Κατ’ αρχάς, αυτό, που αποκαλούμε Ουκρανία δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ ως κράτος. Κρατική υπόσταση της έδωσαν οι Σοβιετικοί το 1919, όταν και τους αναγνώρισαν, ως αυτόνομη Δημοκρατία. Εκτός όμως, της κρατικής υπόστασης, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στους Ουκρανούς και το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο παραδοσιακά ανήκε στη Ρωσία, αφού αποτελεί τη βάση του Ρωσικού Στόλου για έξοδο προς τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο.

Ένα δεύτερο σημαντικό δεδομένο είναι ότι στην Ουκρανία, το ρωσικό (κατά κύριο λόγο) στοιχείο είναι πληθυσμιακά κυρίαρχο και πλειοψηφόν, ενώ οι «καθαροί» Ουκρανοί αποτελούν μειοψηφία.

Το σημαντικότερο όμως ιστορικό στοιχείο, το οποίο αποτελεί την «κόκκινη κλωστή», που διαπερνά το τότε με το σήμερα, είναι ότι η «δυτική» Ουκρανία αποτέλεσε τη  βάση της 14η Μεραρχίας των Waffen SS της Γαλικίας, η οποία αποτελείτο-κατά βάση- από εθελοντές Ουκρανούς της Γαλικίας κι ευθύνεται για τη γενοκτονία τουλάχιστον του 1/3 των Ουκρανών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Να θυμίσουμε, ότι λόγω των ειδεχθών εγκλημάτων της, ο Κόκκινος Στρατός είχε εκδώσει ειδική διαταγή, βάσει της οποίας οι φέροντες τα διακριτικά της 14η Μεραρχίας των Waffen SS δεν θα συλλαμβάνονταν, αλλά θα εκτελούνταν επί τόπου.

Η 14η Μεραρχία των Waffen SS αποσύρθηκε από τα εδάφη της Ουκρανίας και τοποθετήθηκε στην Τσεχία και στην Αυστρία, με αποτέλεσμα να παραδοθεί στους Αμερικάνους, για ν’ αποφύγει το λεπίδι του Κόκκινου Στρατού. Το πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι, ότι οι Αμερικανοί φυγάδευσαν πολλά στελέχη της εν λόγω Μεραρχίας προς ΗΠΑ μεριά και τους αξιοποίησαν στις επάλξεις του αντικομμουνιστικού αγώνα μέσω της οργάνωσης «Ελεύθερη Ουκρανία», απόγονοι της οποίας πήραν μέρος σε μάχες στη Γιουγκοσλαβία το 1999, αλλά συμμετέχουν και στα γεγονότα της Ουκρανίας .

Ε λοιπόν, τα σήματα της 14η Μεραρχίας των Waffen SS, είναι τα σήματα των νεοναζί του Σβόμποντα και του «Δεξιού Κέντρου» οι οποίοι αποτελούν τους προνομιακούς συνομιλητές της ΕΕ -δηλαδή των Γερμανών- και του Γερουσιαστή Μακ Κέιν . Γι’ αυτό άλλωστε ο υπ. εξ. της Γερμανίας Βεστερβέλε κι ο Γερμανός πρέσβης στην Ουκρανία, είχαν τεθεί επικεφαλής της πορείας των 15.000 περίπου ναζί στο Κίεβο τον περασμένο Δεκέμβρη.

Και δεν είναι μόνο τα σήματα της 14ης Μεραρχίας, αλλά και οι κοκκινόμαυρες σημαίες  των οπαδών του UPA (επαναστατικός στρατός της Ουκρανίας) και του Stepan Bandera (1909-1959), επικεφαλής της  Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN).

Είναι ξεκάθαρο, ότι ΕΕ και Αμερικανοί προβαίνουν-μέσω των απογόνων των SS- στην πλήρη διάλυση της Ουκρανίας, δια της οποίας περνούν όλοι οι αγωγοί ενεργειακής τροφοδότησης της Δύσης, προσπαθώντας να καταφέρουν δύο πράγματα:

Πρώτον, να στραγγαλίσουν τη Ρωσία, μέσω του ελέγχου της ενεργειακής ροής από την Ανατολή προς τη Δύση κι απ’ το Νότο (Γεωργία κλπ) προς τη Ρωσία και δεύτερον, να ελέγξουν πλήρως και αποκλειστικώς το λιμάνι της Σεβαστούπολης και ν’ αποκόψουν έτσι κάθε έξοδο του Ρωσικού Στόλου προς τα κάτω.

