Ο λαός πάει να κάνει κάτι. Πολύ σημαντικό και πρωτοφανές.

Μεγάλα στρώματα του λαού υπερβαίνουν τους παλιούς διαχωρισμούς και την ένταξη δεξιά-αριστερά. Οι νεώτεροι μάλιστα, ένα από τα πιο πληττόμενα και σίγουρα το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, δεν μπήκαν ποτέ στην λογική των κομματικών και παραταξιακών διαχωρισμών που μπήκαμε κάποιοι από μας τους παλιότερους.

Αυτή η ρήξη με το παλιό διαχωριστικό παρελθόν δεν σημαίνει πως τα τμήματα αυτά του λαού, που βγαίνουν από τα ιδεολογικά-κομματικά-παραταξιακά μαντριά, δεν αντιλαμβάνονται πως η κοινωνία είναι βασικά χωρισμένη σε δυο “κόμματα”: των πλουσίων και των φτωχών. Των μόνιμα σε φορολογική ασυλία και των μόνιμα αιμοδοτών του δημόσιου ταμείου. Των μόνιμα κερδισμένων και των μόνιμα εκμεταλλευομένων.

“Η πλάκα είναι” δηλαδή πως αυτή η συνειδητοποίηση ξεφεύγει από τα παλιά δεξιά-αριστερά στεγανά. Συμβαίνει ταυτόχρονα και σε “δεξιούς” και σε “αριστερούς” πολίτες. Οι “δεξιοί” πολίτες δεν φοβούνται πια να πούνε την λέξη καπιταλισμός σήμερα. Την λέξη αδικία. Την λέξη εκμετάλλευση. Και οι “αριστεροί” πολίτες ανακαλούν τον πατριωτισμό της αντίστασης και τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα.

Την “ιδεολογική άβυσσο” την συντηρούν οι κομματικές ηγεσίες. Για τα λαϊκά στρώματα σημαίνει όλο και λιγώτερα πράγματα. Ολο και περισσότεροι “δεξιοί” κι “αριστεροί” πολίτες συναντώνται πολιτικά έχοντας κοινά αιτήματα για την οικονομία και για μια σειρά άλλα θέματα. Ακόμη και θέματα που για την μια ή την άλλη πλευρά ήταν μέχρι χθες το απόλυτο ταμπού.

Κι είναι θέμα χρόνου, μεγάλα τμήματα του λαού, να φτάσουν σε μια ευρεία συναίνεση ακόμα και για τα πιο ακανθώδη και αμφιλεγόμενα ζητήματα. Και να αναζητήσουν έναν δημοκρατικό τρόπο ώστε να παίρνουν αποφάσεις για εκείνα τα ζητήματα για τα οποία δεν υπάρχει πλατειά συναίνεση μεταξύ τους.

Η πραγματική δημοκρατία γίνεται πια αίτημα της κοινωνίας. Και η δημοκρατία καθιστά την κομματική-παραταξιακή ένταξη λιγώτερο χρήσιμη, κι αναδεικνύει επιτέλους την αξία του να έχει ο κάθε ξεχωριστός πολίτης δεξιές ή αριστερές απόψεις και θέσεις.

Η σήψη και η διαφθορά, η μόνιμη πολιτική κοροϊδία κι όλα τα φαινόμενα εκείνα για τα οποία ο κοινοβουλευτισμός είναι ο βιότοπος και που ταυτόχρονα τον απαξιώνουν, δεν αφήνουν ελπίδες στο σύστημα πως θα καταφέρει να ξαναμαντρώσει στον ίδιο βαθμό τους πολίτες στο δίπολο αριστερά-δεξιά. Να τους ξανα-διχάσει. Ωστε να συνεχίσει να τους ελέγχει.

Το σύστημα, κι όποιος άλλος, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως όλο και περισσότεροι “αριστεροί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “δεξιές” θέσεις και πως όλο και περισσότεροι “δεξιοί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “αριστερές” θέσεις.

Είναι μια προετοιμασία αυτή, την οποία κάνει ο λαός μας, για το επόμενο βήμα του: την πραγματική δημοκρατία.

Την δημοκρατία που βασίζεται στις απόψεις των πολιτών και όχι στην εκ των προτέρων ένταξή τους στην δεξιά ή την αριστερά, δηλαδή στην εκ των προτέρων δογματική πολιτική τοποθέτηση και ένταξη, και στα ψυχολογικά αδιέξοδα που συχνά αυτή η ένταξη οδηγεί. .

Στην δημοκρατία των απόψεων των πολιτών, που αλλάζουν και ξανα-αλλάζουν και διαρκώς διαφοροποιούνται, που συγκρούονται με άλλες απόψεις, δοκιμάζονται και δοκιμάζουν, ακυρώνουν παλιές ιδέες, διαμορφώνουν και γεννούν νέες.

Ο λαϊκός άνθρωπος οργώνει το έδαφος από το οποίο θα ξεπηδήσει ο πολίτης. Και μάλιστα το κάνει ερήμην των κομμάτων. Τα οποία μόνο να χάσουν έχουν από αυτή την διαδικασία, την οποία ο λαός μας έχει θέσει ήδη σε κίνηση.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική, λέγοντας βαθμιαία όχι στον οπαδισμό. Προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική των πολιτών. Και όχι των εκ προοιμίου οπαδών του κάθε κόμματος και κομματάρχη.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για να συγκροτήσει αυτό που ο Αριστοτέλης ονομάζει “πολιτική κοινωνία”.

πηγή