Παλιό, αλλά διαχρονικό...

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Από όλη αυτή την εκπόρνευση – το χρήμα που αλλάζει χέρια και τις προσφερόμενες υπηρεσίες – ο μοναδικός που πηδιέται πραγματικά είναι ο κοσμάκης».

Η... τολμηρή αυτή άποψη δεν διατυπώθηκε από κάποιον δημοσιογράφο ή αναλυτή του «Π». Aνήκει στον οικονομολόγο Τζέραλντ Σελέντε, ιδρυτή και διευθυντή του The Trends Research Institute, και διατυπώθηκε στην οικονομική επιθεώρηση Trends Journal, της οποίας είναι εκδότης. Την ανέφερε χθες ο εξαίρετος συνάδελφος Ρούσσος Βρανάς στην εφημερίδα «Τα Νέα», στη στήλη του Δρόμοι (παρεμπιπτόντως, μία από τις τέσσερις - πέντε ποιοτικότερες και πιο τεκμηριωμένες στον αστερισμό των φτωχών σε πρωτοτυπία και εγκυρότητα ελληνικών ΜΜΕ).

Η παραπάνω ατάκα του Σελέντε απαντούσε στο ρητορικό ερώτημα: «Γιατί οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας, που συνήθως διαφωνούν σε όλα, πάντα συμφωνούν σε κάθε κρίση πως πρώτοι από όλους πρέπει να σωθούν οι τραπεζίτες;». Η απάντηση  του οικονομολόγου είναι απλή: «Επειδή και αυτοί (σ.σ.: οι πολιτικοί) πουλιούνται και αγοράζονται όπως όλα».

Επειδή όμως το άρθρο του Βρανά είναι πλήρως τεκμηριωμένο, παραθέτει και την αντίθετη άποψη, αυτήν του επίσης οικονομολόγου Ντόναλντ Μπούντρο, καθηγητή των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον, ο οποίος «δεν βρίσκει τον παραλληλισμό με τις πόρνες ακριβή. Πιστεύει πως ο χαρακτηρισμός “προαγωγοί” θα ήταν ακριβέστερος, αφού αυτοί οι πολιτικοί πλασάρουν τους τραπεζίτες στον λαό».

Κατά έναν... παράξενο τρόπο, διαπιστώνω ότι καθημερινά ο Σελέντε δικαιώνεται. Στις ΗΠΑ, ας πούμε, χθες η ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας Γερουσία απέρριψε το νομοσχέδιο του Ομπάμα που αποσκοπούσε στη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας. Η ίδια Γερουσία απεχθάνεται κάθε ιδέα περαιτέρω φορολόγησης των υπερκερδών των αμερικανικών επιχειρήσεων – και των τραπεζών – και αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων στην απόπειρα του Ομπάμα να στήσει ένα υποτυπώδες εθνικό σύστημα υγείας.

Υπό οποιαδήποτε δε σύνθεση και πλειοψηφία, είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι δεν πρόκειται επ’ ουδενί να αντιταχθεί σε οποιοδήποτε μελλοντικό αίτημα των τραπεζών για «στήριξη»...

Ποιο είναι το... «παράδοξο»; Ότι ο Ομπάμα, ο οποίος έχει επιχειρήσει να δώσει μια στοιχειώδη κοινωνική χροιά σε πλευρές της πολιτικής του, όπως σημειώνει το παραπάνω άρθρο, είναι ο κατ’ εξοχήν ευνοημένος από τις χορηγίες των τραπεζών την τελευταία εικοσαετία. Άρα μάλλον δεν είναι εχθρός τους...

Ένα ακόμη «παράδοξο» είναι το ότι ο κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ, μόλις πριν από λίγες μέρες, διαπίστωσε δημοσίως ότι η ανεργία είναι μακράν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας του. Προφανώς ούτε αυτός είναι εχθρός των τραπεζών...

