Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ

Η μπύρα ουσιαστικά καταγράφεται στην ιστορία όλων των αρχαίων λαών που ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια των σιτηρών. Ιερογλυφικές γραφές δείχνουν ότι η μπύρα ήταν γνωστή στην Αίγυπτο ακόμη και από τις πρώτες δυναστείες.

Ο Ηρόδοτος ανέφερε το 494 π.Χ. ότι "... και το ποτό τους είναι σαν κρασί που το παρασκευάζουν από κριθάρι, επειδή δεν υπάρχουν αμπέλια στην χώρα τους...".

Οι Ινδιάνοι και οι Κινέζοι θεωρούνται επίσης εκ των πρώτων ζυθοποιών. Πρόσφατα στοιχεία όμως, υποστηρίζουν την θεωρία ότι οι Μεσοποτάμιοι και οι Σουμέριοι ήταν από τους πρώτους διδάξαντες και παρασκεύασαν την πρώτη αληθινή μπύρα. Όποια και να είναι η αλήθεια, ένα είναι σίγουρο: η μπύρα είναι παλιά, πολύ παλιά…

Όσοι έχουν μιλήσει ή έχουν γράψει για τη μπύρα συμφωνούν ότι είναι από τα αρχαιότερα ποτά, που δεν εφευρέθηκε ή δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο, αλλά ανακαλύφθηκε τυχαία. Αρκούσε ένα ξεχασμένο βρεγμένο καρβέλι κριθαρένιου ψωμιού για να αρχίσει μια ζύμωση την οποία οι άνθρωποι παρατήρησαν και εξέλιξαν.

Είναι γνωστό ότι η μπύρα πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 5500 με 6000 χρόνια. Οι Μεσοποτάμιοι αρχικά ανέπτυξαν τον τρόπο παρασκευής της και αργότερα οι αιγύπτιοι ήταν εκείνοι που, υπό την αιγίδα του Φαραώ, την ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό και ήταν οι πρώτοι που την εξήγαγαν στα γειτονικά κράτη και στην Ευρώπη, γύρω στο 2000 π.Χ..

Στον ελλαδικό χώρο όπως και αργότερα στη Ρώμη, η μπύρα, αν και διαδεδομένη στα λαϊκά στρώματα, θεωρούνταν ένα «βαρβαρικό» ποτό, ενώ απεναντίας το κρασί ήταν το ευγενικό ποτό της εποχής.

Αρχικά, για την παρασκευή της χρησιμοποιούσαν ακατέργαστο κριθάρι και ένα είδος σιταριού, είχε σκούρο χρώμα και ήταν ελαφριά σε αλκοόλ.

Οι πρώτοι ζυθοποιοί δεν γνώριζαν τίποτα γύρω από την ζύμωση, παρά μόνο από εμπειρία ήξεραν ότι τα υπολείμματα από προηγούμενες ζυθοποιήσεις, που παρέμεναν στο εσωτερικό των δοχείων που χρησιμοποιούσαν για αυτή την δουλειά, ήταν ικανά να χαλάσουν την νέα ζύμωση και το προϊόν. Ο λυκίσκος ήταν άγνωστος μέχρι τότε, κι έτσι δεν τον χρησιμοποιούσαν. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε το 1097 μ.Χ. και από τότε είναι ένα από τα βασικά συστατικά της μπίρας, δίνοντάς της την χαρακτηριστική αυτή γεύση και οσμή.

Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή της μπύρας βύνη κριθαριού, πλούσια σε ζάχαρη, και ακατέργαστο σίτο, ο οποίος έδινε μία ξινή και φρουτώδη γεύση. Παρήγαγαν ανοιχτόχρωμη ή σκουρόχρωμη μπύρα, ανάλογη με την ζήτηση. Πολτοποιούσαν τα υλικά ρίχνοντας τους καυτό νερό, και το άφηναν να  ζυμωθεί σε πρώτη φάση. Έπειτα, η πηχτή μπύρα έμπαινε σε μικρότερα δοχεία και αποθηκευόταν σε σκοτεινά και υγρά κελάρια, όπου γινόταν μια δεύτερη ζύμωση.

