Γράφοντας το άρθρο με την άποψη ενός ειδικού επί θεμάτων ναρκωτικών, διαπίστωσα πόσο σημαντική ήταν η ποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης για την εξύφανση της γνωστής πολιτικής απαγόρευσης της χρήσης ορισμένων ναρκωτικών ουσιών, ενώ άλλα ναρκωτικά, όπως τα τσιγάρα και κυρίως το αλκοόλ, αφέθηκαν ελεύθερα αν και ήταν ολοφάνερα επιβλαβή για τη δημόσια υγεία. Αυτή η πολιτική απαγόρευσης γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις ΗΠΑ, μέσω προπαγάνδας. Θα προσπαθήσω να δείξω ορισμένα συμφέροντα που κρύβονταν πίσω από αυτή την πολιτική.

Όπως είδαμε, η κάνναβη δεν βρισκόταν στη λίστα των επιβλαβών ουσιών του Διεθνούς Συνεδρίου της Χάγης, το 1912, και θα ήταν παράλογο να βρισκόταν αφού από αυτή παραγόταν το 85% των τότε φαρμάκων.Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του The Emperor wears no clothes (ο Αυτοκράτορας είναι Γυμνός), ο  Jack Herer μας δείχνει την έκθεση του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ του 1916, που έλεγε ότι  αν αναπτυσσόταν τεχνολογία την οποία κατείχαν (με άλλα λόγια είχαν την πατέντα της και θα μπορούσαν να την παράγουν), η καλλιέργεια κάνναβης θα γινόταν η κύρια γεωργική παραγωγή των ΗΠΑ. Η μαριχουάνα, την οποία, ας θυμίσουμε εδώ, πήγε στην Αμερική ο Κολόμβος, ευδοκιμούσε πολύ καλά στα εδάφη των ΗΠΑ.

Στην ίδια αναφορά του Υπουργείου Γεωργίας, γινόταν λόγος για μια καινούρια τεχνολογία παραγωγής πολτού από κάνναβη την οποία είχε εφεύρει ομάδα επιστημόνων αυτού του Υπουργείου. Η χρήση πολτού από κάνναβη, σήμαινε για αυτούς τους επιστήμονες, 4 φορές μεγαλύτερη παραγωγή καλής ποιότητας  χαρτιού, από αυτή με την χρήση πολτού από δέντρα. Όπως επίσης και 7 φορές λιγότερη βλάβη στο περιβάλλον…

Στο επόμενο Διεθνές Συνέδριο για τα Ναρκωτικά, που έλαβε χώρα στη Γενεύη, το 1925, ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ, ο Harry J. Anslinger - που το 1931 έγινε διευθυντής του FBN (Ομοσπονδιακή Δίωξη Ναρκωτικών), ζήτησε την απαγόρευση της κάνναβης επειδή επέφερε εθισμό και σημαντικές βλάβες στην ανθρώπινη υγεία. Ο Anslinger ήταν αστυνομικός που από το 1917 και μετά ειδικεύτηκε στις ναρκωτικές ουσίες.

Για ρατσιστικούς και πολιτικούς λόγους, ο Anslinger τασσόταν ενάντια στους μεξικανούς μετανάστες, θεωρώντας ότι δεν ήταν ικανοί εργάτες επειδή όλη μέρα κάπνιζαν μαριχουάνα. Έγινε η πιο σημαντική φιγούρα πουριτανού και ρατσιστή των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920. Η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, δεν επιθυμούσε με τίποτα την ενσωμάτωση μαύρων και ισπανόφωνων στην κοινωνία. Η καταδίκη του χασίς, το οποίο κάπνιζαν αυτές οι κατώτερες ράτσες, ήταν άλλο ένα επιχείρημα υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυε τόσο έντονα στις ΗΠΑ.