Το... μπορντέλο της Ευρώπης

Κατά έναν επίσης παράξενο τρόπο ο Σελέντε δικαιώνεται και στην Ευρώπη και κυρίως στην ευρωζώνη. Εδώ όπου τα ενεργητικά των τραπεζών, όπως συχνά θυμίζει ο Δ. Καζάκης, οι μεγάλες τράπεζες συχνά ξεπερνούν κατά πολύ το ΑΕΠ των χωρών στις οποίες είναι εγκατεστημένες. Και εδώ λοιπόν η κυριότερη έγνοια της «πολιτικής πορνείας» (με την έννοια πάντα που δίνει ο Σελέντε...) είναι η στήριξη των τραπεζών με μέσα και τρόπους που πάντα ζημιώνουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

1. Πώς αλλιώς να περιγράψει κάποιος τον φαύλο κύκλο «στήριξη κλυδωνιζόμενων τραπεζών από τα κράτη, με συνέπεια τις κρατικές κρίσεις χρεών, οι οποίες έχουν αποτέλεσμα μια νέα τραπεζική κρίση την οποία πρέπει πάλι να πάρουν στις πλάτες τους οι φορολογούμενοι της Ευρώπης». Ενώ μάλιστα οι λαοί χρεοκοπούν χωρίς οι τράπεζες τελικά να σώζονται...

2. Πώς αλλιώς να περιγράψει κάποιος την έφεση της Ευρώπης στα μαϊμού στοιχεία και τα μουσαντένια stress test των τραπεζών – με τα οποία «πίεζαν» προς τα κάτω τα στοιχεία των επισφαλειών πιστεύοντας ότι... σώζουν τις τράπεζες, ενώ στην πραγματικότητα απλώς συγκάλυπταν για πολύ λίγο τα καταφανή χάλια τους;

Κι αυτό μάλιστα την ώρα που παρενέβαιναν στα στατιστικά της Ελλάδας, με τη συμμετοχή της αρμόδιας ελληνικής αρχής, ώστε να πειράξουν «προς τα πάνω», με... ειδικές για τη χώρα μας μετρήσεις, το έλλειμμα και το χρέος και να εντείνουν τα ήδη πολύ καταστροφικά μέτρα που είχαν αποφασιστεί προς όφελος των δανειστών – και κυρίως των τραπεζών...

Συνειρμοί με την Ελλάδα

Πώς αλλιώς να περιγράψει κάποιος τις επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία στέρησε από την Ελλάδα όχι μόνο την εθνική και οικονομική κυριαρχία, σε βαθμό που ούτε επί γερμανικής στρατιωτικής κατοχής δεν συνέβη, αλλά ακόμη και τη διεθνή νομική ασυλία του κράτους, προκειμένου να αποπληρώσει «μέχρι το τελευταίο ευρώ» τα δάνεια που πήραν ο ίδιος ο Παπανδρέου και οι προηγούμενες κυβερνήσεις;

Και, εν τέλει, τι έγινε που χθες παραδέχτηκε επί της ουσίας ο ίδιος αυτός Παπανδρέου ότι όλα αυτά που έλεγαν ο ίδιος και οι υπουργοί του – τα περί αποφυγής της πτώχευσης – ήταν παπαριές καμαρωτές και φρικαλέα ψέματα, διότι εν τέλει «η Ελλάδα βρίσκεται σε συνομιλίες με τους εταίρους μας στην ευρωζώνη με σκοπό τη μείωση του χρέους».

Δηλαδή η Ελλάδα πάει κανονικότατα επισήμως – ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – για την από καιρό προαναγγελθείσα πτώχευση. Αυτή που εξ αρχής λέγαμε ότι είναι αναπόφευκτη – αλλά στο όνομα της αποφυγής της δεσμεύτηκαν η χώρα και ο ελληνικός λαός με όρους δουλοκτησίας περιμένοντας, πολύ σύντομα, πολύ χειρότερα απ’ όσα δολοφονικά έχουν ήδη επιβληθεί.