Τον 8ο περίπου αιώνα μ.Χ., η τέχνη της ζυθοποίησης στην Αίγυπτο σταμάτησε μετά από τις επιδρομές των Μουσουλμάνων, και την επιβολή του Κορανίου που απαγόρευε κάθε είδους αλκοολούχου ποτού.

Αλλά το μυστικό είχε ήδη μεταφερθεί στους κατοίκους της Βαυαρίας και της Βοημίας, και μετά εξαπλώθηκε στις βόρειες χώρες, αλλά και μέχρι τις Βρετανικές ακτές.

Η παραγωγή της μπύρας διαδόθηκε γρήγορα  στις πιο βόρειες περιοχές, δεδομένου ότι εκεί η καλλιέργεια της αμπέλου ήταν δύσκολη έως αδύνατη, οι τιμές του εισαγόμενου κρασιού απλησίαστες για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ενώ παράλληλα  πρώτη ύλη υπήρχε άφθονη και οι καιρικές συνθήκες ευνοούσαν την παραγωγή ποιοτικότερης μπύρας.

Η ζυθοποίηση στις Ευρωπαϊκές χώρες ήταν μια από τις δουλειές των γυναικών, οι οποίες παράλληλα με το ψωμί, φτιάχνανε και την μπύρα, μιας και τα υλικά ήταν τα ίδια. Συχνά, μια γυναίκα που έφτιαχνε πολύ καλή μπίρα γινόταν περιζήτητη νύφη, αποκτώντας τον σεβασμό των αντρών. Οι πρώτες μπυραρίες στην ιστορία ήταν τα σπίτια των γυναικών αυτών, όπου μαζεύονταν ο κόσμος για να πιει και για να αγοράσει μπίρα.

Στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. η παραγωγή της μπύρας πέρασε και στα μοναστήρια, όπου οι μοναχοί είχαν βρει ένα εξαιρετικό ποτό για να συνοδεύουν τα γεύματά τους, αλλά και για τις ημέρες της νηστείας τους, μιας και επιτρεπόταν και ήταν ιδιαίτερα θρεπτική.

Λίγο αργότερα άρχισαν να την εμπορεύονται, μιας και ήταν εξαιρετικής ποιότητας, με αποτέλεσμα τη γενικότερη αποδοχή. Είχαν φτάσει γύρω στις 400 με 500 μοναστηριακές ζυθοποιίες, μόνο στην Γερμανία. Μόλις όμως οι ανώτατοι άρχοντες εκείνης της εποχής διαπίστωσαν τα κέρδη της, φορολόγησαν σε τέτοιο βαθμό τις μοναστηριακές ζυθοποιίες, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των περισσοτέρων.

Εκείνη την εποχή οι Σκανδιναβοί και οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν κατά την παρασκευή της μπύρας ένα μείγμα από βότανα και φυτά, ονομασμένο “gruit” ή “grut”, και το οποίο περιείχε μεταξύ άλλων γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μούρα, σπόρους και πολλά άλλα.

Κάποια από αυτά τα φυτά ήταν όμως δηλητηριώδη, δίνοντας άσχημη γεύση στην μπύρα, ή δημιουργώντας παρενέργειες σε αυτούς που την έπιναν. Έτσι, σε μια εποχή γεμάτη δεισιδαιμονίες, οι γυναίκες που τις έφτιαχναν θεωρήθηκαν μάγισσες και πολλές από αυτές κάηκαν στην πυρά, με το τελευταίο συμβάν το 1591 μ.Χ. Αυτές οι γυναίκες έμειναν στην ιστορία ως “μάγισσες της μπύρας”.

Τα παραπάνω άλλαξαν στα τέλη του 16ου αιώνα, με την ευρεία χρησιμοποίηση του λυκίσκου στην δημιουργία της μπύρας, ενώ από το 1516 ο δούκας της Βαυαρίας Wilheim IV είχε καθιερώσει με νόμο τις προδιαγραφές παρασκευής μπύρας (βλέπε οπισθόφυλλο καταλόγου), με κύρια συστατικά το ύδωρ, την βύνη και τον λυκίσκο.