Αν αυτοί δεν ήταν οι στόχοι της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», τότε ποιοι ήταν; Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Ρωσικός λαός είναι μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου «πατριωτικού πολέμου», με νέους όρους και υπό νέες συνθήκες. Οψόμεθα...

πηγή

Ποια είναι τα ουκρανικά SS που έφεραν τη… «δημοκρατία» στην Ουκρανία

Στους γνωρίζοντες ιστορία και γεωπολιτική ακούγονται τουλάχιστον αστεία όσα λέγονται στις τηλεοράσεις και στα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για τη δήθεν αποκατάσταση της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία ύστερα από την «ανατροπή» του Προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, την απελευθέρωση της Γιούλια Τιμοσένκο και την προκήρυξη εκλογών το Μάιο.

Και ακούγονται αστεία για πολλούς λόγους, αλλά ο σημαντικότερος έχει να κάνει με τους… επαναστάτες «αγανακτισμένους» της πλατείας Ανεξαρτησίας του Κιέβου, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, στην οποιαδήποτε μορφή της, αλλά είναι «υπερήφανα» μέλη του ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας.

Από την αρχή του ξεσπάσματος των βίαιων επεισοδίων, όλων μας την προσοχή τράβηξαν οι παραστρατιωτικοί διαδηλωτές, που φόραγαν πολεμικά κράνη, στολές παραλλαγής και έφεραν διαφόρων τύπων οπλισμό, από καραμπίνες και πιστόλια μέχρι καλάσνικοφ και πολεμικά τυφέκια, οι οποίοι έμοιαζαν περισσότερο με συγκροτημένο ένοπλο σώμα παρά με «αγανακτισμένους» που πιάσαν την κυνηγετική καραμπίνα και κατέβηκαν στους δρόμους.

Αυτοί, λοιπόν, οι ένοπλοι εξτρεμιστές δεν είναι άλλοι από το παραστρατιωτικό βραχίονα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος «Σβομπόντα», δηλαδή τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου της χώρας, τα οποία «κατάγονται» απευθείας από το ναζιστικό παρελθόν της Ουκρανίας, όταν μέρος του πληθυσμού της (μη ρωσικής καταγωγής) συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ναζί του Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και έδωσε σκληρές μάχες στο πλευρό των Γερμανών για τη δόξα του Γ΄ Ράιχ.

Τα ουκρανικά SS στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι ναζί αποφάσισαν να συγκροτήσουν στρατιωτικό σώμα από Ουκρανούς γερμανόφιλους εθνικοσοσιαλιστές τον Απρίλιο του 1943. Βρήκαν πρόθυμους άνδρες αλλά και γυναίκες να καταχθούν κυρίως από την περιοχή της Γαλικίας, που βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνία και την Ουκρανία και οι κάτοικοι της οποίας θεωρούν τους εαυτούς τους Γότθους, δηλαδή Γερμανούς (σχετικά με τα ουκρανικά έθνη και τους «γερμανικούς» πληθυσμούς της Ουκρανίας, διάβασε εδώ). Να σημειωθεί ότι σε αυτή την προσπάθεια οι ναζί είχαν πολύτιμο σύμμαχο και την ουκρανική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία συμμαχώντας με τους ναζί θεωρούσε ότι θα ικανοποιούσε και τις δικές της επεκτατικές βλέψεις εις βάρος της, συντριπτικά κυρίαρχης μεταξύ του πληθυσμού, Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ίδρυση της μεραρχίας ουκρανικών SS εορτάστηκε με λαμπρότητα. Αριστερά, νεαρές γυναίκες παρελαύνουν με παραδοσιακές ουκρανικές φορεσιές, χαιρετώντας ναζιστικά και στη δεξιά φωτογραφία το κέντρο κατάταξης, όπου οι ναζιστικές σημαίες και οι ουκρανικές κυματίζουν μαζί.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η «δυτική» Ουκρανία αποτέλεσε τη βάση της 14ης Μεραρχίας των Waffen SS της Γαλικίας, η οποία αποτελείτο-κατά βάση- από εθελοντές Ουκρανούς της Γαλικίας κι ευθύνεται για τη γενοκτονία τουλάχιστον του 1/3 των Ουκρανών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Λόγω των ειδεχθών εγκλημάτων της, ο Κόκκινος Στρατός είχε εκδώσει ειδική διαταγή, βάσει της οποίας οι φέροντες τα διακριτικά της 14ης Μεραρχίας των Waffen SS δεν θα συλλαμβάνονταν, αλλά θα εκτελούνταν επί τόπου.

