Η 15η Ένοπλη Μεραρχία Γρεναδιέρων των SS (1η λετονική) ήταν μία λετονική μεραρχία των Waffen-SS της Ναζιστικής Γερμανίας, που δημιουργήθηκε περί το 1943 στη Λετονία, από Λετονούς εθελοντές και αργότερα υποχρεωτικά στρατευμένους πολίτες, και δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο Ανατολικό Μέτωπο, κυρίως σε αμυντικό ρόλο, πολεμώντας κατά των Σοβιετικών, στο πλευρό των Γερμανών.
Υπόβαθρο
Όταν πραγματοποιήθηκε Γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, στις 22 Ιουνίου 1941, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους προωθήθηκαν αστραπιαία, καταλαμβάνοντας μεγάλες εκτάσεις της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι τον Ιούλιο, είχαν καταλάβει τις χώρες τις Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία). Οι Γερμανοί έγιναν δεκτοί ως απελευθερωτές από τους λαούς της Βαλτικής, οι οποίοι καταπιέζονταν από τους Σοβιετικούς για χρόνια.
Καθώς δεν υπήρχαν – σύμφωνα πάντα με τη λογική των ναζί – φυλετικά κωλύματα (οι λαοί αυτοί θεωρούνταν «Άριας καταγωγής», σε αντίθεση με αυτούς Σλαβικής και ασιατικής καταγωγής, οι οποίοι θεωρούνταν «υπάνθρωποι» (Untermenschen). Έτσι, αποφασίστηκε να ενδυναμωθεί η πολεμική προσπάθεια της ναζιστικής Γερμανίας με την εθελοντική, αρχικά, συμβολή των λαών της Βαλτικής.
Αναζήτηση εθελοντών στη Λετονία
Στη Λετονία, συστάθηκαν από τους πρώτους μήνες της Γερμανικής κατοχής συντάγματα αστυνομίας, που υπάγονταν στη γερμανική διοίκηση, προκειμένου να διασφαλίζουν τις πολύτιμες γραμμές ανεφοδιασμού εναντίον των ανταρτών (παρτιζάνων), οι οποίοι υποστηρίζονταν από τους Σοβιετικούς και των οποίων το κίνημα ολοένα και ενδυναμωνόταν λόγω του ναζιστικού δεσποτισμού. Μερικές από τις μονάδες αυτές υπάχθηκαν στην «Ομάδα Στρατιών Βορρά» και εστάλησαν στο μέτωπο, για να λάβουν στη μάχη το «βάπτισμα του πυρός», στις αρχές του 1943. [2]
Επίσης, άρχισε η εθελοντική στρατολόγηση για τη στελέχωση μιας μονάδας, η οποία θα πολεμούσε εναντίον των Σοβιετικών. Η ανταπόκριση ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή, καθώς παρουσιάστηκαν συνολικά 32.000 εθελοντές. [2] Στα τέλη Αυγούστου 1942 σχηματίστηκε, με τη διοικητική στελέχωση από Γερμανούς αξιωματικούς, η Λετονική Λεγεώνα Εθελοντών SS (Lettische SS-Freiwilligen-Legion), η οποία έμελλε να αποτελέσει τον πυρήνα της 15ης Ένοπλης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των SS. Διοικητής της διορίστηκε ο πρώην υπουργός Πολέμου, στρατηγός Ρούντολφς Μπανγκέρσκις (Rūdolfs Bangerskis), ο οποίος έλαβε το βαθμό του υποστρατήγου (Gruppenführer) των SS, στις 9 Μαρτίου 1943.
Το αχανές μέγεθος της Ρωσίας όμως απαιτούσε την σύσταση περισσότερων και μεγαλύτερων σχηματισμών. Συνεπώς, οι υπάρχοντες σχηματισμοί εθελοντών συγχωνεύθηκαν σε μεραρχίες, και η "Λετονική Λεγεώνα Εθελοντών" μετονομάστηκε σε "Λετονική Μεραρχία Εθελοντών", λαμβάνοντας σύντομα τον αριθμό 15. Αυτό δεν κρίθηκε αρκετό από άποψη αριθμών, και έτσι ο Εθνικός Ηγέτης (Reichsführer) των SS Χάινριχ Χίμλερ επέβαλε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στο "Κομισαριάτο του Ράιχ Βαλτικής" (Reichskomissariat Ostland). Κλήθηκαν υπό τα όπλα οι κλάσεις 1915-1924 το 1943, μετά του 1904-14 και όσο η κατάσταση χειροτέρευε, του 1925-1926 το 1944. Οι νεοσύλλεκτοι αυτοί στελέχωσαν την 15η Ένοπλη Μεραρχία Γρεναδιέρων των SS (αφαιρέθηκε, όπως ήταν επόμενο, ο τίτλος "Εθελοντών").