Το 1931, ο Γενικός Γραμματέας του Υπoυργείου Οικονομικών της κυβέρνησης Χούβερ, ο Andrew Mellon, καλός φίλος του Anslinger τον πρότεινε ως διευθυντή της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (FBN) και η πρότασή του έγινε αποδεκτή. Αυτός ο Mellon ήταν τραπεζίτης (Mellon Bank of Pittsburgh) και κύριος οικονομικός υποστηρικτής της εταιρείας Du Pont (σήμερα είναι μια τεράστια πολυεθνική, τότε ήταν η κύρια βιομηχανία παραγωγής πλαστικών στις ΗΠΑ). Τα συμφέροντα αυτής της εταιρείας, αλλά και του κύριου χρηματοδότη της, του κ. Mellon, θίγονταν άμεσα από την παραγωγή πλαστικού από πολτό κάνναβης, το οποίο μάλιστα πλαστικό ήταν και οικολογικό, αφού μπορούσε να διαλυθεί στο περιβάλλον.

Ο Anslinger, είχε κι άλλον ένα πολύ καλό φίλο, τον Randolph Hearst, τον διάσημο αυτοκράτορα του Τύπου, που έγινε και ήρωας της ταινίας του Citizen Kane (1941) του Όρσον Ουέλς. O Hearst, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν μόνο ο αυτοκράτορας του Τύπου, αλλά και ιδιοκτήτης τεράστιων εκτάσεων όπου καλλιεργούσε δέντρα για χαρτί, ενώ κατείχε και μερικά εργοστάσια για την επεξεργασία του πολτού, διέθετε δηλαδή κάτι που μοιάζει πολύ με μονοπώλιο. Εκείνη την εποχή, αν επιτρεπόταν η καλλιέργεια κάνναβης για παρασκευή χαρτιού, και είδαμε ότι υπήρχε η κατάλληλη τεχνολογία ήδη από το 1916, η ζημιά του  Hearst θα μεταφραζόταν σε δισεκατομμύρια.  δολάρια.

Ο Hearst υποστήριξε φανατικά την εκστρατεία του Anslinger ενάντια στην κάνναβη, και έκανε τη δική του εκστρατεία μέσα από τις εφημερίδες που κατείχε, ενάντια στα καταστρεπτικά αποτελέσματα του καπνίσματος κάνναβης και τρομοκρατώντας το κοινό. Αυτά τα άρθρα, που κυκλοφορούν ακόμη (μέσω του Internet), προκαλούν σήμερα μόνο το γέλιο αφού αποδίδουν στους μαύρους και μεξικάνους χρήστες της κάνναβης πράξεις που δυσκολεύεται κανείς πολύ να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να προέλθουν από τη χρήση αυτής της ουσίας. Ο Hearst χρηματοδότησε και την παραγωγή προπαγανδιστικών ταινιών ενάντια στο χασίς, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε στο Ίντερνετ, για να διασκεδάσετε.

Ο Jack Herer στο: TheEmperor wears no clothes (1985), συμπεραίνει ότι η εταιρεία Du Pont έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ποινικοποίηση της κάνναβης. Είχε την πατέντα της διαδικασίας παραγωγής πλαστικού από κάρβουνο και λάδι και αν αναπτυσσόταν η καλλιέργεια της κάνναβης, θα καταστρεφόταν. Ο Andrew Mellon, ο τραπεζίτης, που ήταν και γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και κύριο οικονομικό στήριγμα της Du Pont, πλάσαρε τον φίλο του αστυνομικό (και διακεκριμένο ρατσιστή) Anslinger στον φιλαράκο του τον πρόεδρο Χούβερ, ως ικανότατο διώκτη της μάστιγας των ναρκωτικών. Ο Anslinger έμεινε διευθυντής της Δίωξης Ναρκωτικών ως το 1962.

Ένας νόμος του 1937 (Marihuana Tax Act of 1937 κατέστησε παράνομη την κατοχή και την διακίνηση  κάνναβης, με εξαίρεση την ιατρική χρήση για την οποία χρειαζόταν όμως να πληρωθεί ένας πολύ μεγάλος φόρος. Η κάνναβη, ύστερα από τις φιλότιμες προσπάθειες του μεγαλοεκδότη, δεν ονομαζόταν πια κάνναβη, αλλά μαριχουάνα, όπως την ονόμαζαν οι Μεξικανοί. Με την ονομασία και μόνο, η κάνναβη παρέπεμπε σε κάτι ξένο, υποβαθμισμένο, φτωχό και ελεεινό...