Η 14η Μεραρχία των Waffen SS αποσύρθηκε από τα εδάφη της Ουκρανίας και τοποθετήθηκε στην Τσεχία και στην Αυστρία, με αποτέλεσμα να παραδοθεί στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί, στη συνέχεια, φυγάδευσαν πολλά στελέχη της εν λόγω Μεραρχίας προς ΗΠΑ μεριά και τους αξιοποίησαν στις επάλξεις του αντικομμουνιστικού αγώνα μέσω της οργάνωσης «Ελεύθερη Ουκρανία», απόγονοι της οποίας πήραν μέρος σε μάχες στη Γιουγκοσλαβία το 1999, αλλά συμμετέχουν και στα γεγονότα της Ουκρανίας.

Tα σήματα της 14ης Μεραρχίας των Waffen SS , είναι τα σήματα των νεοναζί του «Σβόμποντα» και του «Δεξιού Κέντρου» οι οποίοι αποτελούν τους προνομιακούς συνομιλητές της ΕΕ -δηλαδή των Γερμανών- και του Γερουσιαστή Μακ Κέιν . Γι’ αυτό άλλωστε ο υπ. εξ. της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε κι ο Γερμανός πρέσβης στην Ουκρανία, είχαν τεθεί επικεφαλής της πορείας των 15.000 περίπου ναζί στο Κίεβο τον περασμένο Δεκέμβρη. Απόδειξη ότι η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ, έχει απόλυτη σχέση με το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, όχι μόνο στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις αλλά και ιδεολογικά.

Η αναγέννηση του ναζισμού στην Ουκρανία

Το εθνικιστικό κόμμα Πανουκρανική Ένωση «Σβομπόντα» («Всеукраїнське об’єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικο-σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας», που ιδρύθηκε το 1991. Ο πολιτικός του λόγος είναι ακραία αντι-ρωσικός, αντι-σημιτικός και ξενοφοβικός. Τα μέλη του θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), ο οποίος ως επικεφαλής της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN) είχε συνεργασθεί αρχικώς με τους Ναζί, επιδιώκοντας μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Το κόμμα τιμά, επισήμως, όσους πολέμησαν μέσα από τις γραμμές των «Waffen SS της Γαλικίας» ενάντια σε αυτό που περιγράφουν ως «εβραϊκό κομμουνισμό».

Η φωτογραφία είναι πριν μερικούς μήνες, συγκεκριμένα από τις 21 Ιουλίου του 2013. Βετεράνοι των ουκρανικών SS, της 14ης Μεραρχίας (δεξιά κι αριστερά), ποζάρουν με τα ιδεολογικά τους τέκνα που φοράνε ναζιστικές στολές και στέκονται υπερήφανα στο φακό, σε εκδήλωση «τιμής και μνήμης» στους πεσόντες Ουκρανούς ναζί.

Γερμανικά μέσα έγραψαν ότι το «Σβομπόντα» συνεργάζεται με το νεο-ναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) και το σήμα του, μέχρι και το 2003, ήταν το ρουνικό σύμβολο της 2ης Μεραρχίας Panzer των SS, με τα γράμματα Ι και Ν να σημαίνουν «Ιδέα του Έθνους». Αλλά και σχετικά πρόσφατα, ο Γιούρι Μιχαϊλίσιν, ιδεολογικός καθοδηγητής και βουλευτής του «Σβομπόντα», κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του με παραπομπές στους Roehm, Strasser και Goebbels.

Η άνοδος του κόμματος οφείλεται, πρωτίστως, στις ικανότητες του ηγέτη του, από το 2002, Ολέγ Τιαχνίμποκ. Αναλαμβάνοντας τα ηνία του κόμματος, όταν ακόμα τα μέλη του δεν ξεπερνούσαν τα 1.000, ακολούθησε μια τακτική που σχετικά απέκρυπτε τις πιο ακραίες πλευρές της οργάνωσης. Άλλαξε το όνομα του κόμματος σε «Σβομπόντα», αντικατέστησε το σήμα του με τα τρία δάκτυλα, ως έμμεση αναφορά στη «τρίαινα» του επίσημου ουκρανικού συμβόλου, και απομάκρυνε κάποια ανεξέλεγκτα στοιχεία. Επικεντρώθηκε σε ζητήματα της πολιτικής διαφθοράς και της διαρκούς οικονομικής καχεξίας που βιώνει η χώρα.