Μέλη της 15ης Ένοπλης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των SS παρελαύνουν, Δεκέμβριος του 1943
Δράση
Οι τύχες του πολέμου άρχισαν να αλλάζουν από τα μέσα του 1943 και εφεξής. Η μεραρχία πολέμησε υποδειγματικά στο Ανατολικό Μέτωπο, στην υπεράσπιση του Νόβο Σοκολνίκι στις σοβιετικές επιθέσεις του χειμώνα, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, αλλά υπέστη μεγάλες απώλειες. Οι Σοβιετικοί επιτίθεντο όμως κατά ατέλειωτα κύματα από τις πολυάριθμες εφεδρείες τους, και έτσι οι Γερμανοί άρχισαν μία μακρά υποχώρηση. Τον Ιούλιο του 1944, οι Σοβιετικοί επανήλθαν στη Λετονία στα πλαίσια της επιχείρησης προσβολής της Βαλτικής, η οποία αποτελούσε μέρος της κολοσσιαίας Σοβιετικής αντεπίθεσης (Επιχείρηση Μπαγκρατιόν), και η Ρίγα έπεσε στις 13 Οκτωβρίου 1944. [2]
Ο Αδόλφος Χίτλερ επέμενε πεισματικά πως οι δυνάμεις του δεν έπρεπε να υποχωρήσουν από την Βαλτική. Καθώς δεν είχε κανείς το σθένος να φέρει αντίρρηση, οι γερμανικές δυνάμεις της Βαλτικής παγιδεύτηκαν στον θύλακα της Κουρλάνδης. Η μεραρχία ήταν αρκετά τυχερή ώστε να αποφύγει αυτή τη μοίρα και απωθήθηκε στην Πομερανία, όπου πολέμησε εναντίον των Σοβιετικών στην απέλπιδα προσπάθεια αναχαίτισής τους σε μία υποτυπώδη αμυντική γραμμή, η οποία έφερε τον πομπώδη τίτλο "Τείχος της Πομερανίας". [2]
Ενώ βρισκόταν στην Πομερανία όμως, η μεραρχία διέπραξε ένα επιβεβαιωμένο έγκλημα πολέμου: Αφού έδεσε με αγκαθωτό συρματόπλεγμα 32 Πολωνούς στρατιώτες του 4ου Λόχου του 3ου Συντάγματος της 1ης Πολωνικής Στρατιάς, τους έκλεισε σε μία αποθήκη αγροκτήματος και τους έκαψε ζωντανούς. [3][4][5]
Ορισμένοι από τους επιζήσαντες συνέχισαν να πολεμούν κατά των σοβιετικών, ωθούμενοι από τη δύναμη της απελπισίας, καθώς δεν είχαν να περιμένουν έλεος από τους Σοβιετικούς. Ένα τάγμα πολέμησε στη μάχη του Βερολίνου, ενώ ο κύριος όγκος των δυνάμεων που είχαν απομείνει κατάφερε να αποφύγει την περικύκλωση και την εξόντωση στον δακτύλιο του Βερολίνου και παραδόθηκε στους Αμερικανούς στο Γκύτεργκλυκ, κοντά στον ποταμό Έλβα. [6]
Διακριτικά
Τυποποιημένα διακριτικά δεν υφίσταντο εν πολλοίς στη μεραρχία. Πολλοί στρατιώτες της έφεραν στο επίραμμα του γιακά τους ρούνους των SS, αν και η μεραρχία δεν ήταν γερμανική, απόδειξη ίσως του σεβασμού που ενέπνεε η αποτελεσματικότητα και η γενναιότητα των στρατιωτών της στη μάχη. Χρησιμοποιήθηκε και ένα επίραμμα με μία σβάστικα, που χρησιμοποιήθηκε για λίγο καιρό, ώσπου να δημιουργηθεί το τελικό, το οποίο παρίστανε τρία αστέρια μέσα σε ένα πλαίσιο από ακτίνες του ηλίου, διαφορετικό από το έμβλημα της μεραρχίας. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως και η επωμίδα των Λετονών Λεγεωνάριων, ενώ δεν σχεδιάστηκε κανένα σιρίτι. [2]
Διοικητές
Ταξίαρχος των SS και Στρατηγός (SS-Brigadeführer και Generalmajor) Πέτερ Χάνσεν (25 Φεβρουαρίου 1943 – 1η Μαΐου 1943)
Υποστράτηγος και Στρατηγός (SS-Gruppenführer και Generalmajor) των SS Καρλ Γκραφ φον Πύκλερ-Μπούργκχαους (1η Μαΐου 1943 - 17 Φεβρουαρίου 1944)
Oberführer1 των SS Νικολάους Χάιλμαν (17 Φεβρουαρίου 1944 – 21 Ιουλίου, 1944)
Oberführer των SS Χέρμπερτ φον Ομπβούρζερ (21 Ιουλίου 1944 – 26 Ιανουαρίου 1945)
Oberführer των SS Δρ. Έντουαρντ Ντάιζενχοφερ (26 Ιανουαρίου 1945)
Oberführer των SS Άντολφ Αξ (26 Ιανουαρίου 1945 – 15 Φεβρουαρίου 1945)
Oberführer των SS, αργότερα SS-Brigadeführer και Generalmajor Καρλ Μπουρκ (15 Φεβρουαρίου 1945 – 2 Μαΐου 1945) [7]