Στην Ελλάδα το πρώτο εργοστάσιο παρασκευής ζύθου ήταν αυτό του Ιωάννη Γ. Φίξ που κατασκευάστηκε το 1864. Αργότερα ακολούθησαν σε όλη την Ελλάδα και άλλες μικρές ζυθοποιίες όπως οι Μάμος, Fischer, Μπερνουδιάκης, Τσοκαρόπουλος και άλλες.

Τον Ιωάννη Φίξ διαδέχθηκε ο Κάρολος Φίξ, ο οποίος επέκτεινε την επιχείρηση και το 1893 δημιούργησε ένα νέο μεγάλο εργοστάσιο στην λεωφόρο Συγγρού στην Αθήνα. Το 1890 στην Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το εργοστάσιο «Όλυμπος», το οποίο λίγο μετά το 1908 ενώθηκε με το εργοστάσιο «Νάουσα». Τέλος το 1928, περίπου, ενώθηκαν και αυτά με την εταιρία του Κάρολου Φίξ.

Σήμερα, στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά είδη κι ετικέτες μπύρας, κάποιες παρασκευάζονται από ελληνικές ζυθοποιίες και άλλες που είναι ξένης προέλευσης αλλά παρασκευάζονται και διατίθενται στην αγορά από μεγάλες ελληνικές εταιρίες.

Μπύρες απ' όλον τον κόσμο

ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ ΜΠΥΡΑΣ

Οι πρώτες και βασικές ύλες για την παρασκευή μπίρας είναι τέσσερις. Το νερό, ο λυκίσκος, η μαγιά και φυσικά η βύνη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιούνται και άλλες πέρα από αυτές.

Η Βύνη, η οποία λαμβάνεται από το κριθάρι και είναι το βασικότερο υλικό για την ζύμωση των υλών. Κατά την βλάστησή σχηματίζονται οι μηχανισμοί αυτοί που μπορούν να μετατρέψουν το άμυλο σε σάκχαρα. Ο Λυκίσκος, ένα αναρριχητικό φυτό, του οποίου τα άνθη και τα φύλλα χρησιμοποιούνται κατά την παρασκευή της μπίρας, για να της χαρίσει την χαρακτηριστική πικρή της γεύση και το πλούσιο άρωμά της.

Το Νερό, το οποίο ίσως και να είναι το βασικότερο των υλών, καθώς το 95% της μπίρας περιέχει νερό. Η ποιότητα του νερού πρέπει να είναι άριστη, με όσο το δυνατόν λιγότερα άλατα. Για αυτό τον λόγο οι παλαιότερες ζυθοποιίες χρησιμοποιούσαν το νερό των ποταμών.

Η Ζύμη (μαγιά) Ως μαγιά της μπύρας χρησιμοποιούνται διάφορα είδη ζυμομυκήτων. Αυτά αναλαμβάνουν την διαδικασία της αλκοολικής ζύμωσης, τον μεταβολισμό δηλαδή των σακχάρων και την παραγωγή της αλκοόλης και του διοξειδίου του άνθρακα. Η επιλογή της ζύμης, σχετίζεται κάθε φορά με το είδος της μπύρας που θα παραχθεί.

ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι η μπίρα, όπως όλα τα αλκοολούχα ποτά, δημιουργούν μόνο προβλήματα στην υγεία του καταναλωτή. Λίγοι γνωρίζουν την θρεπτική αξία του ποτού αυτού, καθώς περιέχει υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και βιταμίνες. 100 ml ζύθου περιέχουν περίπου 40-70 θερμίδες, ανάλογα πάντα με το είδος του.

Βασικό συστατικό της μπίρας είναι το κριθάρι, που όπως και στο ψωμί, είναι μια καλή πηγή βιταμινών. Έτσι στην μπίρα συναντούμε τις βιταμίνες νιασίνη (B3), ριβοφλαβίνη (Β2), το παντοθενικό Οξύ (Β5), την πυριδοξίνη (Β6), το φολικό οξύ (Β9), την κοβαλαμίνη (Β12) και πολλές άλλες. Έτσι, η κατανάλωση μπύρας με μέτρο αποτελεί σημαντικό συμπλήρωμα στη διατροφή μας.