Για την ιστορία, το 1972, υπό την κυβέρνηση Νίξον, μια Εθνική Επιτροπή επί των Ναρκωτικών, ύστερα από λεπτομερή μελέτη, συμπέρανε ότι η απαγόρευση της κάνναβης παραβίαζε το Σύνταγμα, αλλά η κυβέρνηση δεν θέλησε να δώσει συνέχεια. Το 1973, το Όρεγκον αποποινικοποίησε την κάνναβη.Το Κολοράντο, η Αλάσκα, το Οχάιο και η Καλιφόρνια, την αποιποινικοποίησαν με τη σειρά τους το 1975. Το 1978, η Νεμπράσκα, η Β.Καρολίνα, ο Μισισιπής και η Νέα Υόρκη υιοθέτησαν κάποια μορφή αποποινικοποίησης και η συνέχεια είναι γνωστή...

Το 1916, οι επιστήμονες Jason Merrill και Lyster Dewe του USDA (United States Department of Agriculture), κατάφεραν να κατασκευάσουν χαρτί από πολτό κάνναβης και το συμπέρασμά τους ήταν ότι η κατασκευή χαρτιού με αυτό τον τρόπο ήταν κατα πολύ προτιμότερη από τη συνηθισμένη, με πολτό δέντρων. Πέρα από τα άλλα επιχειρήματα, με εντυπωσίασε το επιχείρημά τους, 96 χρόνια πριν, ότι η επεξεργασία κάνναβης μόλυνε πολύ λιγότερο το περιβάλλον.

Φαίνεται ότι η κάνναβη έπεσε θύμα εκμετάλλευσης της συμμαχίας πολιτικών και βιομηχάνων της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα. Αφενός συνέφερε να περάσει η άποψη ότι αυτοί που τη χρησιμοποιούσαν ήταν παρίες στους οποίους άξιζε πραγματικά να ζουν σε γκέτο, για να μη μολύνουν την κοινωνία μας, και αφετέρου, η εκμετάλλευση της κάνναβης και των παραγώγων της δεν συνέφερε καθόλου τους μεγαλο-βιομήχανους εκμετάλλευσης ξυλείας (που παρήγαγαν χαρτί) ή τους πετρελαιοπαραγωγούς (που παρήγαγαν κυρίως πλαστικά). Με εύκολη πρόσβαση στις αποφάσεις της κυβέρνησης, μια χούφτα άνθρωποι (τα λεγόμενα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα) κατάφεραν να δημιουργήσουν μια τεράστια προπαγάνδα απαγόρευσης των ναρκωτικών που επηρεάζει ως σήμερα τον κόσμο.

7 Ιουν 2010

πηγή

********************************

Video: Hemp - The Environmentally Sustainable Alternative (Part 1)

«Απέτυχε ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών»

του Κώστα Μερκουράκη

Οι έρευνες σχετικά με τα αποτελέσματα των εφαρμοσμένων πολιτικών για την καταπολέμηση των ναρκωτικών πολλές φορές παρουσιάζουν αντικρουόμενα αποτελέσματα, συνεπώς ίσως είναι ανώφελο να γίνει επιλεκτική καταγραφή και παράθεση.

Έχοντας ωστόσο μια σχετική επίγνωση της πραγματικότητας μπορείς εύκολα να συμπεράνεις πως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, είτε αυτές είναι «μαλακές» είτε «σκληρές», βρίσκει προνομιακό πεδίο εξάπλωσης στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης, αλλά και σε κάθε αντίστοιχη «Ελλάδα». Ιστορικά, εξάλλου, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μέχρι και την Αργεντινή του ΔΝΤ αρκετά είναι τα παραδείγματα παρόμοιων εξάρσεων.

Εισερχόμενοι σε μια νέα δύσκολη περίοδο λοιπόν οφείλουμε να διδαχθούμε από τα ιστορικά παραδείγματα και να αντλήσουμε πολύτιμες εμπειρίες.