Ταυτόχρονα, διέλυσε, αλλά μόνον προσωρινά, την παραστρατιωτική οργάνωση «Ουκρανός Πατριώτης», η οποία αργότερα ανασυστήθηκε και παραμένει μέχρι σήμερα συνδεδεμένη με το κόμμα. Συχνά, όμως, κι ο ίδιος Τιαχνίμποκ δεν είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος. Όπως για παράδειγμα, όταν κάλεσε τους Ουκρανούς να πολεμήσουν τη Μοσχοβίτικη και Εβραϊκή Μαφία που τους εξουσιάζει, ή όταν συμμετείχε στην παρουσίαση βιβλίου για τη «θετική» δράση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Κριμαία.

Εν πάση περιπτώσει, η ανάπτυξή του κόμματος ήταν αλματώδης. Αρχικώς, το 2006, στις τοπικές εκλογές στη Γαλικία της δυτικής Ουκρανίας, θα πάρει 4-7%, αλλά στις βουλευτικές, του επόμενου έτους, θα λάβει στην επικράτεια μόνον 0,76%. Το 2009 θα αυξήσει τα μέλη του σε 15.000, επί το πλείστον με νέους, και στις εκλογές στην περιφέρεια του Τερνόπιλ θα φθάσει το 34,69%, καταλαμβάνοντας τις 50 από τις 120 θέσεις του τοπικού συμβουλίου. Αυτό ήταν το υψηλότερο αποτέλεσμα που κατέγραψε ποτέ η ουκρανική άκρα δεξιά. Στις προεδρικές εκλογές, ο Τιαχνίμποκ θα λάβει μόνον 1,43% των ψήφων, αλλά το 2010, στις τοπικές εκλογές το κόμμα σε όλη την ανατολική Γαλικία θα πάρει 20-30%.

Ο αρχηγός θα έχει, πλέον, μόνιμο βήμα στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ενώ μαζί του θα συνταχθούν φορείς και προσωπικότητες που εμφορούνται επίσης από έντονα αντι-ρωσικά αισθήματα. Σημαντική, μεταξύ αυτών, θα είναι η συνεισφορά των διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών που διάκεινται εχθρικά προς το Πατριαρχείο της Μόσχας: το, λεγόμενο, Πατριαρχείο του Κιέβου, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία και η Ουκρανική Ελληνο-καθολική Εκκλησία (Ουνία).

Το μεγάλο άλμα το κόμμα θα το πραγματοποιήσει στις εκλογές του 2012. Σ’ αυτές θα κερδίσει σε πανουκρανικό επίπεδο ποσοστό 10,44% και, ταυτόχρονα, τη τέταρτη θέση στο κοινοβούλιο (Βερχόβνα Ράντα) με 37 έδρες σε σύνολο 450. Στη δυτική Ουκρανία τα ποσοστά του θα είναι απίστευτα υψηλά: στην περιφέρεια του Λβιφ 38% (στη πόλη του Λβίφ ξεπέρασε το 50%), στο Ιβανοφρανκίφ 34% και στο Τερνόπιλ 31%. Στη πόλη του Κιέβου, όπου έχει δημιουργηθεί μια νέα δυτικόστροφη ελίτ, θα αποσπάσει πάνω από 17%, ενώ από τους Ουκρανούς του εξωτερικού σχεδόν το 24%. Αντίθετα, στην ανατολική και νότια Ουκρανία οι επιδόσεις του θα κυμαίνονται μέχρι 6-7%, ενώ στη χερσόνησο της Κριμαίας και στις περιφέρειες Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ θα λάβει μόλις 1%…

Το «Σβομπόντα» θα καταστεί πολιτική δύναμη πρώτης γραμμής. Οι λεκτικές του ακρότητές, η ξενοφοβία και τα περιστατικά βίας που καταγράφονται από μέλη του, θα παραβλέπονται από το αντι-ρωσικό μπλοκ, όπως και από τους εξωτερικούς παράγοντες που το στηρίζουν, για τους δικούς τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Έτσι, τον Οκτώβριο του 2012, το «Σβομπόντα» θα υπογράψει συμφωνία κοινού μετώπου «δημοκρατικών» δυνάμεων με το «Μπατκιβσίνα» της Τιμοσένκο, που διαθέτει 101 έδρες στη Βερχόβνα Ράντα. Τον Μάρτιο του 2013, τα δύο κόμματα προχώρησαν μαζί με το «UDAR» σε συμφωνία για συντονισμό τους στις προεδρικές εκλογές του 2015, αλλά οι εξελίξεις τους πρόλαβαν.