Και το γνωστό «σωσίβιο» γύρω από την κοιλιά που οφείλεται; Σίγουρα όχι αποκλειστικά στην μπίρα. Συνήθως η μεγάλη κατανάλωση ζύθου σε συνδυασμό με κακές διατροφικές επιλογές (τσιπς, σνάκ, ξηροί καρποί κ.α.) έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των λιπωδών ιστών γύρο από την περιοχή της κοιλιάς. Η μπύρα δεν περιέχει λίπος ή χοληστερίνη, καθώς επίσης περιέχει χαμηλή ποσότητα σακχάρων.

Έχει παρατηρηθεί μετά από έρευνες ότι η κατανάλωση μπύρας σε κανονικές ποσότητες βοηθάει στην αποφυγή δημιουργίας θρομβώσεων στις αρτηρίες της καρδιάς, με αποτέλεσμα τη μείωση των καρδιολογικών νοσημάτων. Επίσης αυξάνει την όρεξη, υποβοηθώντας εμμέσως και την πέψη και την απορρόφηση του φαγητού. Παρατηρείται αύξηση της καλής χοληστερίνης (HDL) στο αίμα με αποτέλεσμα το χαμηλό κίνδυνο εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου.

Η υπερβολική χρήση της μπύρας, όπως κάθε άλλο αλκοολούχο ποτό, προκαλεί βλάβες στην υγεία του καταναλωτή, διαταραχές στο στομάχι και στη πέψη. Ακόμα περισσότερο συντελεί στη δημιουργία καρδιακών νοσημάτων, παχυσαρκίας, σακχαρώδους διαβήτη κ.α.. Γενικότερα όμως οι δυνατές μπύρες θεωρούνται ως τονωτικές, ενώ οι ελαφριές ως αναψυκτικά και χωνευτικά ποτά. Μία λογική χρήση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επιβλαβής. Φυσικά, όπως όλα τα αλκοολούχα ποτά, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνδυαστεί με την οδήγηση. Για αυτό θα πρέπει να καταναλώνεται υπεύθυνα.

ΕΙΔΗ ΜΠΥΡΑΣ

Πολλά είναι τα είδη της μπύρας, γύρω στα 50, με διαφορετικές γεύσεις και χαρακτηριστικά. Ο βασικός παράγοντας της κατηγοριοποίησης της μπύρας εξαρτάται από το είδος της ζύμωσης κατά την παραγωγή της. Επίσης, δευτερεύοντες παράγοντες είναι ο τρόπος παραγωγής και ο τόπος προέλευσης. Λίγοι γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα είδη τις μπύρας, με αποτέλεσμα να γίνεται και πιο δύσκολη η επιλογή της καταλληλότερης.

Lager
Οι γνωστές σε όλους μας «ξανθές» μπύρες, χαμηλής ζυμώσεως που συναντάμε συχνά, καθώς σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι περισσότερες μπύρες. Ελαφριές με έντονη την αίσθηση του ανθρακικού. Αυτές περιέχουν μαγιά, η οποία κατά την ζύμωσή τους κατακάθεται στον πυθμένα του δοχείου ζύμωσης (βυθοζύμες). Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα παρακάτω είδη:

1. Amber ή κοκκινόχρωμες lagers: με χαρακτηριστική γεύση καραμέλας και λυκίσκου.
2. Bocks: Μπύρες με γεύσεις σοκολάτας, καραμέλας και βύνης, συνήθως σκουρόχρωμες (maibocks) έως και πολύ σκούρες (doppelbocks). Είναι δυνατές  χαμηλής ζύμωσης (βυθοζύμες) από βύνη κριθαριού με 6.6% αλκοόλ.
3. Dark ή Dunkel lagers: Εχουν χρώμα καστανό και καστανοκόκκινο με γεύση καραμέλας ή σοκολάτας.
4. Pilseners/Pils: ξηρές και πικρές μπύρες, συνήθως ανοιχτόχρωμες ή χρυσαφένιες, με χαρακτηριστική γεύση λυκίσκου με πλούσιο άρωμα λουλουδιών. Είναι ο πιο χαρακτηριστικός τύπος των Lager, με το 70%-80% της παγκόσμιας παραγωγής μπύρας. Το όνομά τους το πήραν από το χωριό Pilsen της Τσεχίας, όπου πρωτοπαρήχθησαν. Έχουν αλκοόλ 4.8%-5.7%.
5. Rauchbier: Έχουν σκούρο χρώμα και έντονο χαρακτηριστικό άρωμα καπνού, αλλά και γεύση με μέτρια πικράδα. Το όνομά της σημαίνει στα γερμανικά «καπνιστή μπύρα». Εχουν αλκοόλ 5.5%.