Κι όλα αυτά στο όνομα της «αξιοπιστίας» και της «αποπληρωμής μέχρι το τελευταίο ευρώ», η οποία, κατά τον ίδιο αυτόν Παπανδρέου, ήταν... «ζήτημα τιμής», αν τυχόν δεν έχετε πολιτικό αλτσχάιμερ...

Ένας ακόμη συνειρμός που εκκινεί από την ανωτέρω διαπίστωση του Σελέντε έχει αφορμή όχι τις κυβερνητικές επιλογές, αλλά έναν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, από αυτούς που κάθε τρεις και λίγο διαφοροποιούνται από τη «γραμμή» και διαμαρτύρεται, αλλά στο τέλος ψηφίζουν τα πάντα στη Βουλή. Τι λέει λοιπόν ο εν λόγω κύριος;

«Το ερώτημα είναι μέχρι πότε μπορεί να αντέξει η οικονομία της χώρας και η κοινωνία μέτρα και άλλα μέτρα χωρίς να βλέπει ότι αυτά τα μέτρα οδηγούν κάπου, πιάνουν τόπο και εν πάση περιπτώσει με οδύνες κάποια στιγμή θα βγούμε από αυτό το μεγάλο λούκι που έχουμε μπει. Λοιπόν, αυτό είναι το βασικό ερώτημα και το ερώτημα αυτό είναι εναγώνιο...».

Κάτι τέτοια για το... λούκι πήγε να πει και χθες σε συνέντευξή του στο «Ράδιο 9» και στον Μπάμπη Παπαπαναγιώτου. Όταν ο δημοσιογράφος τον στρίμωξε ρωτώντας τον αν θα ψηφίσει το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου του Βενιζέλου, το οποίο καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και μειώνει τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα – διότι απατάσθε αν νομίζετε ότι μόνο το Δημόσιο συνιστά πρόβλημα ανταγωνιστικότητας σ’ αυτή τη χώρα – ο βουλευταράς επιχείρησε να πει ότι οι συμβάσεις δεν καταργούνται.

Ύστερα από μερικές δημοσιογραφικές «ψιλές», αναγκάστηκε να παραδεχτεί την πραγματικότητα περί το εν λόγω άρθρο, αλλά έμενε μια εκκρεμότητα: θα το ψηφίσεις άνθρωπέ μου; Με λίγη ακόμη πίεση, ο αγωνιών Ρομπέν της κοινωνικής απαντοχής... μεγαλούργησε: «Αν το άρθρο 37 είναι η κόκκινη γραμμή της τρόικας, ναι, θα το ψηφίσω».

Έτσι έμεινε ο εμβρόντητος Παπαπαναγιώτου να αναρωτιέται ποιοι διάολο έστειλαν αυτόν τον τύπο στη Βουλή: ο ελληνικός λαός ή η τρόικα. Και γιατί ο εκλεγμένος αυτός αστέρας της πολιτικής βλέπει μόνο την «κόκκινη γραμμή» της τρόικας και όχι αυτήν της ρημαγμένης και λεηλατημένης ελληνικής κοινωνίας. Την ώρα μάλιστα που διαμαρτύρεται και «αγωνιά» για την κοινωνία που δεν αντέχει έναν ακόμη βιασμό. Ψιλά γράμματα, φίλτατε συνάδελφε...

Σήψη και αρπακτικά

Επίλογος: Στην Ελλάδα ελληνικές και ξένες μεγάλες εταιρείες έστηναν για δεκαετίες ακριβοπληρωμένα πάρτι διαφθοράς, με ομολογημένες και διαπιστωμένες πολιτικές και κομματικές μίζες, τις οποίες ουδέποτε... «φάγαμε μαζί», ενώ επιχειρηματίες απομυζούσαν το κράτος και το δημόσιο χρήμα, χωρίς ποτέ να ρισκάρουν ούτε ένα ευρώ.

