don’t mean a thing if it ain’t got that swing”. Χρόνια πολλά Εβδομάδα 19 έως 25 Δεκεμβρίου 2011 Πρώτος και καλύτερος, αν και γνωστός ως ο ένατος τάρανδος, ο Ρούντολφ σέρνει ακούραστα το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη από το 1939. Δημιουργήθηκε από τον Robert May, υπάλληλο στο εμπορικό τμήμα του πολυκαταστήματος Montgomery Ward. Η διεύθυνση του πολυκαταστήματος συνήθιζε να αγοράζει εικονογραφημένα βιβλία για τα Χριστούγεννα και να τα μοιράζει στους πελάτες. Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά θέλοντας να εξοικονομήσουν χρήματα, ανέθεσαν στον May να δημιουργήσει ένα δικό τους φυλλάδιο. Ο May, σκέφτηκε την περίπτωση ενός ταράνδου που ήταν διωγμένος από την κοινότητα του λόγω της φυσικής ιδιαιτερότητας του που τον έκανε να ξεχωρίζει: την κόκκινη λαμπερή μυτούλα του. Ο Ρούντολφ, που χρωστά το όνομά του στην τετράχρονη κόρη του May, Barbara κυκλοφόρησε σε περισσότερα από 8 εκ. αντίτυπα, μέχρι που ο Johnny Marks, συνθέτης και γαμπρός του May, θα τον κάνει τραγούδι. Πρώτη ηχογράφηση με τον Gene Autrey, τα Χριστούγεννα του 1949, και από εκείνη τη χρονιά, ο Ρούντολφ θα γίνει ένα από τα εμπορικότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, γνωρίζοντας δεκάδες διαφορετικές εκτελέσεις. Μία από τις πιο ιδιαίτερες, από την ορχήστρα του Billy May το 1953. Εβδομάδα 12 έως 18 Δεκεμβρίου 2011 Ο Lamont Herbert Dozier, περισσότερο γνωστός χωρίς το μεσαίο του όνομα, αποτέλεσε για πολλά χρόνια μαζί με τους αδελφούς Holland,την φοβερή μηχανή παραγωγής επιτυχιών της Motown. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αναγνωρισμένος και καταξιωμένος τόσο στο γράψιμο τραγουδιών, όσο και στον τομέα της παραγωγής, θα δοκιμάσει την τύχη του και σαν ερμηνευτής. Έτσι το 1976 θα κυκλοφορήσει το “Peddlin’ music on the side” και εκεί θα συναντήσουμε για πρώτη φορά μια επική δεκάλεπτη εκτέλεση ενός τραγουδιού που λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει η μεγαλύτερη χορευτική επιτυχία των Odyssey. Πρόκειται για το Going back to my roots που παρά την ιστορική αξία της πρώτης εκτέλεσης και τη σταθερή επιλογή της δεύτερης στα decks των απανταχού dj’s, την παράσταση τελικά κατορθώνει να κλέψει ο πάλαι ποτέ θρύλος του Woodstock, Richie Havens. 1980 Zippin’ up my boots Going back to my roots, yeah… Εβδομάδα 5 έως 11 Δεκεμβρίου 2011 Στις 17 Απριλίου 1961 ο Μάνος Χατζιδάκις βραβεύεται με το όσκαρ καλύτερου τραγουδιού για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά», που ακουγόταν στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν. Τα "Παιδιά του Πειραιά" υπήρξαν το πρώτο τραγούδι σε γλώσσα πλην της αγγλικής που έλαβε τη συγκεκριμένη διάκριση και περιλαμβάνεται στα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα. Πριν από ένα περίπου χρόνο, ο αμερικάνος τραγουδιστής της κάντρι Μερλ Χάζαρντ χρησιμοποίησε τη μουσική από «Τα Παιδιά του Πειραιά» για να περιγράψει με το δικό του καυστικό για κάποιους ή αφελή για κάποιους άλλους τρόπο, την κατάσταση στην ελληνική οικονομία χωρίς να παραλείψει να αφήσει αιχμές για τη στάση των ευρωπαίων εταίρων και τη διαφαινόμενη εξάπλωση της κρίσης σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Τελικά αποδείχθηκε προφητικός. Ευρώπη ώρα μηδέν λοιπόν, ένα απίθανο θρίλερ σε γαλλογερμανική συμπαραγωγή στο σενάριο και τη σκηνοθεσία με soundtrack όμως ελληνικό και μάλιστα από την τρομπέτα του πρεσβευτή της τζαζ, Dizzy Gillespie. Εβδομάδα 28 Νοεμβρίου έως 4 Δεκεμβρίου 2011 Η δεκαετία του 70 βρίσκει τις Ηνωμένες Πολιτείες να μετρούν τις πληγές από τον πόλεμο του Βιετνάμ και να προσπαθούν να συνέλθουν από το σκάνδαλο Watergate. Είναι 1974 και ο Ed King, μπασίστας των Lynyrd Skynyrd ετοιμάζει την απάντηση στα δύο επικριτικά τραγούδια του Neil Young, “Southern man” και “Alabama” που μιλούν για τις συνθήκες υπερσυντηρητισμού και ρατσισμού στον αμερικάνικο νότο. Έτσι θα προκύψει το Sweet home Alabama. