Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)*

Οι χειρότεροι εχθροί του Αναρχισμού και της Αντι-εξουσίας δεν είναι η «μι­κρή οικογένεια» που κυ­βερνά και οι στενοί της φίλοι και ακό­λουθοι - προστάτες και γλείφτες γύρω από τις καθεστωτικές επαύλεις.

Οι χειρότεροι εχθροί του Αναρχι­σμού είναι μέσα σε αυτόν και, στην αδυναμία τους να τον κατανοήσουν και να τον εκφράσουν, συμβάλλουν τα μέγιστα για τη συκοφάντηση της αναρχικής ιδεολογίας, την όλο και πιο ακραία φασιστικοποίηση της πολιτι­κής δράσης, την παράδοση της κοινω­νίας στον ρατσισμό, στη σιωπή και τον φόβο, την ανανέωση του χρόνου βασι­λείας της εξουσιαστικής τάξης.

Στην πραγματικότητα το να γράφεις πως η δολοφονία ενός πολίτη κατά τη διάρκεια της ληστείας τραπέζης στην Πάρο είναι το πιο «ευχάριστο γεγο­νός» του καλοκαιριού ή πως το λουτρό αίματος του εξεγερμένου λαού της Συρίας ενάντια στον τύραννο Άσαντ «ξεπλένεται» με ένα άλλο λουτρό αί­ματος από θεατές και αθλητές (και τηλεθεατές ίσως;) στην Ολυμπιάδα του «χορτασμένου» Κόσμου, τότε είσαι η πιο ξεκάθαρη και πειστικότερη επιβε­βαίωση της εξουσιαστικής βαρβαρό­τητας και κυριαρχίας.

Ό,τι σιχαινόμουν πάντα μέσα σε έναν Εξουσιαστικό Κόσμο, το βρήκα στα γραφτά σας!

Ποτέ το ψευτοαναρχικό φασισταριό, ποτέ ο φαιοκόκκινος τυχοδιωκτι­σμός και χουλιγκανισμός, ποτέ μα πο­τέ η περιφρόνηση και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής δεν βρήκε συνταξι­διώτες, συναγωνιστές και συντρόφους στον Αναρχισμό.

Ποτέ οι Αναρχικοί δεν είχαν επιλε­κτικές ευαισθησίες, δύο μέτρα και δύο σταθμά μπροστά στη «χαριστική βολή» της Βίας που χαίρεται με το αί­μα και το πτώμα του «άλλου», του δι­πλανού μας, ντόπιου ή μετανάστη...

Αντίπαλος η κοινωνία

Άλλη μία φορά Άτυπες μα Τυπικές Μηδενιστικές Ψόφιες Βλακείες ενός ψό­φιου βλακώδους λόγου σε αποσύνθε­ση ανέβηκαν μέσα σε ένα κείμενο στο διαδίκτυο, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_ id=1417170 αναλαμβάνοντας την ευ­θύνη για τον εμπρησμό εταιρείας.

Εδώ δεν μιλάμε για Αναρχισμό, αλ­λά για ωδή στη Βαρβαρότητα. Η συ­νείδηση αυτής της μηδενιστικής σας οργής, τυφλά, ωμά και με λύσσα για όλους (δεν είναι η πρώτη φορά), το­ποθετεί την Κοινωνία στον Εχθρό (Κράτος και Εξουσία), την καταδικά­ζει ως «ίδια, συνυπεύθυνη και συνέ­νοχη» και την «εκτελεί» μαζί του.

Πολύ σύντομα αυτή η «αναρχική επιχειρηματολογία» θα διαπιστώσει (αν βρει το ελάχιστο θάρρος να το κάνει) πως το «πνεύμα» και η δρά­ση της συμμετείχε σε πρώτο ρόλο μαζί με λούμπεν γκρουπούσκουλα και ακροδεξιούς τραμπούκους στην αύξηση του πολιτικού φασισμού και της κοινωνικής βίας που (και) η ίδια αναπαράγει! Οι «φλόγες αντάρτι­κου» φωτίζουν μόνο τα αδιέξοδά του και όχι τις νύχτες των «προσκυ­νημένων»... Και στο Αδιέξοδο πάλι, σβήνουν!

Άλλη μια φορά δεν έχουμε να κά­νουμε με Αναρχικό λόγο, αλλά με έναν πολιτικό μηδενισμό που γεννιέ­ται στις «καλύτερες συνθήκες» (στη μήτρα τού γενικότερου κοινωνικού μηδενισμού που σαρώνει σήμερα τον ανθρώπινο πολιτισμό), υψώνο­ντας κι από τη μεριά του Τείχη από το ίδιο «Εγώ», που είναι η ταυτότητα κάθε εξουσιαστικής, καθεστωτικής και «ανώτερης» τάξης και ομάδας!