Στη χώρα μας, όπου η «τσιμπίδα» της καταστολής ακουμπά κυρίως τους ίδιους τους χρήστες, πολύ λιγότερο τα «βαποράκια» και ποτέ ή σχεδόν ποτέ τους προμηθευτές, προκοπή δεν είδαμε. Αντιθέτως, είναι αναγκαίο να τονιστεί πως οι κατασταλτικές μέθοδοι απέτυχαν παταγωδώς όχι μόνο να περιορίσουν τη χρήση, αλλά ακόμη και να τη συγκρατήσουν σε χαμηλά επίπεδα.

Αν μια κριτική λοιπόν έχει νόημα να γίνει σε αυτό το σημείο, αυτή θα πρέπει να αφορά την αδιαφορία που επέδειξαν τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά στο να πραγματώσουν νέα και να ενισχύσουν τα ήδη υπάρχοντα προγράμματα υποστήριξης, ενημέρωσης και επανένταξης ανθρώπων εθισμένων σε ψυχοτρόπες ουσίες.

Αντ’ αυτού μεγάλα ποσά δόθηκαν για περισσότερη καταστολή, η οποία αποφέρει συγκεκριμένα (ανεπιθύμητα) αποτελέσματα, αλλά και ένα μάτσο παιδαρέλια στις φυλακές.

Όχι, η θέση των εξαρτημένων από τέτοιες ουσίες είναι σε προγράμματα απεξάρτησης, ανοικτά στην κοινωνία και στη ζωή, πάντως όχι σε κελιά.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις σε πολύ συγκεκριμένα επιμέρους προβλήματα, που καταφτάνουν «αγκαζέ» με τη χρήση, και σε καμία περίπτωση δεν φιλοδοξεί να δώσει οριστικό τέλος στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Εξάλλου η αντιμετώπιση ενός τόσο δυνατού εχθρού δεν μπορεί να γίνει με νομοσχέδια, αλλά με φροντίδα, ενημέρωση, παιδεία και κυρίως κοινωνική αλλαγή.

Οποιαδήποτε κριτική βάζει την ταμπέλα του «αναποτελεσματικού» για τον νόμο, υπό το πρίσμα της αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών, είναι άστοχη.

Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως η λιγότερη καταστολή είναι θεμιτή και αποτελεί θετικό βήμα. Είναι τρομερό νέοι άνθρωποι να οδηγούνται στις φυλακές για μικροποσότητες που αφορούν ακόμη και την προσωπική χρήση ή να λερώνεται το ποινικό τους μητρώο – κάτι που θα τους στιγματίσει εφ’ όρου ζωής. Το 80-90% των πιτσιρικάδων που θα περάσουν το κατώφλι ενός «σωφρονιστικού» ιδρύματος βγαίνουν χειρότεροι. Αυτό θέλουμε;

Παράλληλα ξετυλίγεται ο μανδύας με τον οποίο είναι φασκιωμένες οι ναρκωτικές ουσίες, ο οποίος τα μετατρέπει αυτόματα σε «απαγορευμένο φρούτο» για τη νεολαία, λειτουργώντας περισσότερο ως μαγνήτης παρά ως απωθητικός παράγοντας.

Επιπροσθέτως βάζεις ένα τέρμα στις υπόγειες διαδρομές των νεαρών παιδιών που ψάχνοντας το «τσιγαριλίκι» προσκολλούνταν σε κυκλώματα εμπορίας που τα εισήγαν σε νέους «ναρκωτικούς κόσμους». Χτυπάς ουσιαστικά τον πυρήνα των μηχανισμών παραγωγής και διακίνησης, αλλά και τη διαφθορά που είναι έντονη εντός του αστυνομικού σώματος.

Θα είναι λάθος επομένως, η αποποινικοποίηση να προσκρούσει στα «ταμπού» όχι της κοινωνίας αυτή τη φορά, αλλά στις φοβίες κομμάτων της αντιπολίτευσης.  Ένας φίλος αστειευόμενος σημείωσε: «Ίσως είναι το πρώτο θετικό νομοσχέδιο που ήρθε μέσα στο κατακαλόκαιρο».