Ales
Μπύρες υψηλής ζύμωσης, με σύνθετη γεύση και αρώματα. Σε αυτού του είδους μπύρες μετά τη ζύμωση, η μαγιά ανεβαίνει στην επιφάνειά τους (αφροζύμες). Σε αυτή την κατηγορία συναντούμε τις μοναστηριακές και τις διπλής ζύμωσης μπύρες, που από πολλούς θεωρούνται ως το καλύτερο είδος. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα παρακάτω είδη:

1. Red Ale: Η παραδοσιακή βύνη Vienna της Βιέννης ευθύνεται για το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα αυτής της μπίρας. Εχουν γεύση ελαφρώς πικρή και παράγονται κυρίως στο Βέλγιο, τις ΗΠΑ και την Ιρλανδία.
2. Weisse: Οι μπίρες αυτές παρασκευάζονται κυρίως από σιτάρι (40%-70%) και οι περισσότερες δεν φιλτράρονται. Έτσι περιέχουν υπολείμματα μαγιάς στη φιάλη τους με αποτέλεσμα να έχουν ένα θολό χρώμα και πλούσιο αφρό. Το αλκοόλ τους είναι περίπου 4,5-5,7% και απαιτούν έναν ιδιαίτερο τρόπο σερβιρίσματος.
3. Trappist: Ο όρος αυτός είναι αποκλειστικός 6 μοναστηριών (5 στο Βέλγιο και 1 στην Ολλανδία) που έχουν το δικαίωμα να τον χρησιμοποιούν. Πρόκειται για τις λεγόμενες μοναστηριακές μπύρες, οι οποίες είναι υψηλής ζύμωσης, και η ωρίμανσή τους διαρκεί πάνω από 3 χρόνια. Σε αυτές τις μπίρες έχουν προστεθεί καραμελοποιημένα σάκχαρα, ενώ το τελικό στάδιο της παραγωγή τους γίνεται μέσα στην ίδια την φιάλη που έχουν παρασκευαστεί, όπου ακολουθεί μια δεύτερη ζύμωση (επαναζύμωση).
4. Stout: Ιρλανδικές κατά βάση μπίρες, μιας και εκεί γεννήθηκαν τον 18ο αιώνα. Υπάρχουν τέσσερις (4) τύποι Stout: Dry, Sweet, Double Stout και Imperial.
5. Strong Golden Ale: Με αρώματα από ποικιλίες λυκίσκου, φρουτώδη γεύση και χρώμα ξανθό, οι μπύρες αυτές είναι αρκετά δυνατές σε αλκοόλ 7-8,5%.

Abbey/Abbaye

Είναι οι τύπου «μοναστηριακές» μπύρες. Αυτές παράγονται κατά τα πρότυπα των μοναστηριακών, χωρίς όμως να προέρχονται από τα 6 μοναστήρια που παράγουν τις Trappist.

Μπύρες απ' όλον τον κόσμο

Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ
Reinheitsgebot

Η παραγωγή της μπύρας στη Γερμανία διέπεται από νόμους που έχουν ιστορία άνω των 800 ετών. Μια μακρόχρονη παράδοση που όλοι οι Γερμανοί ζυθοπαραγωγοί ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια έως σήμερα. Μερικές αποφάσεις και διατάγματα πριν από τον νόμο για την καθαρότητα. Το 1165 στο 'Αουγκσμπουργκ ορίστηκε επιβολή προστίμου για την προσφορά κατώτερης ποιότητας μπύρα.