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στον ρατσιστή κυβερνήτη της Αλαμπάμα και τέσσερις φορές υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ George Wallace, ή μία έξυπνα στημένη έκφραση αποδοκιμασίας για το ρατσισμό και τους εκφραστές του, εμπλουτισμένη από γκόσπελ φωνητικά, και τη σφραγίδα του Al Cooper στην παραγωγή; Όπως και να’χει, το Sweet home Alabama αυτός ο δυναμίτης του Southern Rock θα συμπεριληφθεί το 2004 στον κατάλογο του περιοδικού Rolling Stone με τα 500 σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών Εβδομάδα 21 έως 27 Νοεμβρίου 2011 Lack of Afro. Μουσικός, Dj,παραγωγός, remixer, ο τριαντάχρονος Adam Gibbons είναι αυτή τη στιγμή από τους πλέον δημοφιλής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον συναντήσαμε πρόσφατα να παίζει σαξόφωνο και να κάνει την παραγωγή στο "Colours" του κιθαρίστα και προσωπικού του φίλου Nick Radford. Πριν από δύο μήνες κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο "This Time" ένα χωνευτήρι αναφορών στη soul, το funk και τη jazz μουσική. Μαζί του, εκτός από τα σταθερά μέλη της Lack of Afro οικογένειας συναντάμε μερικά από τα πιο δυνατά χαρτιά της σύγχρονης βρετανικής μουσικής σκηνής μεταξύ των οποίων ο τραγουδιστής Wayne Gidden που συνυπογράφει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του άλμπουμ. Lack of Afro, Wayne Gidden και "A time for…" Εβδομάδα 14 έως 20 Νοεμβρίου 2011 Αλήθεια, ποιο ήταν το single με τις περισσότερες πωλήσεις για τον βασιλιά; Πολλοί θα στοιχημάτιζαν σε κάποιους από τους αξέχαστους rock and roll δυναμίτες, σύμφωνα όμως με το Guinness Book of Recorded Sound, μία μπαλάντα κατέχει αυτή τη θέση. Λέγεται μάλιστα ότι ο Barry White, ο οποίος το καλοκαίρι του ’60 βρίσκονταν στη φυλακή για κλοπές ελαστικών, αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής και να ασχοληθεί με τη μουσική όταν άκουσε τη συγκεκριμένη μπαλάντα. H μελωδία βασίζεται σε ένα δημοφιλές ιταλικό τραγούδι του 1901, το “O sole mio” και κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1960, παρόλο που η ιδέα τριγυρνούσε στο κεφάλι του Elvis, δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στη Γερμανία, είχε ακούσει το τραγούδι “There’s no tomorrow” του Tony Martin. Elvis Presley, It’s now or never. Εβδομάδα 7 εως 13 Νοεμβρίου 2011 Pump up the jam. Τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής; Μα φυσικά δώστε γκάζια, ανεβάστε τον ρυθμό και την ένταση της μουσικής ώστε τα dance floors να πάρουν φωτιά. Αυτό έκαναν οι Βέλγοι Technotronic πετυχαίνοντας να ανεβάσουν το Pump up the jam σχεδόν ταυτόχρονα σε Αγγλία και Αμερική στο νούμερο δύο των καταλόγων των επιτυχιών. Και όλα αυτά λίγο πριν το καλωσόρισμα της δεκαετίας του 90. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τον τσιγγάνο κιθαρίστα Django Reinhardt; Ουσιαστικά καμία, εκτός από το γεγονός ότι ο τελευταίος ενέπνευσε τους επίσης τσιγγάνους The Lost Fingers από το Κεμπέκ του Καναδά οι οποίοι με τη σειρά τους το 2008, στο πρώτο τους άλμπουμ, Lost in the 80’s θυμούνται τους Tecnnotronic και με το δικό τους τρόπο μας καλούν να ξαναφουσκώσουμε τη μαρμελάδα.