Οι επικρίσεις που αφορούν τη συγκυρία έχουν βάση, προσκρούουν όμως σε αντιφάσεις. Είναι σφάλμα, κρίνοντας πως η χρονική περίοδος είναι δύσκολη και άρα η κοινωνία επισφαλής, να επιμένεις στη συνταγή της καταστολής. Αυτομάτως αποδέχεσαι τις έως τώρα αποτυχημένες κατασταλτικές μεθόδους, ευελπιστώντας πως οι εξαντλητικές ποινές μπορεί τελικά να φέρουν θετικότερα αποτελέσματα σε σχέση με την αποποινικοποίηση.

Όπως επίσης δε μπορείς από τη μια να πίνεις νερό στο όνομα της νεολαίας η οποία είναι ικανή να παραγάγει αντιστάσεις και να αντισταθεί, την ίδια ώρα που ισχυρίζεσαι πως η ίδια αυτή νεολαία είναι τόσο ευάλωτη, που θα τρέξει να πατήσει τη «μπανανόφλουδα» της κυβέρνησης η οποία με τα σκοτεινά σχέδια της επιθυμεί να την τσακίσει.

Δεν ισχύει μήτε το ένα μήτε το άλλο. Το πρόβλημα προϋπήρχε, το πρόβλημα είναι εδώ. Δεν επιτρέπεται να μιλούμε με μελλοντικούς χρόνους και κυρίως με ευχολόγια ή αφορισμούς.

Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση δεν επιτρέπεται να μένει εκεί, αφού οι πολιτικές λιτότητας είναι δεδομένο πως εντείνουν τις δυσχέρειες για τα μεγαλύτερα κομμάτια του λαού και έρχονται να βάλουν νέα απροσπέλαστα εμπόδια. Δεν υπάρχουν υποδομές. Δεν υφίσταται ψυχιατρική υποστήριξη. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους - ασθενείς, όχι με στατιστικές.

Ωραία τα λέει το νομοσχέδιο, μα υπάρχουν ασάφειες και κενά. Υπόσχονται βοήθεια, χωρίς να είναι εφικτό να προσφερθεί με το υπάρχων ανθρώπινο δυναμικό.

Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος – ασχέτως νομοσχεδίου – χωρίς την κατάλληλη μέριμνα να υπάρξει εξάπλωση νέων ουσιών, όπως έγινε στην Αμερική με το περίφημο «Πάκο». Καινούριες, φθηνές ουσίες μπορούν να βρουν το δρόμο τους προς την αγορά, επικίνδυνες τόσο για την εξάρτηση που προκαλούν, όσο και για τη φθορά στην υγεία των χρηστών.

Ο χρόνος πιέζει, οι συνθήκες πιέζουν. Η χρήση έχει ταξικό πρόσημο κι αυτό γεννά ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για τα ανακλαστικά που (δεν) θα επιδείξει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αλλά το ερώτημα παραμένει διαχρονικά ανοικτό: Πως επιτρέπουν ορισμένοι άνθρωποι την προσωπική φθορά της υγείας τους και της κοινωνικότητας τους.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μεταφυσικό φαινόμενο. Οι αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στην κοινωνίες του σήμερα και όχι του αύριο. Παρόλα αυτά, όσο θα ψάχνουμε για απαντήσεις είναι απαραίτητο να κάνουμε κάτι πρακτικό για να μην γκρεμίζονται συνεχώς ολοένα και περισσότερες ζωές.

πηγή

***********************************

Η ιστορία της κάνναβης στην Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες πιστεύεται ότι διδάχτηκαν την καλλιέργεια της κάνναβης και την τεχνική επεξεργασίας των ινών της από τους γείτονές τους εξ’ Ανατολής.
Αναφορές στην κάνναβη βρίσκουμε για πρώτη φορά τον 5ο αιώνα π.Χ. σε συγγραφικό έργο του «πατέρα της ιστορίας» Ηρόδοτου.