Έχετε χρόνια ξεκινήσει έναν «πό­λεμο» μπροστά στα κομπιουτεράκια σας που μόνο εσείς τον βλέπετε και τον κάνετε μέσα στη φαντασιακή σας οθόνη, δεν βγάζει πουθενά παρά μό­νο θα φθάσει τους φασίστες στο 20% και βάλε, με ό,τι συνέπειες έχει αυ­τό για μία κοινωνία που κοντά της ως «παρελθόν» είναι τα πέτρινα χρόνια και τα σημάδια από την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη Χούντα, τα ξερονήσια...

Το δόγμα των ναζί

Μια κοινωνία που έχει σκόπιμα και μεθοδευμένα διασπαστεί ως σώμα και ενότητα από τους εξουσιαστές και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι, αντί να τη βάζουμε στο ίδιο «τσουβάλι» με τους δυνάστες της, όπως κάνετε εσείς (ακολουθώντας πιστά τη φύση του να­ζισμού, το δόγμα της «συλλογικής ευ­θύνης»), είναι να μείνουμε κοντά της στα δύσκολα, να της «ξυπνήσουμε» αισθήματα που έχει ξεχάσει ή δεν έχει γνωρίσει, την αντίσταση, τη φιλία και την αλληλεγγύη που «κοιμάται» κάτω από τον παρασιτισμό του ατομικισμού και την αρρώστια τού εθνοφασισμού που κανιβαλίζουν την ψυχή και έχουν κάνει αρένα την καθημερινότητα.

Στον «πόλεμο» αυτόν που κηρύ­ξατε με μίσος σε όλους, μα όλους αδιάκριτα, καταπιεστές και καταπιε­σμένους, άρχοντες και σκλάβους, εργάτες και «νοικοκυραίους», το μόνο που, ανάληψη την ανάληψη, σταδι­ακά καταφέρατε είναι ο Αναρχισμός να ξεπέσει από ελπίδα σε βρισιά και η κοινωνία να γεμίσει από εχθρικά αισθήματα για τους Αναρχικούς! Πα­ντού λάθος κάνετε...

Η εξουσία είναι τόσο συμπαγής, συ­σπειρωμένη, ύπουλη και αποτελεσμα­τική, που η παντοδυναμία της εισχω­ρεί παντού, ακόμα και μέσα στα δικά μας τα κεφάλια και γίνεται μισανθρωπισμός και ναζισμός.

«Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ρε», έλεγε κάπου, κάποτε η Γώ­γου... Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει πουθενά Αναρχικός αγωνιστής που εύχεται ποταμούς αίματος από αθλη­τές και θεατές και δεν θα υπάρξει πο­τέ και πουθενά και για κανένα στόχο ή σκοπό ικανοποίηση, εγκωμιασμός ή χαρά από Αναρχικούς για το όποιο έγκλημα, την εκτέλεση ενός απλού πολίτη που έπεσε νεκρός στην Πάρο κατά τη διάρκεια ληστείας...

Αυτά είναι «ιδεώδη» μιας Αθλιό­τητας που υψώνουν κι άλλο τα Τείχη ενός ανελεύθερου Κόσμου που έχει κτισθεί με πρώτα υλικά τον Τρόμο και τον Φόβο μεταξύ όλων, τη «συμβίω­ση» και την ανοχή στην κτηνωδία και τον εκφασισμό.

Ο Αναρχισμός δεν σας «χρωστά» τί­ποτα, ούτε σας ζήτησε τις «τιμές» σας... Θα είναι απέναντί σας... Γιατί τον συκο­φαντείτε και του κάνετε κακό με τους λεκέδες της υπογραφής σας, με το αλ­φάδι που το κλέψατε από την ιστορία του και δεν σας αξίζει. Γιατί κλέβετε το «μελάνι» του, που δεν είναι άλλο απ’ το αίμα του αγώνα του για μια ζωή χωρίς σκοτωμένους στα μέτωπα των χρημά­των, χωρίς τα χρήματα που σκλαβώνουν και σκοτώνουν...

Χάσουμε ή νικήσουμε, μόνοι μας ή με όλους τους άλλους, μία και μόνο μία η Αλήθεια μας μέχρι το Τέλος!.. Δεν θα γίνουμε ποτέ η ορχήστρα και η συνοδεία του Κτήνους!

(Όταν όλοι μπαίνουν στο ίδιο τσου­βάλι με τους εξουσιαστές, αλήθεια, με ποιους θα γίνει ο αγώνας για λευτε­ριά και δικαιοσύνη; Θα μείνει κανένας τελικά δίπλα μας εκτός από «γεννη­μένους επαναστάτες» και «σωτήρες αντάρτες» από τον σούπερ ουρανό της γαμημένης σας πρωτοπορίας;).

*Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κά­ιν) είναι «μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό Κίνημα».

πηγή