Κλεάνθης Γρίβας

Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία της Ευρώπης που μια χώρα μετατρέπεται σε αποικία μέσω «δημοκρατικών» διαδικασιών, δηλαδή με τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών της.

● Η πρώτη αφορούσε την Αυστρία του 1938, όπου ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ποσοστό των πολιτών της (99,7%) επικύρωσε με δημοψήφισμα στις 10 Απριλίου 1938, την προσάρτηση της χώρας τους στο Γ’ Ράϊχ του ναζιστικού εθνικισμού.

● Η δεύτερη αφορά την Ελλάδα του 2012, όπου ένα συντριπτικά μειοψηφικό ποσοστό των πολιτών της (29,8% του εκλογικού σώματος) αποφάσισε με εκλογές στις 17 Ιουνίου 2012, την προσάρτηση της χώρας τους στο Δ’ Ράϊχ του νεο-γερμανικού εθνικισμού.

ΑΥΣΤΡΙΑ 10-4-1938: ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗΣ 99,72%

● Στις 11 Μαρτίου 1938, ο Χίτλερ, απαιτεί από τον αυστριακό καγκελάριο Σούσνινγκ, να παραδώσει την εξουσία στους Ναζί και να διοριστεί καγκελάριος ο ναζιστής Άρτουρ Σέις-Ίνκβαρτ, με την απειλή ότι θα εισέβαλε στη χώρα. Ο Αυστριακός καγκελάριος αρνείται να αποδεχτεί το τελεσίγραφο και παραιτείται.

● Στις 12 Μαρτίου 1938, o χιτλερικός στρατός εισβάλλει στην Αυστρία και γίνεται ενθουσιωδώς δεκτός από πλήθος κόσμου.

● Στις 13 Μαρτίου 1938, η Αυστρία προσαρτάται στο Γ’ Ράιχ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου (η οποία έπρεπε να επικυρωθεί με δημοψήφισμα), και αναγορεύεται σε επαρχία Όστμαρκ, με κυβερνήτη τον ναζιστή Σέις-Ίνκβαρτ.

● Στις 10 Απριλίου 1938, η προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ’ Ράιχ επικυρώνεται με δημοψήφισμα από το 99,73% των ψηφισάντων.

● Μεταξύ των πολιτικών τάχθηκαν υπέρ της προσάρτησης ήταν και γνωστός σοσιαλδημοκράτης Καρλ Ρένερ (Karl Renner) που έκανε έκκληση στους Αυστριακούς να την υπερψηφίσουν.

● Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ: Μετά την στρατιωτική συντριβή του Γ’ Ράιχ, οι νικητές κατάργησαν την προσάρτηση (27 Απριλίου 1945), και η Αυστρία τέθηκε υπό συμμαχική κατοχή μέχρι το 1955 (όταν υπογράφηκε η Συνθήκη του Αυστριακού Κράτους και η Διακήρυξη της Ουδετερότητας).

ΕΛΛΑΔΑ 17-6-2012: ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗΣ 29,8%

● Στις 17 Ιουνίου 2012, στην Ελλάδα, ένα συντριπτικά μειοψηφικό ποσοστό των πολιτών της (29,8% του εκλογικού σώματος) αποφάσισε την προσάρτηση της χώρας τους στο Δ’ Ράϊχ του νεο-γερμανικού εθνικισμού.

● Με το εκλογικό σώμα διαιρεμένο σε συμμετέχοντες (62,5%) και απέχοντες (37,5%), μια κραυγαλέα μειοψηφία του εκλογικού σώματος, το 29,8% ή 3 στους 10 Έλληνες (με την αποφασιστικότατη συμβολή της καινοφανούς πολιτικής διαστροφής του «μπόνους» των 50 εδρών των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου) αποφάσισαν την αποικιοποίηση της χώρας από το Δ’ Ράϊχ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Σχεδόν 4 στους 10 Έλληνες απείχαν, εκφράζοντας ίσως την αηδία τους για το πολιτικό «σύστημα» (την οποία συμμερίζομαι απολύτως) αλλά αδιαφορώντας για το γεγονός ότι με την αποχή τους ενδυνάμωναν αυτό ακριβώς που τους προκαλούσε αηδία.