Από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά οι σχετικές αναφορές σε συγγράμματα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων πληθαίνουν. Μέσα από αυτές φαίνεται πλέον καθαρά ότι οι αρχαίοι Έλληνες καλλιεργούσαν την κάνναβη και την χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη για την κατασκευή καραβόπανων, σχοινιών και υφασμάτων κάθε λογής, ως θεραπευτικό αλλά και ως ευφορικό μέσο.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας η καλλιέργεια της κάνναβης στην Ελλάδα συνεχίζεται, λόγω όμως των αλλεπάλληλων πολέμων και την μακροχρόνια υποδούλωσή της από Φράγκους, Ενετούς και Τούρκους η καλλιέργειά της ήταν περιορισμένη. Σποραδική παρέμεινε η καλλιέργειά της ακόμα και κατά τα πρώτα χρόνια από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, το οποίο κάλυπτε τις ανάγκες του σε κάνναβη κυρίως με εισαγωγές.

Το 1875 περίπου, εκδηλώθηκε ουσιαστικά η πρώτη σοβαρή προσπάθεια οργανωμένης καλλιέργειας κλωστικής κάνναβης, η οποία και διαδόθηκε σημαντικά στα χρόνια που ακολούθησαν.

για να μαλακώσει η κάνναβη ώστε να αφαιρεθούν πιο εύκολα οι ίνες, τις βυθίζαν στις κοίτες των ποταμών
σταθεροποιώντας τα φυτά με πασσάλους για να μην παρασυρθούν από το ρεύμα

Όμως, από το 1915 έως το 1919, ο πόλεμος, ο ναυτικός αποκλεισμός και η ραγδαία αύξηση της τιμής των δημητριακών, είχαν ως αποτέλεσμα να σταματήσει η οργανωμένη καλλιέργειά της.
Με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η κλωστική κάνναβη αποτέλεσε βασική γεωργική καλλιέργεια και εξαγώγιμο προϊόν έως το 1932. Το 1928 για παράδειγμα, υπήρχαν στην Ελλάδα δέκα εργοστάσια, τα «κανναβουργεία», τα οποία επεξεργάζονταν την ίνα κυρίως για τη δημιουργία σκοινιών.
Από το 1936, χρονιά απαγόρευσης της κάνναβης στην Ελλάδα μετά αμερικανικών πιέσεων, τα ελληνικά κανναβουργεία σταδιακά οδηγήθηκαν στην πτώχευση με το τελευταίο κανναβουργείο να κλείνει στην Κέρκυρα αρχές του ’80.

Πολλή διαδεδομένη όμως ήταν η επεξεργασία της κάνναβης και τοπικά, με την μορφή της οικοτεχνίας, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σε είδη καθημερινής χρήσεως, όπως τσουβάλια, σχοινιά, ρούχα. Η δραστηριότητα αυτή ασκήθηκε περίπου μέχρι τα μέσα του ’60 και εν συνεχεία πέρασε γρήγορα στη λήθη.
Μέσα σε λιγότερο από 40 χρόνια οι αξίες της κάνναβης και η ιστορία της ξεχάστηκαν. Μόνον στην Έδεσσα σώζεται το μοναδικό πια κανναβουργείο, με τα παλιά -άριστα διατηρημένα- μηχανήματά του, για να θυμίζει, σε όποιον διαβαίνει τις πύλες του, το άγνωστο αυτό παρελθόν της Ελλάδας.

το Κανναβουργείο της Έδεσσας

Kannabishop: Οι διώξεις και η δικαίωση
Οι σημερινοί Έλληνες, θύματα της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, γνωρίζουν πια ελάχιστα πράγματα για την κάνναβη.

Στην Ελλάδα, μαζί με την κάνναβη που καλλιεργείται παράνομα σε ορισμένα μέρη της, έχει δαιμονοποιηθεί και η καλλιέργεια της για κλωστική, η οποία επίσης απαγορεύεται ενώ επιδοτείται σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αν και κράτος – μέλος της Ε. Ε. η Ελλάδα "αγνοεί" την υφιστάμενη εδώ και 20 χρόνια Ευρωπαϊκή νομοθεσία για την κλωστική κάνναβη και τα σχετικά πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια και την εκμετάλλευσή της.

Ακόμα και η εισαγωγή προϊόντων προερχόμενων από κλωστική - βιομηχανική κάνναβη (όπως ενδύματα, χαρτικά, καλλυντικά και τρόφιμα) από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η προώθησή τους στην Ελλάδα κυνηγήθηκε αδικαιολόγητα.