Και τι έγινε που άρπαζαν – και κάποιοι ακόμη αρπάζουν – τα άντερά τους; Οι περισσότεροι από δαύτους χρωστάνε τρομακτικά λεφτά στις τράπεζες. Λες και όσα έβγαλαν εδώ και χρόνια εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης. Λες και βρίσκονται σε προσωπικούς εξωχώριους λογαριασμούς την ώρα που τα αφεντικά της χώρας απολύουν το προσωπικό των εταιρειών τους.

Και βέβαια μην πιστέψετε πως απολύουν επειδή το πρόθυμο πολιτικό προσωπικό δεν τους μπουκώνει (και δεν μπουκώνεται) άλλο. Στην πραγματικότητα το φαλιρισμένο κράτος – το οποίο, ύστερα από τη σήψη, είναι έτοιμο να παραδοθεί στη διάλυση – δεν μπορεί να τους εξασφαλίζει την ατομική μασαμπούκα. Η διάλυση επέρχεται με τρομακτική ταχύτητα.

Καθώς ο χρόνος τελειώνει για όλους – μα για όλους... – το μόνο ελπιδοφόρο είναι ότι η κοινωνία επιτέλους δείχνει να απογαλακτίζεται από την πολιτική του πεζοδρομίου και της διαφθοράς. Κανείς δεν ξέρει αν θα προλάβει να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά τουλάχιστον θα βγει σοφότερη.

Όσο για τον αξιότιμο κύριο Σαλέντε, η θεωρία του περί πολιτικής πορνείας είναι, αν μη τι άλλο, βάσιμη. Αλλά επιπέδου Γυμνασίου. Αν κάποτε θελήσει να την τελειοποιήσει, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα από την ταπεινή μας χώρα. Είναι βέβαιο ότι θα κάνει και διδακτορικό. Αρκεί να μην αργήσει. Διότι Ελλάδα δεν βλέπω να βρίσκει. (Thanks Giorgos...).

ΥΓ. 1: Επειδή κάποιες... μιξοπαρθένες είναι πιθανόν να θιγούν από τη συσχέτιση πορνείας και πολιτικής, τους παραπέμπω στον (πολιτικά...) αείμνηστο Κώστα Καραμανλή, τέως πρωθυπουργό, και στην αξέχαστη ρήση του (εν μέσω κοκορετσιού και σπληνάντερου): «Πέντε νταβατζήδες κυβερνούν την Ελλάδα».

Μόνο που νταβατζήδες χωρίς πόρνες δεν υπάρχουν. Κι αν οι νταβατζήδες κυβερνούν, προφανώς δεν το κάνουν αυτοπροσώπως, αλλά διά νομιμοποιημένων με την ψήφο μας αντιπροσώπων. Κάποιοι εκ των οποίων αναλαμβάνουν οικειοθελώς και αυτοβούλως τον ρόλο που περιγράφει ο Σελέντε. Το ότι ο Καραμανλής έπεσε εν μέσω σκανδάλων θα πρέπει (;) να θεωρηθεί... συμπτωματικό.

ΥΓ. 2: Όταν το πρώτο Ντούο Φαλιμέντο των Γιώργηδων (Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου – ο Βενιζέλος άργησε να μπει στο «παιχνίδι» και να το κάνει Τρίο) άρχισε να τσιρίζει διεθνώς «Είμαστε διεφθαρμένοι», «Είμαστε Τιτανικός», «Βουλιάζουμε», «Χρεοκοπούμε», «Ελάτε να μας σώσετε», «Είμαστε πλούσιοι και θα σας πληρώσουμε» και όλα τα άλλα όμορφα, όλη η κερδοσκοπία και η τοκογλυφία του πλανήτη  έπεσαν πάνω μας. Ίνα πληρωθή το διαχρονικόν: «Μάθανε πως πηδιόμαστε, πλακώσαν κι οι εταίροι»...

πηγή