του Στάθη Κουβελάκη

Εφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.. Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης»  ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.  Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι, αν και έγιναν δεκτές ως «βάση διαπραγμάτευσης», οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης για μέτρα ύψους 8 δις εντός διετίας δεν αποτελούν το τέρμα του Γολγοθά. Οι δανειστές κινούνται με απόλυτη συνέπεια στη λογική του «τα θέλουμε όλα», και δεν έχουν φυσικά απολύτως κανέναν λόγο να σταματήσουν, στο λίγο αλλά κρίσιμο διάστημα που απομένει, όταν αυτή η προσέγγιση αποδίδει τα επιδιωκόμενα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ετοιμαζόμενη συμφωνία θα είναι απεχθέστερη από την ελληνική πρόταση όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα καταρρεύσουν εξαιρετικά γρήγορα τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που προσπαθούν να την ντύσουν με το κοστούμι της «ανακατανομής των βαρών» - γιατί όχι και της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Στο κάτω-κάτω και η συμφωνία της Βάρκιζας, που άνοιξε τον δρόμο στους κατατρεγμούς και τον εμφύλιο, παρουσιάστηκε ως συμφωνία «ειρήνευσης» και δρομολόγησης «ομαλής εξέλιξης» της πολιτικής ζωής. Οταν καταρρέει η πολιτική συμπαρασύρει μαζί της και το νόημα των λέξεων.

Η ώρα της αλήθειας δεν έφτασε όμως μόνο για όσους ακολούθησαν ή νομινοποίησαν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο προς την αυτοαναίρεση. Εφτασε και για όσους αντιτάχθηκαν σ’αυτόν, υπερασπιζόμενοι το πρόγραμμα του Σύριζα και το πνεύμα του αντιμνημονιακού αγώνα που δόθηκε από τα κάτω όλα αυτά τα χρόνια. Σε όσους δεν «έπαιξαν» απλά ρητορικά με την ιδέα της ρήξης, αλλά την εννοούσαν και καλούσαν την κοινωνία να μην τη φοβηθεί. Το λιγότερο που μπορεί κανείς να περιμένει τώρα είναι να μην υποκύψουν στα εκβιαστικά διλήμματα που θα τους τεθούν, στις δήθεν «κομματικές πειθαρχίες» που καλύπτουν τις πιο απροκάλυπτες μεταστροφές και τις πιο κυνικές κωλοτούμπες.

Ενα «όχι» ωστόσο δεν αρκεί. Η στάση αρχών είναι ηθικά κρίσιμη, αφήνει πολύτιμη υποθήκη για το μέλλον και ελπίδα για την ιστορική επιβίωση της Αριστεράς. Δεν μπορεί όμως από μόνη της να φέρει ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Διότι το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι αν απορριφθεί η διαφαινόμενη συμφωνία, τότε τι; Υπάρχει εναλλακτική πορεία; Ποιά είναι τα προβλήματα αλλά και οι δυνατότητες που δημιουργούν η ρήξη και το ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος; Η συζήτηση αυτή ως γνωστόν δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται σήμερα ως μονόδρομος η υποταγή και η «πάση θυσία συμφωνία». Ενα «όχι» μπορεί να την ανοίξει αλλά μόνο η δημόσια κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων, που υπάρχουν και κυκλοφορούν ήδη σε στενούς κύκλους, είναι σε θέση να του δώσει προοπτική. Είμαστε προφανώς ήδη και στο «παρά πέντε».

Αυτή τη στιγμή η συμφωνία όχι μόνο δεν έχει υπογραφεί αλλά ούτε καν αποκτήσει την οριστική της μορφή. Πολύ περισσότερο δεν έχει εγκριθεί ούτε από τα όργανα του Σύριζα ούτε από την κοινοβουλευτική του ομάδα ούτε από τη Βουλή. Το ανεπανόρθωτο δεν έχει (ακόμη) συμβεί, άρα μπορεί να αποτραπεί.

Σε τέτοιες στιγμές, ο καθένας αναλογίζεται τις ευθύνες του και παίρνει τις ανάλογες αποφάσεις, συνειδητοποιώντας ότι αυτές θα τον δεσμεύσουν για μια ολόκληρη περίοδο.

Οι οργανώσεις και τα όργανα του Σύριζα πρέπει να συγκληθούν άμεσα και να τοποθετηθούν. Οι βουλευτές που εκλέχτηκαν με εντολή τον τερματισμό των μνημονιακών πολιτικών οφείλουν να την τιμήσουν, και, μαζί της, να τιμήσουν την δημοκρατία .Τίποτε θετικό δεν μπορεί όμως να προκύψει χωρίς την ενεργοποίηση της κοινωνίας, το σπάσιμο του κλίματος τρομοκρατίας, εκβιασμού και πανικού που καλλιεργούν τα ΜΜΕ και τα συστημικά φερέφωνα όλων των αποχρώσεων.
Ο ελληνικός λαός και η οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν πει την τελευταία τους  λέξη. Την ώρα του μέγιστου κινδύνου, το κάθε τι αποκτά μια διαφορετική σημασία. Οι μόνοι αγώνες που είναι χαμένοι από χέρι είναι αυτοί που δεν έχουν δοθεί.

πηγή