Ο έλληνας επιχειρηματίας, που ξεκίνησε το 1997 αυτήν την πολλά υποσχόμενη δραστηριότητα με την επωνυμία ‘’KANNABISHOP’’, βρέθηκε αντιμέτωπος με τα Ελληνικά Δικαστήρια μετά από έναν μόλις χρόνο λειτουργίας. Βασική κατηγορία η διαφήμιση, η εισαγωγή και η πώληση ναρκωτικών (!!!).
Η αλυσίδα, αποτελούμενη τότε από 18 καταστήματα, έκλεισε. Εμπορεύματα κατασχέθηκαν. Συνεργάτες και ιδιοκτήτες καταστημάτων συνελήφθησαν. Η απρόβλεπτη αυτή ανοδική πορεία της αλυσίδας ουσιαστικά πάγωσε για 5 χρόνια.

Κατά το διάστημα αυτό εκδικάστηκαν περισσότερες από 200 αγορανομικές παραβάσεις, 50 πλημμελήματα και 28 κακουργήματα... Και οι αποφάσεις; Όλες αθωωτικές...
Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση απείλησε τις Ελληνικές Αρχές για παραπομπή τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή, με τις ενέργειές τους αυτές, παραβίαζαν την ελεύθερη διακίνηση αγαθών εντός της ΕΕ.

πηγή

*********************************

Θετικά αλλά και αντιφατικά στοιχεία

Η ανακοίνωση των γενικών κατευθύνσεων του σχεδίου νόμου για τα ναρκωτικά που παρουσίασε την Τρίτη 2 Αυγούστου ο υπουργός Υγείας αποτέλεσε αφορμή να εκδηλωθεί για μια ακόμη φορά η παθογένεια του δημόσιου διαλόγου για το κρίσιμο αυτό κοινωνικό ζήτημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλη η συζήτηση μοιάζει να επικεντρώνεται στην αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών πυροδοτώντας μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτούς που πανηγυρίζουν για το ελευθεριακό και εκσυγχρονιστικό πνεύμα του νομοσχεδίου, αναγορεύοντας την χρήση και την εξάρτηση σε γεγονός ελευθερίας, και σε εκείνους που διακρίνουν μια κομπίνα της κυβέρνησης για να μαστουρώσει την κοινή γνώμη σε καιρούς Μνημονίου, λες και η αύξηση των φαινομένων εξάρτησης δεν προκαλείται από την ίδια την κοινωνική και οικονομική κρίση, αλλά από τη διαθεσιμότητα των ναρκωτικών.

Ως εργαζόμενοι στον χώρο της απεξάρτησης μπορούμε να διακρίνουμε τα θετικά στοιχεία των κατευθύνσεων που δημοσιοποιήθηκαν για το σχέδιο νόμου, που ας σημειωθεί έχει κατατεθεί από τη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή στο υπουργείο τον Γενάρη και ανασύρεται σήμερα χάριν της συγκυρίας. Κι όλα αυτά με την επιφύλαξη του μακρού δρόμου που πρέπει να διανύσει από την εξαγγελία μέχρι το τελικό κείμενο που θα ψηφιστεί:

- Η αντιμετώπιση της χρήσης ως πράξη αυτοπροσβολής (που βέβαια είναι κάτι διαφορετικό από το «δικαίωμα στην χρήση») και η συνεπακόλουθη ποινική αντιμετώπιση της κατοχής ως πταίσμα, αποκαθιστά τον παραλογισμό της θεώρησης του εξαρτημένου ως εγκληματία, όταν το «έγκλημα» στρέφεται αποκλειστικά κατά του εαυτού του. Βέβαια η «παραφωνία» της ελάφρυνσης της ποινής για καλλιέργεια κάνναβης, κατάλοιπο ίσως νεανικό ή επικοινωνιακό τρυκ, κινδυνεύει να περάσει λάθος μηνύματα, και να απενοχοποιήσει συμβολικά την εξάρτηση μεταθέτοντας το πρόβλημα στον τρόπο προμήθειας της ουσίας.