Η ελεύθερη πλέον Τιμοσένκο, με τους ναζί συμμάχους της, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία της Ουκρανίας, στις έκτακτες εκλογές του Μαΐου, διακηρύσσοντας ότι «ανατράπηκε ένας δικτάτορας» (δηλαδή, οι ναζί ανέτρεψαν τον δημοκρατικό εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας με την υποστήριξη της Γερμανίας της Μέρκελ) και η Ευρωπαϊκή Ένωση σπεύδει, υπό την καθοδήγηση και κηδεμονία της Γερμανίας φυσικά, να χειροκροτήσει και να στηρίξει το ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία.

πηγή

Δείτε επίσης

Η Δύση διεκδικεί την Ουκρανία με τις ευλογίες του Βατικανού και αιχμή του δόρατος τους Ουνίτες.

Βάλτερ Σιμάνα (Walter Schimana)

Ήταν μέλος του γερμανικού Ναζιστικού Κόμματος και των SS. Έφτασε ως το βαθμό του Στρατηγού (SS-Gruppenführer und Generalleutnant der Waffen-SS und Ordnungspolizei) κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν διοικητής των SS και της γερμανικής αστυνομίας και de facto Κυβερνήτης της κατεχόμενης Ελλάδας από τον Οκτώβριο του 1943 έως και την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944.

Ο Σιμάνα γεννήθηκε το 1898 στο Τρόππαου της σημερινής Τσεχίας, τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας, και ήταν γιος εκδότη εφημερίδας. Το 1915 εισήλθε στη Σχολή Δοκίμων της Πράγας, από όπου αποφοίτησε το 1918. Το 1920 αποχώρησε από τον αυστριακό στρατό με το βαθμό του ανθυπολοχαγού και κατόπιν εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος και τραπεζικός υπάλληλος.

Ο Σιμάνα έγινε από νωρίς μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, στις 17 Δεκεμβρίου 1926 (με αριθμό κομματικής ταυτότητας 49.042) όπως και μέλος των παραστρατιωτικής οργάνωσης SA του Κόμματος στο Μόναχο. Μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, τοποθετήθηκε το 1934, στην Αστυνομία (Schutzpolizei) με το βαθμό του Λοχαγού, και το 1936 μετατάχτηκε στην Χωροφυλακή με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Μετά την Προσάρτηση της Αυστρίας (Anschluss), μετατέθηκε στο αρχηγείο της Αστυνομίας στην Βιέννη. Στις 15 Αυγούστου 1939 έγινε μέλος των SS με το βαθμό του Standartenführer (ανάλογο του συνταγματάρχη) και μετατέθηκε στο Γραφείο Προσωπικού των SS (SS-Personalhauptamt) στο Βερολίνο το 1941.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1941 διορίστηκε διοικητής των SS και της Αστυνομίας (SS- und Polizeiführer) στην περιοχή του Σαράτοφ, στην κατεχόμενη περιοχή της ΕΣΣΔ και, αργότερα, αποσπάστηκε στο επιτελείο του Ανώτατου Διοικητή SS και Αστυνομίας της κεντρικής Ρωσίας μέχρι τον Ιούλιο του 1942, παίρνοντας μέρος σε επιχειρήσεις κατά των ανταρτών. Από τις 21 Ιουλίου 1942 έως τις 15 Ιουλίου 1943 ήταν διοικητής των SS στη Λευκορωσία, με βάση το Μινσκ. Έπειτα εκπαιδεύτηκε ως διοικητής μεραρχίας και διοίκησε την πρόσφατα σχηματισμένη 14η Μεραρχία Εθελοντών των SS "Γαλικία" (σώματα Ουκρανών εθελοντών που πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών) μέχρι τον Οκτώβριο του 1943.

Στις 18 Οκτωβρίου διορίστηκε Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας τον Γιούργκεν Στρόοπ, θέση που διατήρησε μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών από τη χώρα τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο του 1944.

Από τη θέση του αυτή ασκούσε έλεγχο στην δοσιλογική ελληνική κυβέρνηση. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο διωγμό των Εβραίων της Ελλάδας και ήταν ένας από τους δημιουργούς, καθώς και στρατιωτικός διοικητής, των Ταγμάτων Ασφαλείας, στρατιωτικών μονάδων που ίδρυσαν οι Γερμανοί μαζί με τη διορισμένη κυβέρνηση προκειμένου να πλήξουν τον ΕΛΑΣ. Μετά την αποχώρηση των Ναζί από την Ελλάδα κατέλαβε ανάλογη θέση στον τομέα του Δούναβη, με βάση τη Βιέννη, όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνθηκολόγηση των Γερμανών. Συνελήφθη από τους Συμμάχους και προφυλακίστηκε, προκειμένου να δικαστεί. Αυτοκτόνησε το 1948, πριν παραπεμφθεί σε δίκη.

πηγή