Το 1487 ο Δούκας Άλμπρεχτ ο 4ος προκήρυξε κανονισμό που θεμελίωνε την ενιαία τιμολόγηση της μπύρας. "ένα μέτρο χειμερινής μπύρας θα κοστίζει ένα πφέννιχ και ένα μέτρο καλοκαιρινής μπύρας θα κοστίζει δύο πφέννιχ." Κάθε ζυθοπαραγωγός από εκείνη την εποχή απαιτείτο να ορκίζεται (να παίρνει τον όρκο του ζύθου) ενώπιον του ταμία του δουκάτου, με τον οποίο "θα χρησιμοποιεί για να φτιάξει μπύρα μόνον κριθάρι, λυκίσκο και νερό, με γνώση να τα σιγοβράσει, να μην προσθέσει τίποτε άλλο ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος άλλος τρίτος". Αυτό το διάταγμα αρχικά θεσπίστηκε στο Μόναχο. Το 1987 αυτός ο 500 χρονών κανόνας ανανεώθηκε από τους ζυθοπαραγωγούς του Μονάχου.

Το 1493 ο Γεώργιος ο Εύπορος του Bayers-Landshut προκήρυξε έναν νόμο ο οποίος επεκτάθηκε σε όλη την Βαυαρία το 1516 από τον Δούκα Βίλχελμ τον 4ο. Αυτός ο νόμος έμεινε γνωστός στη ιστορία Ως ο νόμος για την καθαρότητα της μπύρας: πώς πρέπει να σερβίρεται και να παράγεται το καλοκαίρι και τον χειμώνα στην ηγεμονία.

"Με το παρόν κείμενο, νομοθετούμε, διατάσουμε, εκφράζουμε και επιθυμούμε, μαζί με το Ιδιαίτερο Συμβούλιο, το οποίο από αυτή την ημέρα και στο εφεξής οπουδήποτε στην ηγεμονία της Βαυαρίας, στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, οπουδήποτε δεν υφίσταται άλλο συγκεκριμένο διάταγμα, από την ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ έως την ημέρα του Αγίου Γεωργίου ένα μέτρο ή ένα κεφάλι μπύρας δεν θα πωλείται περισσότερο από ένα πφέννιχ σε χρήμα Μονάχου και από την ημέρα του Αγίου Γεωργίου έως την ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ένα μέτρο δεν θα πωλείται περισσότερο από δύο πφέννιχ του ιδίου χρήματος, μηδέ ένα κεφάλι μπύρας περισσότερο από τρία χάλλερ.

Οι παραβάτες αυτού του διατάγματος θα τιμωρούνται ως ορίζεται παρακάτω. Όποιος παράγει μπύρα άλλη εκτός από Maerzen, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μπορεί να πωλεί ή να σερβίρει το μέτρο ακριβότερα από ένα πφέννιχ. Ειδικότερα επιθυμούμε ότι από αυτή τη στιγμή και μετά, στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, τίποτε δεν πρέπει να προστίθεται ή να χρησιμοποιείται στην μπύρα άλλο εκτός από κριθάρι, λυκίσκος και νερό.

Όποιος εν γνώσει του παραβιάζει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρείται αυστηρά από το δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία σε αυτόν κατάσχοντας το βαρέλι του με την μπύρα, οποτεδήποτε κι αν συμβεί το παράπτωμα. Όταν ένας πανδοχέας αγοράζει μπύρα από ζυθοποιία στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, στις προκαθορισθείσες πιο πάνω τιμές, του επιτρέπεται να την επαναπωλεί κατ' ιδίαν στους ταπεινούς χωρικούς, κατά ένα χάλλερ επί πλέον επί της τιμής που καθορίστηκε πιο πάνω ανά μέτρο ή κεφάλι μπύρας."

Η ουσία αυτού του νόμου πέρασε από γενιά σε γενιά στο παρόν και έχει ενσωματωθεί στον Γερμανικό Φορολογικό Νόμο περί μπύρας, ο οποίος πλέον των φορολογικών διατάξεων περιέχει επίσης κανονισμούς για τους ζυθοποιούς, πού ανάγονται στον προαναφερθέντανόμο περί καθαρότητας της μπύρας του 1516.

(πηγή: Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων της Ένωσης Γερμανών Ζυθοπαραγωγών. Gesellschaft fuer Oeffentlichkeitsarbeit der Deutschen Brauwirtschaft e.V.)