Ο λόγος είναι απλός. Όταν το αντικείμενο της αποστροφής μας παίρνει 2 εκατομμύρια ψήφους, αυτό ισοδυναμεί:

Mε το 25,0% εάν ψηφίσουν 8.000.000 πολίτες.

Mε το 33,3% εάν ψηφίσουν 6.000.000 πολίτες.

Με το 50,0% εάν ψηφίσουν 4.000.000 πολίτες.

Μ’ άλλα λόγια, όσο μειώνεται η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές, τόσο αυξάνεται η ποσοστιαία δύναμη (και βουλευτική εκπροσώπηση) του πρώτου κόμματος (και, αντιστρόφως).

Με την αποχή, σε ατομικό επίπεδο εκτονώνεται η αποστροφή μας στους «θεσμούς» και τους «πρωταγωνιστές» της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, αλλά σε συλλογικό επίπεδο ενισχύεται αυτό που μας προκαλεί αποστροφή, επιτρέποντας στην κλεπτοκρατία να αποφασίζει κατά το δοκούν για την πορεία της χώρας.

Από το 62,5% που ψήφισαν:

● Η δικομματική μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία έλαβε 41,92% των ψηφισάντων, το οποίο αντιστοιχεί στο 26,0% του εκλογικού σώματος.

● Με την μετεκλογική προσθήκη της «τσόντας Κουβέλη» (6,25% των ψηφισάντων ή 3,8% του εκλογικού σώματος), η μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία έφτασε στο 48,0% των ψηφισάντων, το οποίο αντιστοιχεί στο 29,8% του εκλογικού σώματος.

Έτσι, μια κραυγαλέα μειοψηφία του εκλογικού σώματος, το 29,8% ή 3 στους 10 Έλληνες (με την αποφασιστική συμβολή της πολιτικής διαστροφής του «μπόνους» των 50 εδρών των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου) αποφάσισαν την αποικιοποίηση της χώρας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

**************   *************

● Στις 6 Μαΐου 2012, το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, διαμόρφωσε ένα σκηνικό που δεν επέτρεπε την απρόσκοπτη εφαρμογή των σχεδίων του Γερμανικού νεοεθνικισμού για την μετατροπή της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε ζώνη οικονομικής κυριαρχίας της Γερμανίας.

Ύστερα από μια εβδομάδα, ο θίασος ποικιλιών της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας παραδέχθηκε δημοσίως την αδυναμία του να σχηματίσει κυβέρνηση (και να διασφαλίσει χρόνο για την ανασυγκρότησή του) και ο πρόεδρος της δημοκρατίας αναγκάζεται να διορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση για τη διενέργεια νέων εκλογών στις 17 Ιουνίου.

● Από τις 12 Μαΐου μέχρι τις 16 Ιουνίου 2012, η χώρα ζει σε μια κατάσταση σκοπούμενης άγνοιας, ιδιοτέλειας, εκλογικής απάτης και φόβου, παράγοντες που δρουν αυτοτελώς και συνδυαστικά, συγχρόνως.

Απ’ αυτούς τους παράγοντες, οι τρεις (άγνοια, ιδιοτέλεια και εκλογική απάτη) ήταν σταθερά παρόντες σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, ενώ ο τέταρτος (φόβος) ήταν το στοιχείο που προστέθηκε στο μείγμα κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση.

● Η άγνοια καθορίζει άμεσα την εκλογική συμπεριφορά εκείνων που δεν διαθέτουν τις αναγκαίες προσλαμβάνουσες για να διακρίνουν ανάμεσα στην ασύστολη προπαγάνδα των μιντιακών μπαμπουίνων των κλεπτοκρατών και στην ψύχραιμη επιχειρηματολογία των αντιπάλων τους.