Εβδομάδα 31 Οκτωβρίου έως 6 Νοεμβρίου 2011 Όταν ο Neil Teenant ταξίδεψε to 1983 στη Νέα Υόρκη για να πάρει συνέντευξη από τους Police για λογαριασμό του Smash Hits, του περιοδικού στο οποίο αρθρογραφούσε, βρήκε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον παραγωγό Bobby Orlando, να μοιραστούν ένα τσίζμπουργκερ και ένα κέικ καρότου, και να του παραδώσει ένα demo εξηγώντας του ότι τα τελευταία δύο χρόνια, ο ίδιος και ο φίλος του Chris Lowe πειραματίζονται πάνω στη χορευτική μουσική. Οι φίλοι τους μάλιστα τους έχουν βαφτίσει Pet Shop Boys. Οκτώ μήνες αργότερα, ο Bobby Orlando θα επιμεληθεί την παραγωγή του πρώτου τους single που θα γίνει νούμερο ένα σε Αγγλία και Αμερική. Το West End Girls περιγράφει τις αντιθέσεις ανάμεσα στο ανατολικό Λονδίνο των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης και της κοσμοπολίτικης βραδινής ζωής του West End. Εβδομάδα 24 έως 30 Οκτωβρίου 2011 Τον 1982, μία από τις πιο soulful φωνές των Doobie Brothers αλλά και αυτός που έγραψε για λογαριασμό του group πολλές από τις επιτυχίες του το χρονικό διάστημα 1975 -1980, αποφασίζει να ακολουθήσει σόλο καριέρα. Πρόκειται για τον Michael McDonald, ο οποίος εκτός από τους Doobies, συμπληρώνει το βιογραφικό του με 5 βραβεία Grammy και συμμετοχές στους Steely Dan, Toto, Christopher Cross, Bonnie Rait και πολλούς άλλους. Πρώτη του δισκογραφική δουλειά το “If that’s what it takes” και το τραγούδι που αμέσως ξεχωρίζει το I keep forgettin’ τραγουδισμένο μαζί με τις αδελφές του Kathy και Maureen. 12 χρόνια αργότερα το I keep forgettin’ θα εμπνεύσει τους Warren G, και από το sampling του θα προκύψει η μεγάλη τους επιτυχία, Regulate. 1982, Michael McDonald και I keep forgettin’. Εβδομάδα 17 έως 23 Οκτωβρίου 2011 Οι Mo’ Horizons, δηλαδή ο Dj Ralf Droesemeyer και οι φίλοι του από το Ανόβερο, φυσικά και δεν είναι νέοι στο χώρο της χορευτικής μουσικής. Σε πια όμως χορευτική μουσική αναφερόμαστε; Ο ίδιος ο Ralf περιγράφει την παρουσία των Mo’ Horizons σαν ένα δωδεκαετές πολύχρωμο ταξίδι εξερεύνησης των μουσικών του κόσμου. Ένα χαρμάνι ακουστικών δονήσεων που διαρκώς εμπλουτίζεται και σερβίρεται καυτό ξεσηκώνοντας τους απανταχού λάτρεις της dance κουλτούρας άλλοτε φλερτάροντας με τα soulful sixties, άλλοτε εμπνέεται από λικνιστές μποσανόβες, και άλλες φορές πάλι επιτίθεται με αγριεμένους αφρο-φανκ δυναμίτες. Κάπως έτσι φτάσαμε στο φετινό Mo’ Horizons and the Banana Soundsystem και διαλέγουμε για τραγούδι της εβδομάδας το Back to Melbourne. Εβδομάδα 10 έως 16 Οκτωβρίου 2011 1974. Ο Biddu, Ινδός στην καταγωγή, κάτοικος Λονδίνου και μουσικός παραγωγός, έψαξε στα γρήγορα την τηλεφωνική του ατζέντα και επικοινώνησε με τον Carl Douglas για να του ζητήσει να ερμηνεύσει ένα τραγουδάκι. Παράλληλα, και μέσα σε ένα δεκάλεπτο, ηχογράφησαν και ένα ακόμη, για τη δεύτερη πλευρά του single. Η εταιρεία του ενθουσιάστηκε και του ζήτησε να αλλάξουν τη σειρά προώθησης ο Biddu όμως αρνήθηκε κατηγορηματικά. Πέντε εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του