Διάταξη μάχης
32ο Ένοπλο Σύνταγμα Γρεναδιέρων των SS
33ο Ένοπλο Σύνταγμα Γρεναδιέρων των SS
34ο Ένοπλο Σύνταγμα Γρεναδιέρων των SS
15ο Ένοπλο Σύνταγμα Πυροβολικόυ των SS
15ο Ένοπλο Τάγμα Φουζιλιέρων των SS
15ο Ένοπλο Αντιαεροπορικό (Flak) Τάγμα των SS
15ο Ένοπλο Τάγμα Επικοινωνιών των SS
15ο Ένοπλο Τάγμα Μηχανικού των SS
15ο Ένοπλο Τάγμα Κυνηγών Αρμάτων (Panzerjäger) των SS
15ο Ιατρικό Τάγμα SS
15ος Ουλαμός Ανεφοδιασμού SS
15ο Τμήμα Ταχυδρομείου Πεδίου SS
15ος Κτηνιατρικός Λόχος SS
15ο Τάγμα Οικονομικών SS
1ο Τάγμα Κτιστών SS της 15ης Μεραρχίας SS
2ο Τάγμα Κτιστών SS της 15ης Μεραρχίας SS
15ο Τάγμα Feldersatz SS
15ο Ένοπλος Ουλαμός SS Feldgendarmerie (Στρατονομίας)
15ος Ουλαμός Πολεμικών Ανταποκριτών SS [8]
Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού
Ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού (συχνά και απλώς Σταυρός των Ιπποτών) (γερμ. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, ή απλώς Ritterkreuz) ήταν ένα παράσημο της τάξης του Σιδηρού Σταυρού. Ο Σταυρός των Ιπποτών ήταν το υψηλότερο παράσημο της Ναζιστικής Γερμανίας, που απενέμετο για να αναγνωρίσει εξαιρετική γενναιότητα στο πεδίο της μάχης ή επιτυχημένη στρατιωτική ηγεσία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Απετέλεσε το δεύτερο υψηλότερο παράσημο της Ναζιστικής Γερμανίας, μετά τον Μεγάλο Σταυρό του Σιδηρού Σταυρού, ο οποίος (θεωρητικά) απενέμετο σε νικηφόρους στρατηγούς και απενεμήθη μόνο μία φορά κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Χέρμαν Γκέρινγκ.
Για να του απονεμηθεί ο Σταυρός των Ιπποτών, ένας στρατιώτης έπρεπε ήδη να είναι αποδέκτης του Σιδηρού Σταυρού Πρώτης Τάξεως του 1939, αν και σε σπάνιες περιπτώσεις ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξεως απενέμετο συγχρόνως με τον Σταυρό των Ιπποτών. Διοικητές μονάδων μπορούσαν επίσης να λάβουν το παράσημο για τις εξαιρετικές επιδόσεις της μονάδας που διοικούσαν. Οι κυβερνήτες των υποβρυχίων (U-Boote) πληρούσαν τα κριτήρια απονομής του Σταυρού των Ιπποτών εάν βύθιζαν 100.000 τόννους εχθρικού φορτίου, ενώ οι πιλότοι της Λουφτβάφε εάν συγκέντρωναν 20 "πόντους" (1 πόντος αποκτάτο για κατάρριψη μονοκινητήριου αεροσκάφους, 2 για κατάρριψη ενός δικινητήριου αεροσκάφους και 3 για κατάρριψη τετρακινητήριου αεροσκάφους, με τους πόντους αυτούς να διπλασιάζονται στις νυχτερινές αποστολές. Το παράσημο απενεμήθη κατά τη διάρκεια του πολέμου, με τα κριτήρια να γίνονται σταδιακά αυστηρότερα όσο ο Πόλεμος προχωρούσε.
Ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού βασίστηκε στο διάταγμα (Reichsgesetzblatt I S. 1573[1]) της 1ης Σεπτεμβρίου 1939, Verordnung über die Erneuerung des Eisernen Kreuzes (Διάταγμα σχετικά με την ανανέωση του Σιδηρού Σταυρού).
πηγή
Δείτε επίσης:
Τα Ουκρανικά SS
(Άρθρα/Πολιτική ιστορία)
Ποια είναι τα ουκρανικά SS που έφεραν τη… «δημοκρατία» στην Ουκρανία ...
Τρίτη, 25 Φεβρουάριος 2014
Ουκρανία και Ουνία
(Άρθρα/Πολιτική ιστορία)
Τι σημαίνει αυτή καθαυτή η λέξη ουνία;
Η λέξη αυτή είναι Πολωνική και σημαίνει ένωση. Έτσι, αυτός που ανήκει στην Ουνία λέγεται Ουνίτης. Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του να προσελκύσει Ορθοδόξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός Ουνίτης, πολύ περισσότερο το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.
|