- Η προσπάθεια επαναδιατύπωσης των ελαφρυντικών συνεπειών της ιδιότητας του εξαρτημένου στην ποινική αντιμετώπιση της εμπορίας μπορεί να συμβάλλει στον τερματισμό του σημερινού θεάτρου του παραλόγου, όπου μεγαλέμποροι πέφτουν στα μαλακά «εξασφαλίζοντας» βεβαιώσεις ότι είναι χρήστες, ενώ εξαρτημένοι φορτώνονται με εξοντωτικές ποινές κατά το δοκούν.

- Τα ευνοϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται και ενισχύουν την τρέχουσα νομοθεσία μπορούν να συμβάλλουν στην αποφυγή φαινομένων που κατ’ επανάληψη αντιμετωπίζουμε, να «ανταμείβεται» η προσπάθεια ανθρώπων που βρίσκονται σε διαδικασία απεξάρτησης ή έχουν απεξαρτηθεί, με μια ανάλγητη ποινική μεταχείριση, ακυρώνοντας τόσο τη δική τους προσπάθεια όσο και την επένδυση των οργανισμών (και της πολιτείας) στο να την στηρίξουν.

- Η εναλλακτική δυνατότητα της θεραπείας αντί της έκτισης ποινής όχι μόνο δημιουργεί κίνητρα για μια πορεία απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης αλλά αποκαθάρει και την ιδέα του σωφρονισμού από την παγίδα της εκδικητικότητας. Παράλληλα η ευνοϊκή μεταχείριση των υπό απεξάρτηση ατόμων για να ολοκληρώσουν την προσπάθεια τους ενισχύει αντικειμενικά τη θεραπεία αλλά εκπέμπει επί πλέον ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα ότι αυτή η προσπάθεια βρίσκει αναγνώριση και αξία.

Οι δηλώσεις του υπουργού εστιάστηκαν κατ’ επανάληψη στη διασφάλιση του δικαιώματος στην απεξάρτηση, στη θεραπεία. Κι αυτό είναι το σημείο που κρίνονται οι προθέσεις της κυβέρνησης, αν διασφαλίζει στην πράξη τις αρχές που επικαλείται. Εδώ δυστυχώς η πραγματικότητα απέχει από τις διακηρύξεις. Γιατί το δικαίωμα στη θεραπεία είναι συνάρτηση της φροντίδας της πολιτείας για την απεξάρτηση και τη Δημόσια Υγεία γενικότερα.

Και η διαρκής μείωση των προϋπολογισμών των οργανισμών, η ασφυξία της θεσμοθετημένης πλέον συνεχούς μείωσης του προσωπικού όταν οι ανάγκες γιγαντώνονται, το φημολογούμενο συν- χωνευτήρι με μόνο κριτήριο τη μείωση του κόστους, η εγκατάλειψη του ποιοτικού κριτηρίου, η μονομερής αναζήτηση λύσεων στο «φτηνό» υποκατάστατο, είναι τουλάχιστον αντιφατικά με τις καλές προθέσεις που διατυπώνονται στο σχέδιο νόμου. Ο ενταφιασμός του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα ναρκωτικά, του σχεδίου δηλαδή που θα μετουσιώσει τις προθέσεις και τα νομοθετήματα σε εφαρμόσιμη πολιτική, είναι μια ακόμη αξιοσημείωτη αντίφαση.

Ως εργαζόμενοι του ΚΕΘΕΑ ζούμε στην καθημερινότητα του εργασιακού μας χώρου την σκοτεινή πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής. Αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε αυτές οι αρχές που μοιάζει να γίνονται αποδεκτές στο σχέδιο νόμου να γίνουν σεβαστές από την πολιτεία και στο επίπεδο της καθημερινής πράξης κι όχι να αποτελέσουν μια κενή ρητορεία, χρήσιμη μόνο για να συγκαλύψει τον καιάδα των πολιτικών του μνημονίου, στον οποίο ρίχνονται καθημερινά οι εξαρτημένοι μαζί με τις οικογένειες τους, αλλά και τους εργαζόμενους στην απεξάρτηση.

πηγή

*****************************************