single δεν κατάφεραν να πουλήσουν ούτε ένα κομμάτι ώσπου κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να παίζουν τη β’ πλευρά. Αποτέλεσμα: Νούμερο 1 σε Αγγλία και Αμερική και 9 εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. “Kung Fu Fighting” Εβδομάδα 3 έως 9 Οκτωβρίου 2011 Ποιος ήταν ο κύριος Nuggy που υπέγραφε πολλά από τα singles της Atlantic Records; Μα φυσικά ο Ahmet Ertegün, ο ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρίας που έγραψε τη δική της ιστορία στο χώρο της soul και της jazz μουσικής σκηνής. Ήταν 1953 και ο νεαρός τότε Ray Charles μόλις είχε διαβεί την πόρτα της Atlantic. Το Mess Around σε στίχους του αφεντικού του θα γίνει η πρώτη του μεγάλη επιτυχία. Εβδομάδα 26 Σεπτεμβρίου έως 2 Οκτωβρίου 2011 Το “Fish in the sea” περιέχεται στο φετινό ντεμπούτο άλμπουμ “Colours” του κιθαρίστα Nick Radford, ο οποίος μας συστήνεται καλλιτεχνικά ως Frootful. Ο Nick έπαιζε κιθάρα για χρόνια στις live εμφανίσεις του Adam Gibbons, γνωστότερου σε μας ως Lack of Afro, όταν όμως ο δεύτερος άκουσε κάποια demos του, εντυπωσιάστηκε και αποφάσισε να τα προωθήσει. Η συνέχεια παίχτηκε στα στούντιο της Freestyle Records. Μικρόφωνα ribbon, ενισχυτές λυχνίας, αναλογικά όργανα, μια διάχυτη διάθεση αναβίωσης του soul jazz κλίματος των sixties και το “Fish in the sea” να χτίζει τη μουσική γέφυρα του xθες με το σήμερα. Εβδομάδα 19 έως 25 Σεπτεμβρίου 2011 Τι χρειάζεται ένα τραγούδι για να γίνει επιτυχία; Πέντε έως δέκα λεπτά το πολύ σε μια μπανιέρα ξενοδοχείου για την έμπνευση. Προαιρετικά μια κιθάρα για να τη βασική μελωδία πριν το παρουσιάσεις στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Αν τους αρέσει, χώνεσαι στα γρήγορα στο πρώτο στούντιο που θα βρεις και με τη βοήθεια του παραγωγού που μόλις έχεις προσλάβει, εύχεσαι να τα καταφέρεις. 1979. Ο Freddie Mercury γράφει το ομορφότερο ίσως τραγούδι στην ιστορία των Queen. Νούμερο 2 στη Μεγάλη Βρετανία, νούμερο 1 στο Αμερικάνικο Bilboard. “Crazy little thing called love“ Εβδομάδα 12 έως 18 Σεπτεμβρίου 2011 1977 Ολοκληρώνοντας τον κύκλο συναυλιών με γενικό τίτλο “Animals”, οι Pink Floyd φαίνεται πως έχουν κατακτήσει την κορυφή. Ο Roger Waters όμως, βρίσκεται στα πρόθυρα σωματικής και συναισθηματικής κατάρρευσης. Ο ελάχιστος ύπνος, οι φρενήρεις ρυθμοί της περιοδείας, το παραλήρημα του κόσμου, θα ξυπνήσουν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του για να προκύψει έτσι το τελειότερο θεματικό άλμπουμ στην ιστορία του συγκροτήματος. Το The Wall. 2011 Μία ακόμη σχολική χρονιά ξεκινά. Κάτω από ποιες συνθήκες όμως. Μήπως τελικά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο; Εβδομάδα 5 έως 11 Σεπτεμβρίου 2011 Μελαγχολία του Σεπτέμβρη, μου είπες πως πια δεν μ’ αγαπάς. Και ήταν εκείνο το Σεπτέμβρη που το χαμόγελο έσβησε. Μήπως θυμόσαστε εκείνο το τραγουδάκι του ναπολιτάνου Peppino di Capri Κάπως έτσι είναι κάθε Σεπτέμβριος. Μελαγχολικός. Ένα ατέρμονο déjà vu. Για το καλοκαιράκι που χάνεται στους καθρέφτες μας, για τις μέρες που μικραίνουν, για την επιστροφή στην πραγματικότητα από την οποία κάθε χρόνο με παιδική αφέλεια πιστεύουμε πως θα δραπετεύσουμε. Εβδομάδα 29 Αυγούστου - 4 Σεπτεμβρίου 2011 Το 1991 ο Eddie Pillar, το αφεντικό της Acid Jazz Records, αναζητά τηλεφωνικά έναν ξεχασμένο φολκ καλλιτέχνη από το Σικάγο προκειμένου να πάρει την άδειά του για να επανακυκλοφορήσει ένα τραγούδι του. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής είναι ο μοναδικός κιθαρίστας τραγουδιστής και συνθέτης Terry Callier ο οποίος έχει αποσυρθεί από την ενεργό καλλιτεχνική ζωή, συνεχίζει όμως να γεμίζει το συρτάρι του με τραγούδια. Η αποδοχή από τον κόσμο είναι πρωτοφανής. Τα ραδιόφωνα ανακαλύπτουν τα τραγούδια του, οι νέοι της εποχής τον θεοποιούν και οι παλιοί συλλέκτες ξεσκονίζουν τις δισκοθήκες τους. Η απόλυτη κορύφωση έρχεται τον Ιανουάριο του 1998 με την κυκλοφορία του Time Peace. Terry Callier και C’est la vie. Εβδομάδα 22-28 Αυγούστου 2011 Στιχουργός, τραγουδιστής και παραγωγός, ο ταλαντούχος Billy Davis εργάζεται για λογαριασμό της Chess Records στην αναζήτηση νέων ταλέντων. Την ίδια εποχή ο καλός φίλος και συνεργάτης του από παλιά Berry Gordy, μόλις έχει ιδρύσει την ιστορική Motown Records, όσο για της εικοσιδυάχρονη Etta James, ένας μακρύς δρόμος επιτυχιών έχει ξεκινήσει. Σεπτέμβριος 1960. Ένα τραγούδι των Billy Davis και Berry Gordy. “Seven day fool” με την Etta James. Εβδομάδα 15-21 Αυγούστου 2011 H Vienna Scientists εδρεύει στην Αυστρία και τα τελευταία έντεκα χρόνια φιλοξενεί στις συλλογές της καλλιτέχνες που ξεκινούν μεν από διαφορετικές αφετηρίες καταλήγουν όμως σε ένα κοινό τέρμα που για όλους εμάς μεταφράζεται σε ατέλειωτες ώρες μουσικής απόλαυσης. Από την τελευταία επετειακή συλλογή που κυκλοφόρησε πέρυσι το καλοκαίρι απολαμβάνουμε τους Karuan στο Reflection of a Poem. Εβδομάδα 8-14 Αυγούστου 2011 Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ένα μαύρο εξώφυλλο με μια κίτρινη σφιχτή γροθιά φιγουράρει στις προθήκες των δισκάδικων. Είναι το Power in the darkness, ο πρώτος δίσκος του Tom Robinson και της παρέας του. Ήταν εποχές έντονων κοινωνικών αναταραχών, οικονομικής εξαθλίωσης και ανεργίας, εποχές κατάλληλες δηλαδή για την καλλιέργεια συναισθημάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας. Πόσο πιο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε το 1978 στις μέρες μας; Power in the Darkness από τους Tom Robinson Band. Εβδομάδα 1-7 Αυγούστου 2011 Κάπου εκεί, τη χρονιά του 1976, ο Dave Black μόλις έχει τελειώσει μία περιοδεία με την τότε μπάντα του David Bowie, τους Spiders from Mars.Επιστρέφοντας στη Μεγάλη Βρετανία δημιουργεί τους Goldie, ένα βραχύβιο ποπ-ροκ σχήμα που θα μας χαρίσει ένα και μοναδικό hit.Νούμερο 7 στο βρετανικό single chart τον Ιούλιο του 1978, “Making up Again” από τους Goldie. |
Player για Android
Απο το κινητό σας πάτε στο: ρυθμίσεις -> ασφάλεια -> και ενεργοποιήστε την εγκατάσταση εφαρμογών απο άγνωστες πηγές. Με μία εφαρμογή QR Code Reader σκανάρετε την παραπάνω εικόνα ή πατήστε εδώ.
Στήλες
Ο καιρός
Νέες Αναρτήσεις