Έχοντας καταδικαστεί σε παντελή έλλειψη καλλιέργειας κριτικής σκέψης από δεκαετίες εξουσιαστικής χειραγώγησης, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, αδυνατεί να διακρίνει ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα που αναμειγνύεται σε άνισες δόσεις και διατυπώνεται με ακατανόητους όρους (επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, ομόλογα, δομημένα ομόλογα, καλυμμένα ομόλογα, swaps, spreads, επιτόκια 6μηνων, 12μηνων, 2ετών, 3ετών, 10ετών ομολόγων, κ.α.). Και, συνεπώς, μπορεί εύκολα να χειραγωγείται στην κατεύθυνση από τη δράση που καθορίζουν οι άλλοι τρεις παράγοντες.

● Η ιδιοτέλεια καθορίζει άμεσα την εκλογική συμπεριφορά όλων εκείνων που εμπλέκονται ως μεσάζοντες ή αποδέκτες των «λειτουργιών» του «πελατειακού κράτους» που οικοδομήθηκε από τα κόμματα της κλεπτοκρατίας και απομυζούσε κάθε ικμάδα της ελληνικής κοινωνίας επί δεκαετίες.

● Η εκλογική απάτη αφορά τη χρήση εργαλείων «θεσμοποιημένων» και μη εργαλείων, που ξεκινούν από την εκπόνηση καλπονοθευτικών συστημάτων και φτάνουν στην ανοικτή νόθευση της βούλησης του εκλογικού νόμου με ρυθμίσεις τύπου καζίνο ή σούπερμαρκετ (όπως, η καθιέρωση του «μπόνους» των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα).

● Ο φόβος καλλιεργήθηκε συστηματικά με τη χρήση της τρομοκρατίας, που ασκήθηκε με τις σύγχρονες τεχνικές του ψυχολογικού πολέμου, οι οποίες εφαρμόζονται μόνο σε συνθήκες πολέμου.

Μια ματιά στα εγχειρίδια Ψυχολογικού Πολέμου που διδάσκονται στις Σχολές Πολέμου όλων των χωρών ή στα αντίστοιχα εγχειρίδια της CIA για τη χειραγώγηση του πληθυσμού των ελεγχόμενων χωρών, αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα κατά την περίοδο που προηγήθηκε των εκλογών της 17^ης Ιουνίου 2012, εφαρμόστηκε μια κεντρικά καθοδηγούμενη τρομοκρατική επιχείρηση, μια «στρατηγική της έντασης» που είχε όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την ιταλική αντίστοιχή-της κατά την περίοδο των «μολυβένιων χρόνων» με εξαίρεση την ανθρωποθυσιαστική της παράμετρο.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

● Στις 17 Ιουνίου 2012, η συνδυασμένη δράση αυτών των παραγόντων παρήγαγε ένα αποτέλεσμα μέσα από το οποίο μια μειοψηφία του εκλογικού σώματος (29,8%):

1) Νομιμοποίησε την μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία ως αποκρουστική καρικατούρα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».

2) Αυτοπροσδιορίστηκε ως ένα σύνολο υπηκόων οι οποίοι μεταβιβάζουν σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αποφασίζει και να νομοθετεί εξ’ ονόματος τους και εναντίον τους.

3) Προσδιόρισε τη σχέση της με την κρατική εξουσία ως σχέση δουλική, στην οποία μπορεί να υφίσταται μόνο ως δουλοπρεπής υπήκοος.

4) Επιβεβαίωσε τη θεμελιώδη διαπίστωση ότι η έμμεση δήθεν «δημοκρατία» αποτελεί πλήρη αναίρεση και ριζική άρνηση της δημοκρατίας: Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.

5) Αποδέχθηκε την αναγωγή της σε τραγική φιγούρα στο τελετουργικό της αναγωγής του υπηκόου σε δήθεν «πολίτη» για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μέσω του οποίου απλώς επικυρώνεται δημοσίως η εν λευκώ εξουσιοδότηση των υπηκόων στους επαγγελματίες πολιτικούς να αποφασίζουν για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των ευτελών συμφερόντων και των εξευτελιστικών προνομίων τους.

Και πάνω απ’ όλα:

6) Αποφάσισε την προσάρτηση της Ελλάδας στο Δ’ Ράϊχ του νεο-γερμανικού εθνικισμού, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της παλαιο-κομμουνίστριας Α. Μέρκελ, και του μιζαδόρου Β. Σόϊμπλε.

Τρεις μέρες μετά τις εκλογές, άρχισε η προετοιμασία του εδάφους, με την «αποκάλυψη» από την εφημερίδα Die Presse ότι:

«Δέκα χώρες επεξεργάζονται σχέδιο για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που θα παρουσιαστεί το φθινόπωρο…

Με άτυπη αναφορά τους, δέκα κορυφαίοι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ (με επικεφαλής τον Γερμανό Γκίντο Βεστερβέλε) προτείνουν τη δημιουργία Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ και την υιοθέτηση Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου…

Στην ομάδα συμμετέχουν οι υπουργοί Εξωτερικών των εξής χωρών: Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ισπανία, και εκπρόσωπος της γαλλικής κυβέρνησης.

Οι δέκα υπουργοί ουσιαστικά υποστηρίζουν το σχέδιο της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, η οποία έχει ζητήσει να αποκτήσει η ΕΕ ισχυρότερες εξουσίες σε κεντρικό επίπεδο για τη διαχείριση των εθνικών προϋπολογισμών…

Στο πλαίσιο αυτό, οι δέκα ΥΠΕΞ διερευνούν κατά πόσο θα μπορούσε να εξελιχθεί ο νέος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) σε ένα ευρωπαϊκό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

Μια πρώτη παρατήρηση αφορά το γεγονός ότι στις χώρες που συμμετέχουν σ’ αυτή τη διεργασία, απουσιάζουν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και άλλες χώρες της ευρωζώνης. Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί μια προϊδέαση για τους στόχους της πολιτικής του Γερμανικού νέο-εθνικισμού απέναντι στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο.

Στο δίλημμα Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη, η Γερμανία έχει διαλέξει ευθύς εξαρχής τη Γερμανική Ευρώπη. Κι αυτό περνάει μέσα από την οικονομική αποικιοποίηση των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Εάν η προσπάθεια αυτή καταστεί ατελέσφορη εξαιτίας της αντίστασης των υπό αποικιοποίηση χωρών, η Γερμανία θα εγκαταλείψει την ενωμένη Ευρώπη και θα επιστρέψει στη ζώνη του Μάρκου.

Η Ελλάδα, σ’ αυτό το οικονομικό και γεωπολιτικό «παιχνίδι» που την υπερβαίνει, θα μπορούσε να παίξει ένα ουσιαστικό ρόλο πυροδότη και καταλύτη των εξελίξεων στο ευρωπαϊκό πεδίο.

Αλλά, ατυχώς, στις 17 Ιουνίου 2012, οι Έλληνες (επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» / Samuel Johnson), για μια ακόμη φορά επέλεξαν τη βεβαιότητα της δουλείας από τους κινδύνους της ελευθερίας, παραχωρώντας στους εξουσιοφρενείς επαγγελματίες πολιτικούς μια εν λευκώ εξουσιοδότηση, η οποία τους επιτρέπει να διευρύνουν αενάως τα υλικά τους συμφέροντα και τα προνόμιά τους και να επιλύουν με επίπλαστο τρόπο τα πλείστα όσα (αν)επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά τους προβλήματα.

Κλεάνθης Γρίβας

πηγή